Bugatti besognes

Tien jaar geleden maakte ik een reportage over een drietal vooroorlogse racers met compressor. Een Alfa-Romeo 8C Monza; een Bentley 4 ½ Litre met Birkin 'blower' en een Bugatti Type 35 van het B- of C-type, want die is naast de beruchte lichtmetalen wielen immers ook uitgerust met een compressor. Het was nog een heel gedoe om originele auto's bij elkaar te vinden, maar het lukte. De Bugatti vond ik nota bene bij een tweetal Brabantse broers, die dolenthousiast waren om er een dagje mee naar het circuit van Zandvoort (waar de fotoshoot plaats zou vinden) te komen. Hun auto had een geweldig verleden, al was het alleen al omdat het dé Bugatti was die van race-ace Tazio Nuvolari was geweest. Ze zouden de avond ervoor al vertrekken – ik had een hotelletje vlakbij het circuit voor ze gereserveerd – zodat we 's ochtends (het circuit was voor een paar uur afgehuurd) meteen aan de slag konden. De puzzel leek die avond zo goed als gelegd, alles was klaar voor de stralende dag erna. Maar toen ging de telefoon.

De broers waren met gezwinde spoed van huis vertrokken, maar waren halverwege met dramatische motorpech gestrand. Ik weet niet eens meer wat, maar het was iets in de orde van een gescheurd carter of gaten in zuigers. Het zou in ieder geval nog maanden gaan duren voordat de achtcilinder lijnmotor weer de oude was. Wat nu? Ik voelde er vanzelfsprekend niets voor om het hele circus af te bellen, maar waar vind je op zo'n korte termijn een alternatief? Na verwoede telefoongesprekken door heel Europa werd ik tegen middernacht gebeld door een man van wie ik niet eerder had gehoord. Hij bleek er een fraaie verzameling auto's op na te houden, waaronder nota bene een Type 35C. En dat alles vlakbij Zandvoort bovendien. Het geweldigste was nog wel dat hij bereid was om mee te werken. Maar het werd nog gekker. De auto in kwestie – zo vertelde hij - was immers dé Bugatti die in de jaren '30 werd bestuurd door race-ace Tazio Nuvolari. Ik belde de broers weer op die mij ervan wilden verzekeren dat dát niet kon. Ze zouden er in ieder geval hoe dan ook, weliswaar zonder Bugatti, de volgende dag bij zijn.

En zo geschiedde. De dag was geweldig. De Bugatti was prachtig en datzelfde gold voor de andere twee auto's. Ook de broers waren onder de indruk. Maar hoe zat het nou met die Nuvolari-claim? Het leek mij wijselijk me er niet al te veel mee te bemoeien. Achteraf hoorde ik dat dit voorval heel wat stof heeft doen opwaaien in Bugatti-kringen, maar nog altijd worden beide auto's aangeduid als dé ex-Nuvolari auto. Misschien heeft de een wel het chassis van die auto en de ander de motor. Ik weet het niet. Maar het hele voorval kwam me weer helder voor de geest toen onlangs het verhaal van de Bugatti die zeventig jaar op de bodem van het Lago Maggiore doorbracht weer opdook. Een Japanse verzamelaar blijkt nu namelijk al sinds de jaren zeventig een Bugatti in zijn garage te hebben staan met hetzelfde chassis- en motornummer als de opgedoken Bugatti Brescia. Rara, hoe kan dat?