Hamster

Groot nieuws: de hamster rijdt weer. De BBC meldt dat Top Gear-presentator Richard Hammond voor het eerst na zijn bijna dodelijke crash in september een rondje met zijn Honda Fireblade heeft gereden. Hamster in de wolken. Het was wat wennen, geeft hij toe, maar wat een sensatie. Het was weer net als voor de crash, zei hij, toen het leven nog zoveel eenvoudiger was.

Ik ben blij voor hem. Blij voor z'n gezin, dat weer gewoon oud en nieuw met hem kan vieren. Blij voor de kijkers, die hem niet hoeven te missen. Blij dat zo'n sympathieke en getalenteerde presentator door het oog van de naald is gekropen.

Intussen denk ik na over zijn daad. Natuurlijk stak wereldwijd een storm van verontwaardiging op na zijn rampenrit met de rijdende straaljager. Onverantwoord! Waanzin! Le-vens-ge-vaar-lijk!

Allemaal waar.

De keerzijde van de medaille: Voor hetzelfde geld was het goed gegaan. En dan hadden we er allemaal de schouders over opgehaald; die malle Hammond toch. Een gewetensvraag: wat heet onverantwoord? Iedereen die de weg opgaat stelt zijn leven in de waagschaal, of hij nu 120 of 460 rijdt.

Bovendien: Hammonds recordpoging was meer dan sensatiezucht. Hij kwam voort uit de diepe menselijke behoefte om de grenzen van het mogelijke te verleggen. Ik raad Autoweeklezers van harte aan eens The right stuff van Tom Wolfe te lezen, een geweldig boek over Amerikaanse testpiloten aan de vooravond van het ruimtevaarttijdperk. Ze boekten het ene snelheidsrecord na het andere. En ze stierven als ratten; de jets donderden bij bosjes naar beneden. Geen gekken. Evenwichtige, hoogopgeleide, koelbloedige mannen. Helden.

Waarom deden ze het? Om te zien of het kon. Omdat ze het lot wilden tarten. Iemand moet het doen. Hammond deed het. En daarom is Richard Hammond mijn man van het jaar.

Cheers, lad!