Detroit: Sin City

Op mijn tiende (her)kende ik alle vleugels van de Amerikanen uit de fifties. Als student heb ik jarenlang V8 Chrysler limo's bestuurd, bij begrafenissen en trouwerijen, als bruidscoupé een '66 Thunderbird, een ouwelullenkar, veel blingbling en sturen met je pink. In 1969 "USA for 5 dollar a day"; met een nieuwe Impala dwars door the West. Afgelopen zomer was ik eindelijk back in the USA om een catamaran naar Europa terug te zeilen. In Norfolk [VA], thuishaven van US Navy aircraft carriers, keek ik mijn ogen uit met al die onbekende automodellen, én hun berijders. Ik was zowat de enige voetganger, de enige fietsers waren wijkagenten op MBs[!]. Wat me opviel: hoe dikker de auto, hoe dikker de eigenar(ess)en: de helft van alle auto's zijn SUVs, pick-ups [inderdaad Cornelis: vooral F-150s] en MPV's - niks midi, gewoon BIG en >2000 kg. De rest bestaat uit afschuwelijk vormgegeven Amerikaanse, Koreaanse of Japanse Prednison-misbaksels met veel te dikke neuzen, heupen en konten. Zelfs Golfjes en Escorts worden totaal verprutst om aan de Amerikaanse smaak te voldoen. Hun kleinste auto's (subcompact) heten bij ons middenklassers; die worden vooral door scholieren gebruikt om één kilo hersens naar school te brengen. Net zo makkelijk zie je kinderen van 16 uit een dikke Explorer stappen om een brief van 10 gram te posten of voor een hamburger. Nieuw voor mij waren de 20 inch superbling spiegelende wieldoppen die blijven doordraaien als je auto stilstaat, hét speeltje van de lokale (black) maffioso. Je waant je voortdurend in de verkeerde TV-serie….
Alles in Amerika is over-the-top, van ijsjes, cola's en pizza's (te dik belegd) tot auto's en speedbootjes met minimaal 100 pk (x 2!). Alles is gericht op maximale competitie en uiterlijk vertoon, wat helaas zorgt voor minimale inhoud - vele films, boeken en muziek uitgezonderd. Wie wil zien waar de constante upgrading in de autowereld toe leidt, moet naar Amerika. Afmetingen, vermogens, aantallen cilinders, cubic inches, gewicht, gemiddeld autobezit, totale kilometrages en brandstofverbruik, more=better! Alleen aan het Europese snelheidsgedrag kunnen Amerikanen dankzij strenge handhaving niet tippen; dat compenseren ze met zinloze volgas acceleraties richting rood licht. Als hun autovloot en autogebruik én openbaar vervoersysteem op Europees niveau waren gebleven, dan was Amerika nu nog netto olie-exporteur, was de wereld een stuk veiliger, zat de VS niet diep in het Irakese moeras en was die 400 miljard dollar aan nuttiger zaken besteed. Dan zaten we niet wereldwijd met de financiële gevolgen van the American way-of-life. Leven op de pof - lenen bij óns en de rest van de wereld! - en op te grote voet, dat doen zowel de burgers daar als de overheid; hun oversized automobielen zijn het ultieme symbool daarvan.
Goedkope olie gecombineerd met wereldmacht heeft funeste gevolgen: naast de collectieve olieverslaving ook een inefficiënte publieke en private logistiek en een 100% auto-afhankelijke ruimtelijke inrichting. En kortzichtig buitenlands beleid: Saddam Hoessein had beter voor tien miljard uitgekocht kunnen worden voor een rustige oude dag op een eiland van Palm Invest…..!
Door hun dubbele energieverbruik (vergeleken met de EU) de gemakscultuur en vrijheidsideologie zijn de VS meer dan ooit olie-afhankelijk en onvrij. De vrijheid om je dood te consumeren wordt door de (geleende) financiële injectie van Bush nog versterkt. Consuminderen? Nooit van gehoord! Geen politicus daar durft iets te doen aan het gedrag van de consument; alle kaarten worden op nieuwe technieken gezet – een vlucht-naar-voren, want alleen op lange termijn kunnen die iets opleveren. Daartegenover kan juist rigoureuze energiebesparing alsof er een oliecrisis is - die is er, alleen niet schoksgewijs - Amerika minder kwetsbaar maken. Een flink deel van de aardopwarming van de laatste decennia is veroorzaakt door de massale automobiliteit van Amerika sinds de jaren dertig. Hun Brontocars uit de jaren '50 -'70 met 1 op 6 en de huidige Viagra-SUVs als de Hummer zijn stuitende voorbeelden van energieverspilling, disproportionaliteit en het Dikke Ik. Door hun buitenproportie global footprint zijn de Amerikanen nog steeds de grootste vervuilers en broeikasopwarmers ter wereld – nog los van de energie die in China en elders voor de Amerikaanse (over)consumptie ingezet wordt. Als de autobladen dan juichend schrijven over de "groene" Detroit Motor Show, terwijl het daar vol staat met opgeblazen pk-monsters en nog dikkere blikkenvangers, dan bevestigt dat mijn gevoel dat autojournalisten meer verstand van de genotsfunctie van auto's hebben dan van journalistieke objectiviteit. Bij dikke SUVs en sports cars met een pietsie toegevoegde ethanol- of hybride-technologie maar met nog steeds waanzinnige vermogens, gewicht en brandstofverspilling is elke referentie aan "groen" een gotspe.