Herboren

Twee maanden van eenzame opsluiting liggen achter mij. Dat was nodig ook, want ik stelde iets uit waar ik al jaren tegenop zag: de deadline van een boek. Elke keer was er wel weer iets waardoor het op de tweede plaats kwam. Nu kwam ik er echt niet meer onderuit en zat er dus maar één ding op: volledige toewijding ten koste van alle andere klussen. Het boek gaat over afgeleiden van de klassieke Mini en focust zich op 58 autootjes waarvan ik de meeste heb opgezocht en gefotografeerd. Op de minst voor de hand liggende plekken van de wereld, maar bovenal in Groot-Brittannië. Kleine merkjes, sommigen zo obscuur dat je ze in geen enkele vorm van drukwerk aan zult treffen. Veel van die dromerige fabrikanten kwamen niet verder dan het prototype-stadium, terwijl er juweeltjes van auto's tussen zitten. Kleine GT's, roadsters en sportwagens: sommigen met racehistorie tot Le Mans aan toe. Maar alle informatie die ik in de loop der jaren had verzameld moest nu worden uitgewerkt.
Dat was wat. Toen ik er aan begon, een jaar of vijf geleden, dacht ik dat het schrijven van een boek toch vooral het zitten aan een bureau betekende om daar uren achtereen te tikken. Natuurlijk: er moest research worden gedaan, liefst ter plekke. En ja, er moesten mensen worden geïnterviewd en auto's worden opgezocht. Maar wat ik toen nog niet helemaal begreep was dat je als schrijver van een dergelijk boekwerk eigenlijk als een archeoloog te werk moet gaan. Door te graven in oude informatie ga je op zoek naar een hint waardoor je weer wat meer gegevens op het spoor komt, in de hoop dat het uiteindelijk leidt naar de auto zelf. Dat lukte meer dan eens. In de afgelopen jaren zijn er een aantal garagedeuren opengegaan waarachter dan zo'n verloren gewaand vierwielertje tevoorschijn kwam. Iedere keer sloeg mijn hart weer over. Voor de één een hopeloze hoop oud ijzer, voor mij een droomvondst waarvan ik wakker had gelegen. Ik had van te voren niet verwacht dat ook daadwerkelijk mijn spieren zou moten gebruiken om die 'vondsten' het daglicht in te duwen, maar dat bleek regelmatig het geval. Remmen zaten vast na decennia van vergetelheid, banden waren leeg of half vergaan. Het is mij opgevallen dat de informatie die je in eerste instantie vindt negen van de tien keer niet klopt. Iemand heeft ooit eens iets geschreven en die bevinding heeft zich als een lawine verspreid. Met name het internet is daar goed voor. Of eigenlijk: slecht. Het werd voor mij meer en meer een sport om de waarheid boven te krijgen. Door altijd zo dicht mogelijk bij de bron te zoeken konden veel kolderverhalen dan ook worden onderschreven. Had ik van tevoren geweten dat het zo veel werk was, dan was ik er nooit aan begonnen. Gelukkig wist ik dat allemaal nog niet. Het manuscript met 545 foto's waarvan het overgrote merendeel nog nooit eerder is gepubliceerd, ligt inmiddels bij de uitgever in Engeland. Ik ben herboren.