Het innovatielabyrinth

Innovatie kan je ergste vijand zijn. Ik parkeer de S350 CDI op Goodwood. Ik wil de auto vergrendelen. Die reageert niet. Geen klik van de sloten, geen opflikkerende knipperlichten. Na drie pogingen doet een medepassagier een briljante suggestie. 'Misschien heb je hem wel niet uitgezet'.

Ach natuurlijk, start-stop-systeem in combinatie met een startknop. De zescilinder zwijgt, maar ik heb niet op stop gedrukt. Officieel 'loopt' hij nog. Daar sta je dan, als 21ste-eeuwer met roots in de sleuteltijd. Stom middelbaar fossiel dat je bent. Maar het is natuurlijk nooit jouw schuld. Dat bedoel ik nou, klaag ik gekwetst. Irritante vooruitgang.

Overkomt het me vandaag verdorie weer. Voor een bezoek aan Amsterdam parkeer ik de Prius Wagon gratis aan de rand van Amstelveen, waar vriend L. me zal oppikken voor het laatste stuk naar de Van Eeghenstraat. Ik ben mijn hybride-combi nog niet uit of zijn BMW staat naast me, top. Wat fijn dat een getraind bewustzijn een verklikker heeft voor onbewust gemaakte fouten. Nadat ik ben ingestapt denk ik net op tijd aan de ervaring met de S-klasse. Het zal toch niet? De Toyota wel afgesloten met de afstandsbediening, maar in de herrie van het stadsverkeer geen blieb of klik gehoord, geen knipperlicht gezien. Wacht!, zeg ik paniekerig tegen de chauffeur, die op het punt staat weg te rijden.

Saved by the bell: de Prius niet op slot, de auto ogenschijnlijk dood – start/stop – maar klaar voor vertrek. Weliswaar heeft de Toyota Keyless Go, en zonder ben je nergens, een dader had er in principe zo mee weg kunnen rijden – of ben ik nu gek? Leve de vooruitgang, maar opa is er duidelijk niet klaar voor.

Zo loop ik steeds vaker tegen mijn grenzen aan. Tot in de triviaalste hoeken van het rijgebeuren. Allergisch voor draaiende radio's in testauto's – die staan om een of andere reden altijd zacht maar onuitroeibaar op Radio 538 – ben ik groot liefhebber van goed zichtbare knoppen met aan/uit erop, als het kan in kapitalen. Niet te vinden. Vroeger, hoort de oude baas zichzelf zeggen, had je radio's die zichzelf verklaarden. Die zijn nu spoorloos in je multimediasysteem verdwenen, vervlogen in het hightechlabyrint.

Op die boordcomputermenu's is geen peil te trekken. In de Prius zochten L. en ik vandaag vergeefs naar info over het gemiddelde verbruik. Die moet er zijn in een auto die van besparen zijn core business heeft gemaakt. Twee niet al te domme mannen tastten in het duister. De trip-knop op het stuur geeft wel het aantal verreden kilometers en de totale kilometerstand, maar natuurlijk net niet wat we zochten. Straks maar even het instructieboek induiken.

Keyless Go – sowieso een bron van frustratie. Als ik 's avonds op mijn oprit met een ruk aan de portierhendels check of mijn testauto's op slot staan, vergeet ik keer op keer dat ik die Sesam Open-knobbel in mijn zak heb. Gevolg: deur open die waarschijnlijk veilig dicht zat. Nog maar eens klikken dan, op hoop van zegen. Of ging deze na een minuut vanzelf dicht? Testverdriet.

De omgangsregels die het sleutelloze leven voor een mens hanteerbaar maken staan in instructieboekjes weliswaar vast zwart op wit, ze willen op de een of andere manier niet meer in je systeem. Ze verdwalen in het oerwoud van omgangsvormen en gebruikersnamen, pin- en toegangscodes die je moet onthouden om het leven bij te benen. Wat je ziet is een streven naar gebruiksgemak dat zichzelf in de staart bijt door je intuïtie klem te zetten.

Auto's worden steeds slimmer en dienstbaarder, maar hun minder jeugdige bestuurders kunnen het niet meer volgen. Op een dag ben ik net als mijn vader, die ik enkele jaren geleden tot mijn en zijn grote hilariteit probeerde weg te laten rijden in een BMW 320d. Onvoorbereid op startknoppen en aanverwante high-tech kreeg de digibeet hem niet van zijn plaats. Hij snapte niets van die auto. Ziedaar mijn voorland. Of ligt het echt niet aan mij?