De charme van het dorpsdealertje

22 juli 2010 om 10:45

Natuurlijk is het beroepsdeformatie, maar als ik op vakantie ben kijk ik altijd wat de lokale bevolking rijdt en ook de plaatselijke autobedrijfjes hebben mijn aandacht. In de twee weken dat ik in Bretagne was, leek het wel of er op autogebied sinds de jaren negentig van de vorige eeuw niets veranderd is. De Renault 21? Zie je in de westelijke uithoek van Frankrijk net zo vaak als bij ons de nieuwste Laguna. Met een Citroën Xantia rijd je er daar nog heel knap bij. In de streek waar ze het vooral van toerisme en landbouw moeten hebben staat er niet voor elk huis om de drie jaar een nieuwe leasebak op de stoep.

Maar het meest heb ik genoten van die dorpsdealertjes. Op een oud pandje prijkt dan wel het Peugeot-, Citroën- of Renaultlogo volgens de laatste stijlgids van het betreffende merk, in de showroom waar vaak maar plaats is voor een model staat een 308, Mégane of C5. Geen uitgebreid demopark met de allernieuwste modellen.

Het occasionaanbod, met soms wel auto's van 20 jaar of ouder, staat her en der op het terrein geparkeerd. Sommige lijken er al meerdere jaren te staan. Er komt vast nog wel een keer iemand voor... In Bretagne hebben ze nog de tijd. En de ruimte.

Wat een contrast met al die glimmende paleizen van dealers bij ons! Staat het merklogo twee centimeter te ver naar links, is de zuil niet goed zichtbaar en de receptiebalie drie millimeter te hoog dan krijgt de dealer al een berisping van de importeur. Daar hoeft de Bretonse dorpsdealer zich geen zorgen over te maken, die repareert, onderhoudt en verkoopt misschien tien keer per jaar een nieuwe auto. De nieuwste modellen? Ach, die verschijnen vanzelf wel een keer in de werkplaats.

Na 20 jaar bij AutoWeek zo’n beetje alles wel gedaan en meegemaakt. Sinds 2012 chef redactie maar streeft er nog altijd naar om tien procent van zijn werk te laten bestaan uit bezigheden met auto’s zelf. Da’s tenslotte toch de reden dat -ie dit werk is gaan doen. Passie voor auto’s van kleins af aan, spelde op zijn twaalfde testjaarboeken, kocht de eerste AutoWeek een paar dagen voor zijn dertiende verjaardag van zijn zakgeld. Jawel, dat ene nummer dat in januari 1990 voor een gulden in de winkel lag. De oorzaak van dat velen nog denken dat AutoWeek de eerste jaren altijd een gulden kostte, maar op de tweede stond toch echt een prijs van Hfl. 1,95! Dat hij twaalf jaar later zelf in dienst zou treden bij het autoblad had hij nooit gedacht. Na de middelbare school bracht de opleiding HEAO-economisch linguistisch, zeg maar een soort CE met extra aandacht voor vreemde talen, hem bij de BMW-importeur, en later die van Opel. Een carrière in de autobranche was het beoogde pad, maar het liep anders. Eind 1999 zocht een journalistiek bureau een autoredacteur, en zo kwam hij terecht in de autojournalistiek. Iets meer dan twee jaar later was daar de overstap naar AutoWeek. Tests, nieuws, bijdrages aan de occasionrubriek en een jaar later ook in bezit van een racelicentie. Twintig jaar bij een werkgever, het is iets dat niet meer van deze tijd lijkt maar sowieso is het werk door de jaren heen zo vaak veranderd dat je bijna geen jaar hetzelfde doet qua werk. En de veranderingen in autoland gaan momenteel sneller dan ooit, dus ook dat maakt de werkzaamheden anders. Sinds 2021 naast chef redactie ook coordinator online.

42 Bekijk reacties