De zwaarste etappe

31 december 2008 om 20:30

Het klinkt misschien een beetje pathetisch, maar mijn stelling dat de zwaarste etappe nog vóór de start is, moet je maar met een korreltje zout nemen. Feit is dat de administratieve keuring een waar festival van Franse ravage, wanorde en een totaal ontbreken van enig organisatorisch talent is. We dachten toch echt thuis al alles tot in de puntjes geregeld te hebben; weken van voorbereiding en stapels formulieren, verklaringen en documenten opgestuurd. Wat kan er misgaan?

Alles. Het is gemakkelijker om als illegaal dakloze een hypotheek van een miljoen los te krijgen dan de administratieve keuring van Le Dakar in één keer te doorlopen. Alleen al de weg vinden: het hele complex van de beursgebouwen van Buenos Aires is ingenomen door allerlei afdelingen van Le Dakar, maar niemand weet ook maar iets over buiten zijn eigen afdeling. Urenlang worden we van het kastje naar de muur gestuurd, waarbij ze bij het kastje geen flauw benul hebben wie of waar die muur is, behalve dat we er een stempeltje moeten halen. Je kunt je onze opluchting als we eindelijk de felbegeerde papieren hebben dan ook amper voorstellen.

En toch is het ook een feest. Alle deelnemers bij elkaar, honderden wedstrijdwagens, coureurs, pitspoezen. Eén groot mierennest in het broeierige hart van Buenos Aires, afgezet met hekken, bewapende agenten en de halve stad die zich opgewonden bij de hekken verdringt om zo veel mogelijk op te vangen van het circus. Mensen willen foto's van je maken en soms zelfs een handje geven. Volkomen onbekenden wensen je emotioneel succes toe, en ondertussen genieten we van het gevoel dat wij er nu echt helemaal klaar voor zijn.

Nou ja, klaar... Terwijl jullie van het vuurwerk genieten, proberen wij alles wat we in ruim twee weken nodig hebben, in de twee Curver-boxen die we per persoon hebben, te proppen. Maar niet getreurd, de roomservice kwam net een koelemmer met een fles champagne brengen. "A present from the house." Die ploppen we straks open, en dan duiken we Buenos Aires nog even in. We beginnen onze wijk, Recoleta, na een paar dagen redelijk te kennen. Of het er leuk is? Ach, wie herinnert zich de allereerste videobeelden van onze Máxima niet...

Studeerde Frans en automobiel management, maar wilde eigenlijk altijd schrijven, niet noodzakelijkerwijs over auto's. Werd entertainer op diverse Franse campings, toetsenist bij een hardrockband, product manager tuinbouwmachines in Duitsland, bestelwagenverkoper, bedrijfsadviseur en in 2000 eindelijk journalist. Leerde het vak in de praktijk bij vakblad Automotive en stapte in 2005 over naar AutoWeek. Sluit zich in zijn vrije tijd graag op in zijn eigen muziekstudio, verzamelt instrumenten, verslindt boeken, fotografeert en heeft een fascinatie voor geschiedenis, met name de 19e eeuw. Is gek op dieren, vooral katten, de zee en woeste, onherbergzame landschappen. In de garage staat een Mazda MX-5 tweede generatie.

7 Bekijk reacties