Coming-out

Vooruit dan maar, het is tijd voor mijn coming-out: ik reis met de trein. Naar mijn werk tenminste. De wegen naar het AutoWeek-hoofdkwartier en Amsterdam Z.O. hebben dermate veel last van aderverkalking dat er met ongezonde regelmaat een stevig infarct ontstaat. Een reistijd van anderhalf uur voor een kruiptraject van 50 km wordt opeens normaal. En dan zijn er nog al die fijne accountmanagers die al snijdend en klevend om de 10 seconden van baan wisselen (waarom gaat het in dat soort gevallen toch zo vaak om een combinatie van zwarte lak en een TDI-typeplaatje?). Geen lol aan. De eigen 156 is toch nog goed voor zo'n 17.000 km per jaar, omdat-ie voor al het andere wordt ingezet. Zo blijft autorijden tenminste leuk en de onderhoudsrekening net te behappen.
En de trein, ach de tijden op de gele vertrekstaten zijn eerder een richtlijn dan een dienstregeling. De wagons zijn vaak vol, altijd vies en een zitplaats is soms meer een gunst dan een reizigersrecht. Wat NS wel te allen tijde serieus neemt, zijn de tarieven. Reizen met het nationale sloomspoor voelt wel goedkoop maar dat ís het niet. Maar in tegenstelling tot wat je vaak hoort, rijden ze veel vaker wel dan niet en onderweg heb je nog eens de tijd om het werk van de collega's van AutoBild en AutoExpress rustig te bekijken, op een broodje te kauwen of lekker te tukken. Zo slecht is het allemaal niet.
Maar nu trek ik het even niet meer. Het regent pijpenstelen en het dak van het bijlmerstation lekt het hemelwater met incontinente onverschilligheid over de OV-reizigers heen. De trein vertrekt volgens de in pechvestjes gehulde informatieassistenten vanaf spoor 8. Maar wanneer hij het station binnenrijdt, blijkt het toch spoor 7 te zijn. Big deal, denkt u misschien. Maar Station Bijlmer wordt heftig verbouwd en van spoor 7 naar spoor 8 is het met behulp van onduidelijke speurtochtbochtjes 3 tot 4 minuten lopen voor een geoefende wandelaar (en dat zijn de klanten van NS als vanzelf). Dus: intercity leeg en weg, perron vol met zwaar balende reizigers. Dat informatiemismanagement wordt op het volgende vertrekmoment nóg eens herhaald. Panne is ook zoiets dat in de wintermaanden extra de kop op steekt. Ik reis ongeveer een gelijk aantal kilometers met zowel trein als auto, dus een vergelijking dringt zich op. Toegegeven, ook mijn 9 jaar oude vierwieler is niet altijd probleemloos. Maar als je naar de pech-per-kilometerprestaties kijkt, doet hij het echt heel goed. Zoniet NS, het is ontluisterend hoe vaak het spoor naar mijn huis of mijn werk wordt geblokkeerd door een trein of een spoorwissel met panne. De indruk is er eerder een van pappen en nathouden dan van degelijk preventief onderhoud. Vorige week was het weer raak, de beste alternatieve spoorroute naar huis mag je zelf verzinnen. Nu wil ik even niet meer. Vanavond file dus. Maar ook een fijne stoel, een zelf gekozen vertrektijd, een radiostation naar keuze en het eindstation voor de deur.  
Als Nederlandse forens ben je gewoon driedubbel de klos. Kantorenparken liggen zelden in woongebieden, dus je moet wel reizen. De verouderde wegen zijn dichtgeslibd en 'verstandige' OV-reizigers wacht onkunde, ruimtegebrek en technische malheur. Ben erg benieuwd wat voor draai de verse regering hieraan gaat geven. Ze krijgen helaas het nadeel van de twijfel.