Edison Awards

Vijf jaar geleden ben ik tijdens de Birmingham Motor Show jurylid geweest bij de Motor Show Awards. Dat ik voor dat erebaantje gevraagd werd, was omdat ik in die tijd werkte bij een vakblad voor de autobranche en dus geacht werd over enige kennis van zaken te beschikken. Ik heb m'n best gedaan en samen met een hele reeks tweed jasjes en hotemetoten van de Britse auto-industrie (lees: Rover (wat zouden die mannen tegenwoordig eigenlijk doen?)) het tentoongestelde beoordeeld. Een leuke ervaring.

Aan een muzikale jeugd heb ik een grote liefde voor muziek overgehouden en dat heeft weer geleid tot een uitgebreide, brede, maar wel zorgvuldig samengestelde cd-collectie; van Tom Waits via Manu Chao tot The White Stripes en van AC/DC via Eric Clapton naar Radiohead, zelfs Nederlandstalig repertoire ontbreekt niet. Toen ik bij AutoWeek in dienst kwam werd ik naast technisch geweten dan ook al snel verantwoordelijk voor de subrubriek "Plaatwerk", waarin we wekelijks drie nieuwe cd's bespreken, hoofdzakelijk van het populaire genre.

Ik heb de afgelopen vijf jaar niet stilgezeten en hier en daar m'n mening mogen verkondigen, maar in een jury heb ik sinds Birmingham niet meer gezeten. Maarrr, als ik wil, kan daar binnenkort verandering in komen: ik ben gevraagd om deel uit te maken van de jury van de Edison Jazz/World Awards. Het enige wat ik hoef te doen is op een lange lijst met genomineerden een paar namen aan kruisen, zonder dit te hoeven motiveren. Zo simpel is het. Waarschijnlijk worden we dankzij de rubriek "Plaatwerk" door de muziekindustrie gezien als een medium dat meer cd-kopers kan bereiken dan de serieuze muziekbladen. Anders zou ik geen reden weten om een autojournalist in de gelederen op te nemen. M'n kennis van jazzmuziek is namelijk vrij beperkt. Ik kan zeggen of ik iets mooi vind of niet, maar vraag me niet naar namen. Het invullen van de bijgevoegde opsomming is voor mij net zo iets als een willekeurig telefoonnummer uit het telefoonboek van Sjanghai prikken. Ik trek liever met een plastic bekertje evenementenpils in m'n hand door de regen over een modderig festivalterrein. Drie dagen suisoren geen bezwaar. Bij tv-quizzen met rare popweetjes kom ik (gezeten thuis op de bank) een eind, maar bij jazz en wereldmuziek moet ik afhaken. De uitnodiging van de Edison Stichting geeft mij in elk geval een stuk meer inzicht in hoe dit soort evenementen tot stand komt. Ik ben benieuwd welke jazz-kenners ze nog meer voor de jury hebben gevraagd.