Gek ding

Het turbootje fluit, en vanaf zo'n 4.000 toeren laat de uitlaat zijn karakteristieke knerpje horen, terwijl er bij stationair toerental een donker, viskotterachtig gepruttel uit de eindpijp komt. Yes, eindelijk is het dan zover! Ik zit – in een ietwat hoog-op-de-bok-rijpositie – achter het stuur van mijn laatste aanwinst. In 1992 had ik dit model als leaseauto en nadat ik 'm had ingeleverd, heb ik vaak met de gedachte gespeeld om er zelf eentje te kopen.

Heel lang zat ik ertegenaan te hikken, maar na de zomervakantie heb ik de knoop doorgehakt. Nu moest er toch écht eentje komen. De zoektocht bracht me in alle uithoeken van het land; van Drachten tot Eindhoven en uiteindelijk slaagde ik in Dordrecht. De één was beter dan de ander, maar al met al was het nog best lastig om een net exemplaar voor een redelijke prijs te vinden. Sleutelwoord: roest!

Bijna 18 jaar oud is-ie, maar ook in 1992 was de vormgeving van in- en exterieur al hopeloos verouderd. Of 'tijdloos', als je er met de milde blik van de liefhebber naar kijkt. Aan de andere kant had-ie begin jaren '90 al wel standaard ABS, zestienkleppentechniek en een lagedrukturbo aan boord. Kortom, 't is een beetje een vreemd geval en juist daarom is-ie zo geinig. Bovendien vind ik z'n afkomst sympathiek, rijdt-ie gewoon leuk en is het door z'n grote achterklep en enorme kofferbak ook nog eens een heel praktische kar. Meer dan vlot genoeg voor het moderne verkeer, al maakt-ie bij 120 km/h veel meer lawaai dan vergelijkbare nieuwe auto's.

En natuurlijk kan ik nog wel meer minpunten bedenken: het schuifdak hapert, hij lust wel een slokje, hij heeft wat roest aan de bodem, z'n bak en motor zweten een beetje olie, de onderhoudskosten zijn hoogst onzeker en natuurlijk is-ie niet belastingvrij ... Toch heb ik 'm al verwend met een andere uitlaatpijp, een nieuw slangetje en rubbertje hier en daar, een zo goed als nieuw stuur en een dijk van een poetsbeurt. En ach, er volgt vast nog wel meer. Maar ik gun het hem, gewoon omdat het een karakterbak is, de directe nazaat van een auto die ooit grenzen verlegde. Nooit mainstream, geen modeverschijnsel en geen trendvolger. Wél een trendsetter, al heeft-ie 30 jaar op navolging moeten wachten ... 

De liefhebbers hebben natuurlijk allang geduid wat er sinds kort bij mij onder de carport staat en ongetwijfeld zijn zij het met me eens. Maar anderen reageren waarschijnlijk even sceptisch en schamper als sommige buren en collega's. En de rekenmeesters zullen me vast voorhouden dat ik als tweede auto beter zo'n belasting- en storingsvrije Aygo, C1 of Panda had kunnen kopen. Lekker zuinig, veel beter voor het milieu en 'dan weet je tenminste wat je hebt'. Inderdaad ja ... Ik zou zeggen: brand maar los. Mooie én vreselijke herinneringen aan dit type auto zijn ook welkom!