De slechtste auto is beter dan de beste elektronica

Terwijl we onze monden vol hebben over duurzaamheid, is de wereld minder duurzaam dan ooit. Toen mijn ouders trouwden, midden jaren zestig van de vorige eeuw, kochten ze een retemodern koffiezetapparaat. Zo'n waterverwarmer met een slurfje dat heet water boven een papieren filter met daarin de gemalen koffie uitdruppelt. Dat ding, Philips made in Holland, hield het ongeveer mijn hele jeugd uit. Toen het doorbrandde verving mijn vader het snoertje en begon het apparaat aan zijn tweede, lange leven. Ik drink zelden koffie, maar wel als ik bij mijn ouders ben. Gewoon vanwege dat wit-oranje icoon uit mijn jeugd, dat het na veertig jaar dagelijks druppelen nog steeds doet.

Bij mij thuis ligt dat wat anders. Het druppelapparaat dat ik een jaar of tien geleden kocht, was een paar jaar later al stuk. Toen kwam er een Senseo, omdat heel Nederland volgens de reclame een Senseo wilde. Mijn vrouw, die toen ik haar leerde kennen koffie vies vond, wilde inmiddels wel koffie drinken. Maar dan wel uit een echt espresso bonenapparaat. Dus kocht ik voor vierhonderd euro een enorme kerncentrale die uit allerlei slangetjes en nippeltjes sist en stoomt. Indrukwekkend, dat wel. Er zitten meer buizen en leidingen aan dan aan het Centre Pompidou, en overal zitten sensoren in, zodat je in negen van de tien keren tijdens het koffiezetten een foutmelding krijgt en de hele fabriek een grote beurt moet geven. Tegen de tijd dat die erop zit, ben je hard aan bier toe. Gelukkig neemt dat ding een kwart van mijn aanrecht in beslag, zodat ik, kok des huizes, altijd een goede smoes heb me er met een kant-en-klaarmaaltijd vanaf te maken.

Maargoed, halverwege vorig jaar begon het bij mijn meisje te kriebelen. Heel Nederland heeft inmiddels een Senseo (gehad), tijd dus voor de reclamewereld, geholpen door cabaretiers en de Geenstijlen van deze wereld, om de Senseo kleinburgerlijk te verklaren. We moeten wereldwijd massaal aan de Nespresso en die firma heeft daar zo veel geld voor uitgetrokken dat een van Amerika's beste acteurs bereid was zijn geloofwaardigheid voor de rest van zijn leven te verkwanselen. Ik bedoel, ik kan nooit meer een film met George Clooney zien zonder aan die stomme, gehypte koffiecupjes te denken. Ik heb alle argumenten uit de kast getrokken; dichtslibbend aanrecht, hoge aanschafprijs, dure cupjes. Niets hielp en met kerst kreeg mijn vrouw van mij koffiezetapparaat nummer drie. Hoewel ze blij was als een kind, heb ik weinig vertrouwen in de houdbaarheid van dat geluk. Ergens op deze planeet wordt op dit moment hard gewerkt aan weer een nieuw koffiehype. Binnen nu en twee jaar vertelt Johnny Depp ons dat we wereldwijd aan de Deppresso moeten. Wie bij zijn Nespresso blijft, zal dan door de relblogs en 538-lachzakken tot burgerlul worden gebombardeerd.

Ik ben een grootverbruiker van muziek en veel onderweg, dus mijn iPod Classic was mijn trouwste vriend op reis. En zo behandelde ik hem ook. Maar toch, na nog geen drie jaar hield hij er mee op. Accu dood. iCenter Almere zei die niet te kunnen vervangen, maar verkocht mij natuurlijk des te liever een gloednieuwe iPod. Die mochten ze natuurlijk je-weet-wel-waar steken; ik bestelde op eBay voor veertien dollar een nieuwe accu. Met de tools (nou ja, twee plastic tandenstokers) erbij om hem te vervangen. Dat resulteerde in een slachtpartij en toen ik de kluis eenmaal onherstelbaar had opengebroken, begreep ik waarom. Het minuscule kastje is met negentien (!) metalen weerhaken verzegeld. Om zeker te stellen dat wijsneuzen als ik z'n toch al korte leven niet verdubbelen, maar in plaats daarvan regelmatig een nieuwe iPod aanschaffen. 'Val dood, Steve Jobs', dacht ik toen. Je weet hoe dat is afgelopen.

Al die miljoenen Nespresso's, Senseo's, iPads, iPods, iPhones en ga zo maar door moeten elke paar jaar gemaakt en weer afgebroken worden. Ik kijk vanuit mijn keuken van hoog uit op de MediaMarkt en zie elk weekend weer stromen recessiepatienten met dozen vol flatscreens naar buiten paraderen, als mieren slepend met bouwmateriaal voor hun hoop. De vorige tv is pas een jaar oud, maar ja, die is HD Ready, en nu willen we Full HD. En volgend jaar 3D, met brilletje. En het jaar daarna 3D zonder brilletje. En Ambilight natuurlijk. En LED in plaats van plasma. Zo lang ik dat nog zie vind ik het woord recessie pathetisch.

We zeuren dan vaak over onze auto's, maar eigenlijk gaan die dingen in dit licht bezien nog verrekte lang mee. Als je kijkt wat ze te verduren krijgen, hoeveel bewegende delen er in zitten, dat ze bijna altijd buiten staan, in weer en wind. Je moet er niet aan denken dat Apple en Nescafe zich ooit aan auto's gaan wagen. Eigenlijk had ik hier willen schrijven dat Apple de Landwind van de electronica is, maar daarmee zou ik Landwind tekort doen. En voor iedereen die hieronder in capslock gaat brullen dat ik appels met peren vergelijk: dit keer heb je helemaal gelijk.