Digitale buitenspiegels kunnen eenvoudig veel beter
Anders denken, beter kijken
Wat is de overeenkomst tussen muggen en digitale buitenspiegels? Juist, je hoort er maar zelden iets positiefs over. Toch denk ik dat er wat voor de 'cameraspiegel' te zeggen is, op voorwaarde dat er wat kleine wijzigingen worden doorgevoerd.
Deze week rijd ik in een Hyundai Ioniq 6. Iedereen ziet direct dat het om een demonstratie-exemplaar gaat, want geen enkele echte klant bestelt zo’n Ioniq 6 met digitale buitenspiegels. Die optie kost 1.400 euro, is alleen beschikbaar op de topversie en laten we eerlijk zijn: meer dan een gimmick is het niet. Met camera’s in plaats van buitenspiegels is de auto op papier iets aerodynamischer, maar in de praktijk is dat te verwaarlozen. Qua zicht doen ze hetzelfde als echte spiegels, maar dan op een complexe en dure manier. In veel gevallen is de ‘ouderwetse’ spiegel zelfs simpelweg beter, want met name bij achteruit inparkeren is het verrassend moeilijk om afstanden en diepte goed in te schatten.
Toch wil ik er ook wat positiefs over kwijt, want een compleet drama vind ik deze spiegels niet. Het beeld is verrassend scherp en ook in het donker en bij regen blijft dat zo. Bij een futuristische auto als de Ioniq 6 kan ik bovendien best begrijpen dat mensen het gewoon mooier vinden, omdat een simpele spiegel toch wat al te nuchter is voor een auto die zo van een andere planeet lijkt te komen.
Hyundai Ioniq 6
Praktisch voordeel
Op de snelweg heb ik er zowaar ook een praktisch voordeel aan ontdekt: je hoeft je hoofd minder ver heen en weer te bewegen om te zien wat er achter je gebeurt. Dat klinkt als een minimaal voordeel voor ultiem luie mensen, maar is dat niet de kracht van heel veel auto-innovaties? De elektrische achterklep voorkomt één enkele beweging, de ‘proximity key’ bespaart je één druk op de knop en de volumeknop op je stuur voorkomt dat je je hand helemaal, als ware je een wild beest, naar het dashboard moet bewegen.
Het kan beter
Die paar centimeter minder van links naar rechts kijken is daarmee, hoe klein ook, toch een vooruitgang. Het kan echter nog beter. Het simpele probleem is dit: autofabrikanten benaderen de digitale buitenspiegel veel te veel met de traditionele spiegel in gedachten. De camera rust op een veel te lange ‘poot’ met een complex inklapmechaniek en zit daar waar de klappen vallen, op het breedste punt van de auto. De Honda E laat zien hoe het ook kan: hier zitten de camera's lager en dichter bij de auto zelf.
Bij de Honda E zijn de camera's niet het breedste punt van de auto.
Verplaats het scherm
Meer winst kan echter vanbinnen worden geboekt, want waarom zitten die schermpjes precies daar waar je de spiegels verwacht? Het exemplaar aan passagierszijde kan veel beter verder naar het midden van de auto worden geplaatst, direct naast het infotainmentscherm. Op die manier is er nóg minder beweging nodig om alles te kunnen zien. Dat is veilig, want zo kijk je al snel vaker in de ‘spiegel’ dan anders het geval zou zijn. En ja, dan nog is het verstandig om bij het afslaan over de rechterschouder te kijken. Dat moet nu echter ook, en met een anders geplaatst ‘spiegelscherm’ heb je de boel ook bij het rechtuitrijden beter in de smiezen.
Huisvlijt met Photoshop: zo ongeveer zie ik het voor me.
Of… of we houden het gewoon bij normale spiegels. Dat is natuurlijk ook best.
Jan Lemkes
Autojournalist
Jan studeerde met enige moeite af in de communicatie maar houdt zich sindsdien vooral bezig met auto's. Wat in 2012 begon als één enkel dagje per week op de nieuwsredactie, is nu uitgegroeid tot een combinatie van nieuwsredactie en testredactie, afgewisseld met reportages. Vaak betekent dat kilometers vreten, want behalve aan autonieuws is Jan ook verslaafd aan autorijden. Ook privé wisselt Jan geregeld van auto. De afwisseling is groot, maar Japanse merken, BMW en cabriolets zijn terugkerende thema's. In het verleden reed hij onder meer een E38 7-serie en een Lexus SC430, maar ook meerdere Daihatsu's Charade en allerlei Honda's.
