De zeven levens van de Citroën DS

30 maart 2010 om 08:25

Het blijft een bijzonder kind: de Citroën DS. Sinds zijn komst in 1955, is de auto eigenlijk nooit uit het straatbeeld verdwenen. Van prijzige, prestigieuze nieuwe auto, werd het een verguisde tweedehands die tot het einde werd afgeboerd. Daarna kreeg hij de klassiekerstatus en werden de DS'en weer tot beter dan nieuw gerestaureerd. En in die fase verkeert de Snoek nog steeds. Een nieuw leven voor de DS staat al weer om de hoek: het Duitse Classic eCars gaat er een elektrische auto maken.

Jarenlang reed ik rond in zo'n auto. En eigenlijk zou ik willen dat ik 'm nooit had weggedaan. Over de vele kwaliteiten, hoef ik jullie natuurlijk niets te vertellen. Eigenlijk was er maar één onderdeel van de auto die tegenviel: de motor. Niet dat die in mijn exemplaar ooit maar één slag heeft gemist of me ooit in de steek heeft gelaten. Daar niet van. DS-motoren zijn stuk voor stuk robuuste en onverwoestbare koffiemolens. Maar de beleving ontbreekt: geen bijzonder geluid of bijzondere prestaties. Eigenlijk is de motor het minst noemenswaardige. Die kan dus worden gemist.

Ondanks dat deze klassieker volgens de heersende groene mode maar een rochelend luchtvervuilend monster is, heb ik het idee dat de DS vandaag de dag het vaakst wordt bewoond door milieuliefhebbende wereldverbeteraars die wel openstaan voor iets dat vernieuwend en vooruitstrevend is. Ik denk wel dat ze overstag gaan voor een elektrische ombouw voor hun DS. Let op mijn woorden: deze unieke Citroën verdwijnt nog lang niet uit het straatbeeld en gaat verder als elektro-cultauto. Ik zie het wel zitten.

Mocht je geïnteresseerd zijn: Classic eCars ontwikkelt elektromotoren met vermogens van 30, 60, 90 en 120 kW. Dat laat snelheden toe tot 200 km/u. Het assortiment lithium ion-batterijen laat actieradiussen toe van 50, 100, 150, 200 en 300 kilometer. Ombouw kost 17.500 tot 45.000 euro en je kunt er ook met je Fiat 500 of VW T1 terecht.

Al van jongs af aan ben ik autogek en verslind ik autoblaadjes. Ik wist dus ook al vroeg wat ik wilde worden: het werken bij een titel als AutoWeek lag voor de hand. Mijn eerste klus bij AutoWeek was het bemensen van de nieuwsdesk. Saillant detail: het allereerste bericht dat ik ooit schreef, was de aankondiging van de prijzen van de CityRover – een auto die achteraf nooit is gekomen. Toch was het helemaal in mijn straatje want ik heb een voorkeur voor auto’s die buiten het normale vallen en een bijzonder verhaal hebben. Sinds enige jaren ben ik occasionredacteur en werp ik mijn op als Beschermheer van de Roestplek. Moderne auto’s vind ik weldegelijk interessant maar een auto die al een tijdje ‘geleefd’ heeft, zegt me een stuk meer. Mijn eerste auto was een Citroën ID19B uit 1969. De nieuwste auto die ik ooit kocht, is uit 2002 en de kans is maar heel klein dat ik ooit een auto van later datum aanschaf.

41 Bekijk reacties