Citroën C5: de meningen zijn verdeeld

19 oktober 2007 om 08:38

"Bestaat de échte citrofiel nog wel?" Is de discussie naar aanleiding van de nieuwe C5. Want hier op de redactie is een scheuring te merken. Velen vinden dat –ie Duits oogt. "Lekker dik. Daar houden mensen van," is daarbij het argument. "Dit had de nieuwe Opel Vectra moeten zijn," roept een collega die ik op deze plek niet met naam zal noemen. Het ergste is dat hij het positief bedoelt.

Mij zinkt inmiddels de moed een beetje in de schoenen. Ik vind mezelf liefhebber van het merk maar de nieuwe modellen, met een enkele uitzondering, laten me volkomen koud. Dat is al enige jaren zo. Tot mijn verbazing zijn vele Citroën-liefhebbers best gecharmeerd van de nieuwe C5. Ze houden wel van de dikke looks en de 'Audi-achtige lijnen' van de nieuwe Troen. Ben ik dan de enige die het een bloedeloos en volstrekt inwisselbaar model vind? Op de persfoto's staat hij in stemmig grijs of droevig zwart. Een stille boodschap van de marketeers van Citroën dat uitbundigheid niet meer mag?

En hierbij begint bij ons de discussie over citrofielen: er is een groep die meegaat met de nieuwe modellen van het merk en er is een club van sentimentele zeikerds die zich blijft vastklampen aan het verleden. En daartoe behoor ik, ben ik bang. Ik heb altijd een beetje moeite met vooruitgang.

Hoe ziet een echte citroënist er eigenlijk uit? "Die heeft geitenwollen sokken, vet haar, een huis vol met spaarlampen, een abonnement op de VPRO-gids en de Volkskrant," zegt een opnieuw niet nader te noemen collega. Dat archetype is allang achterhaald. De échte citrofiel bestaat niet meer. Die rijden inmiddels allemaal Volvo.

Al van jongs af aan ben ik autogek en verslind ik autoblaadjes. Ik wist dus ook al vroeg wat ik wilde worden: het werken bij een titel als AutoWeek lag voor de hand. Mijn eerste klus bij AutoWeek was het bemensen van de nieuwsdesk. Saillant detail: het allereerste bericht dat ik ooit schreef, was de aankondiging van de prijzen van de CityRover – een auto die achteraf nooit is gekomen. Toch was het helemaal in mijn straatje want ik heb een voorkeur voor auto’s die buiten het normale vallen en een bijzonder verhaal hebben. Sinds enige jaren ben ik occasionredacteur en werp ik mijn op als Beschermheer van de Roestplek. Moderne auto’s vind ik weldegelijk interessant maar een auto die al een tijdje ‘geleefd’ heeft, zegt me een stuk meer. Mijn eerste auto was een Citroën ID19B uit 1969. De nieuwste auto die ik ooit kocht, is uit 2002 en de kans is maar heel klein dat ik ooit een auto van later datum aanschaf.

54 Bekijk reacties