Busje

Ik heb helemaal niets met bedrijfswagens. Trucks vind ik lelijke hokken en busjes een aanfluiting van alles wat met esthetiek te maken heeft. Ooit heb ik een blauwe maandag bij een truckdealer gewerkt, waar ik als zakenauto een bestickerde Mitsubishi L400 had; ik heb er nog nachtmerries van. Bedrijfsauto's zijn nodig, maar niet meer dan dat. Net als mijn wasmachine, maar die staat dan ook in een apart hok, uit het zicht.

Maar natuurlijk zijn er uitzonderingen. Dit jaar is het precies zestig jaar geleden dat Ben Pon in het Duitse Minden zijn eigen 'eureka-moment' heeft. Op het fabrieksterrein waar Volkswagen Kevers worden gebouwd, worden chassis met een losse cabine gebruikt voor intern transport. Pon pakt zijn notitieboekje en schetst op die 'Plattenwagen' een busje. De Duitsers zijn enthousiast en werken de schets uit tot een ontwerp, aanvankelijk Typ 29 genaamd. Drie jaar later wordt de productie opgestart van wat in de volksmond de Volkswagenbus zou gaan heten. Dat Pon's Automobielhandel die bus een warm hart toedraagt, is dan ook logisch. Diverse exemplaren in uitstekende staat vormen een prachtige collectie. En ter gelegenheid van het jubileum kreeg ik gisteren de gelegenheid om een stuk te rijden met die juweeltjes. Twintig jaar geleden trok ik in de oude, vol surfspullen geladen T2 van een vriend langs de Franse stranden, dus met name die tweede generatie is voor mij jeugdsentiment. En toch, ik was helemaal vergeten hoe die auto rijdt. Alles waar ik in mijn dagelijks werk kritisch op moet zijn, is mis aan de T2. Je wordt bijna van de weg geblazen, hij heeft de rechtdoor-stabiliteit van een bezopen krab, de juiste versnelling inleggen is een ware speurtocht en je vergaat van de herrie, maar het is geweldig. Met een glimlach van oor tot oor heb ik over de binnenwegen getuft in die 35-jarige bus.  Nou heb ik wel vaker last van kortstondige verliefdheden, maar bij gebrek aan rationele argumenten en dankzij een teveel aan gezond verstand loopt dat doorgaans op niets uit. Maar van gebrek aan argumenten ditmaal geen sprake. Je moest eens weten hoe vaak ik dingen niet mee kan nemen omdat ik zonodig een MX-5 wilde hebben. "Maar dan kun je toch altijd een duurtester pakken", fluistert het verstand mij in. Indruk maakt het niet. Dat doen wel de prijzen die ik die avond aantref op internet. Het is duidelijk dat ik niet de enige ben die zo'n oude bus graag zou hebben.