De charme van het dorpsdealertje

Natuurlijk is het beroepsdeformatie, maar als ik op vakantie ben kijk ik altijd wat de lokale bevolking rijdt en ook de plaatselijke autobedrijfjes hebben mijn aandacht. In de twee weken dat ik in Bretagne was, leek het wel of er op autogebied sinds de jaren negentig van de vorige eeuw niets veranderd is. De Renault 21? Zie je in de westelijke uithoek van Frankrijk net zo vaak als bij ons de nieuwste Laguna. Met een Citroën Xantia rijd je er daar nog heel knap bij. In de streek waar ze het vooral van toerisme en landbouw moeten hebben staat er niet voor elk huis om de drie jaar een nieuwe leasebak op de stoep. Maar het meest heb ik genoten van die dorpsdealertjes. Op een oud pandje prijkt dan wel het Peugeot-, Citroën- of Renaultlogo volgens de laatste stijlgids van het betreffende merk, in de showroom waar vaak maar plaats is voor een model staat een 308, Mégane of C5. Geen uitgebreid demopark met de allernieuwste modellen. Het occasionaanbod, met soms wel auto's van 20 jaar of ouder, staat her en der op het terrein geparkeerd. Sommige lijken er al meerdere jaren te staan. Er komt vast nog wel een keer iemand voor... In Bretagne hebben ze nog de tijd. En de ruimte. Wat een contrast met al die glimmende paleizen van dealers bij ons! Staat het merklogo twee centimeter te ver naar links, is de zuil niet goed zichtbaar en de receptiebalie drie millimeter te hoog dan krijgt de dealer al een berisping van de importeur. Daar hoeft de Bretonse dorpsdealer zich geen zorgen over te maken, die repareert, onderhoudt en verkoopt misschien tien keer per jaar een nieuwe auto. De nieuwste modellen? Ach, die verschijnen vanzelf wel een keer in de werkplaats.