Daffodill-droom

Ik heb een droom: een boerderij met een grote schuur waarin naar hartelust aan auto's kan worden gerommeld. Gerommeld ja. Want al die minutieuze restauraties hoeven van mij niet zo. Dus geen spic & span-garage waar opgeruimde gereedschapskarretjes geruisloos over een met epoxy afgewerkte betonvloer rollen. Belangrijk is ook dat er een flinke tuin bij ligt. Daarin komen namelijk ook auto's te staan. Gewoon om een beetje mossig staan te worden. Een muizenhol in een stoel, lange grassprieten uit de grille. Kinderen mogen er in spelen. Hemels.

Nu dacht ik altijd dat ik de enige was die deze wat Angelsaksische drang in Nederland kende. Dit voorjaar toerde ik door het noorden van Schotland en daar kun je af en toe nog op zo'n tafereeltje stuiten. Een bebaarde excentriekeling met een voortuin vol met roestige Morrissen of half vergane Austins - een enkele keer een juweel er tussen - die eigenlijk ook niet weet wat 'ie er mee aanmoet en de hele boel dus maar lekker laat staan.

Maar ook in het Verenigd Koninkrijk wordt het minder. De sloperij nabij Boston waar ik halverwege de jaren negentig de mooiste foto's maakte van Jaguars, Wolseleys en zelfs een Allard die compleet was vergroeid met de natuur, is al verdwenen. Een ander in de buurt van Luton staat op de lijst om gesaneerd te worden.

Mijn hart maakte dan ook een sprong toen ik van de week - op nog geen twee kilometer van mijn huis - toevallig door een heg tuurde. Stond daar nou echt? Nee... dat kon hier niet. Het was dus wel zo. Mijn droomhuis ligt vlakbij. En de Daffodil die waarschijnlijk al twintig jaar in de tuin staat hoort er bij. Ik hoop maar dat de eigenaar 'm nooit restaureert.