Geldklopperij op z'n Iers

Het moge bekend zijn dat ik een enthousiaste pleitdrager ben voor minder strenge snelheidslimieten. Toch kan ook ik van mijn geloof af vallen, en dat gebeurde afgelopen week tijdens een korte rondreis door Ierland. Snelwegen kennen ze daar amper; alleen in de directe omgeving van Dublin en Belfast vind je iets wat daar op lijkt. Voor de rest beweeg je je over het eiland via allerlei kronkelende weggetjes; smal, vol gaten en gedomineerd door schapen. Maar regels zijn regels, vinden ook de Ieren, dus geldt op al die 'nationale verbindingswegen' een limiet van 100 km/h. Ik heb het een paar keer geprobeerd, in ons gehuurde Corsaatje. Mijn meisje, die bepaald wat gewend is van mij, beleefde angstige momenten. Nog grappiger zijn de wegen die niet als hoofdweg gelden, maar net buiten de bebouwde kom vallen. Die worden steevast omzoomd door borden met '80 km/h'.

Zo trof ik in het uiterste westen van Connemara, daar waar de rotsen plaats maken voor de Atlantische Oceaan, aan de rand van een klein vissersdorp een smalle strook verbrokkeld asfalt aan. Met deze blog in gedachten stopte ik om het optimistische 80-bord ernaast op de foto te zetten, toen ik werd aangesproken door de pastoor, die net zijn kerk uit kwam. Zoals bij Ieren gebruikelijk raakten we verwikkeld in een uitvoerig gesprek. Ik legde uit waarom ik dat bord op de foto zette, en de man begon een heel betoog over de snelheidslimieten in Ierland. Dat onder druk van Brussel heel Ierland vol was geplant met 'dit soort belachelijke borden'. En dat de politie er dankbaar gebruik van maakt. "Hoe dat zo", vroeg ik hem. "Fundraising", antwoordde de vrome man. "Sinds die borden er staan, kloppen ze met van die radardingen geld uit je zakken." Ik dacht terug aan mijn eerdere pogingen de limiet te halen, en hield mijn mond. Ik wil niet aan de andere kant van de discussietafel komen.