Dealerleed

De Bovag heeft laten uitzoeken hoe de lijdende dealerbranche gered kan worden. Het overlevingspakket voorziet in vijf businessmodellen. Het aantal merkdealers wordt sterk teruggebracht. De meeste merken zouden het redden met vijf tot twintig grootschalige Verkoop Nieuw Dealers of VND's, die op jaarbasis tenminste duizend nieuwe auto's wegzetten. Voor de kleinere merken heb je de Auto Retail Dealers (ARD's), die ook tweedehands doen, voor occasions de Support Dealers (SD's), voor onderhoud en kruimelwerk de Dorpsdealer (DD's) en Servicedealers (SD's). In een  land dat ooit de Tweede Wereldoorlog meemaakte zou ik als Bovag aan die afkortingen nog even schaven, maar dit terzijde. De logistieke plussen en minnen van het plan laat ik aan de vakmensen over. Als geïnteresseerde leek zeg ik: het systeem  is  me veel te schematisch. Het gaat alleen over een infrastructuur die in autoland maar de helft van het verhaal is. Praat je over auto's, dan praat je over mensen: kopers en verkopers. Nu heb je klanten in soorten en maten. Wie een Astra wil, koopt een Astra, ook als hij er honderd kilometer voor moet rijden. Wie een Bentley wil, laat zich door niets weerhouden. Aan die categorie heb je als verkoper geen kind. Het gaat om de twijfelaars. Die trek je net als iedereen over de streep met de beste deal. Maar je moet ze wel eerst aan boord zien te krijgen. Hoe doe je dat? Met sfeer. De autohuizen waar ik graag kom hebben een paar dingen gemeen. Er staan leuke auto's, er werken leuke mensen met liefde voor hun waar en talent voor goed gastheerschap, ik voel geen verkoopdruk en ik word er goed geholpen. De garage van de toekomst is wat hij in de juiste kringen altijd was: een social network. Een plek om rond te hangen, bij te praten, en op een mooie dag zomaar toe te slaan. Nee, het zijn geen dealers, want ik koop nooit nieuw. Mar dealers kunnen een hoop van ze leren.