Don't mention ze war

Met de griezelruis van een verre bommenwerper glijdt de bruine Mercedes S-klasse het vooroorlogse straatje binnen. Bij het inparkeren ziet Sonntagsfahrer, de tevreden bestuurder, dat hij is opgemerkt door twee bejaarde buurtbewoners, die vanaf het trottoir met zichtbare achterdocht zijn aankomst gadeslaan.

Aan Zondagsrijder ligt het niet. Hij draagt geen Wehrmacht-uniform. Hij stapt niet met gestrekte rechterarm uit. Hij begint geen fietsen in te vorderen. Maar hij heeft zijn kop en zijn postuur natuurlijk niet echt mee, en wellicht was hem ontschoten dat zijn Dickschiff op Duits kenteken staat. Wat evenmin voor hem pleit is dat zijn reuzen-Benz voor het parkeervak twee maten te groot is, waardoor hij tegen wil en dank de indruk wekt dat hij de openbare ruimte als zijn territorium beschouwt. Hij staat daar niet als gast maar als bezetter. Dat komt hem duur te staan. Hier, oog in oog met vooroorlogs Nederland, is hij zeventig jaar na de Duitse inval Public Enemy no 1.

Don't mention the war, fluistert mijn bijrijder in mijn oor. Ik wuif zijn zorgen weg. Ik ben van de historisch onbelaste generatie die misverstanden recht zet met een kwinkslag.

Ik ben van na de oorlog hoor, probeer ik in mijn liefste Nederlands mijn toeschouwers gerust te stellen. Maar dit reputatiedipje krijg ik niet gerepareerd. Onverzoenlijk zwijgend, de ogen van ons afgewend, passeren ze de bruine vijand en de dikke stuurman. Is het verbeelding dat ik haat voel?

Dat was een stomme zet van je, zegt mijn reisgenoot. Net was je nog een nazi. Nu zien ze je als collaborateur.

Daarom een welgemeende tip voor alle Duitsers: parkeer nooit je S-klasse bij een Nederlands bejaardenhuis. Nog zeker twintig jaar zal iedere Mercedesrijder ondervinden dat de oorlog pas voorbij is als de laatste oorlogskinderen zijn begraven.