Alto versus Nano

4 april 2009 om 16:47

Laatst kwam er een persbericht voorbij over het dertigjarig bestaan van de Suzuki Alto. Daarbij zat deze leuke foto waarbij in één beeld wordt gevangen hoe gebruiksvriendelijk het modelletje is: het hele gezin past er in, inclusief bagage. Schitterend, zulke foto's van klassiekers met mensen in de bijbehorende mode.

Auto's worden per generatie groter en in dertig jaar tijd is de Alto gegroeid van 3,20 meter naar 3,50 meter voor het nieuwe model. Zo groot zijn alle kleintjes in het A-segement tegenwoordig.

In het begin van het nieuwe decennium verschijnt de Tata Nano op de Europese markt. Die wordt gepresenteerd als het Ei van Colombus en is de auto die India vanaf een tweewieler in een vierwieler moet brengen. Als je de uitgebreide aandacht voor dit autootje in de wereldpers moet geloven, lijkt het wel of de kleine auto opnieuw is uitgevonden.

Laten we de specificaties van de Suzuki Alto van dertig jaar geleden er even bijpakken en ze vergelijken met die van de Nano. De Alto woog destijds 555 kilo. Vandaag de dag legt de Nano 580 kilo op de schaal. De motor van de allereerste Alto was een driecilinder met 543 cc en 31 pk. De Nano heeft een cilinder minder, 624 cc en 35 pk. De lengte van de Alto was dus 3,20 meter. De Nano is tien centimeter korter en met 1,50 meter ook tien centimeter breder. De hoogte verschilt met 26 centimeter flink in het voordeel van de Nano.

De Indiase schepping haalt 115 km/u en verbruikt 4,3 liter op 100 km waar de allereerste Alto 109 km/u haalt en 4,8 liter per 100 km lust. De technische gegevens liggen dus akelig dicht bij elkaar en zo vernieuwend is die Nano dus helemaal niet, al gebiedt de eerlijkheid te zeggen, dat de Europese versies iets andere specificaties krijgt.

Verbazend om te zien hoe weinig er is veranderd in dertig jaar. En Suzuki: is het niet tijd voor een model ónder de Alto? Want kleine auto's is waar jullie goed in zijn en als je niet oppast, gaat Tata er straks met de poet vandoor in het A-min segment. Jullie hebben nog een mooie blauwdruk liggen. Vergeet alleen de kreukelzone niet.

Al van jongs af aan ben ik autogek en verslind ik autoblaadjes. Ik wist dus ook al vroeg wat ik wilde worden: het werken bij een titel als AutoWeek lag voor de hand. Mijn eerste klus bij AutoWeek was het bemensen van de nieuwsdesk. Saillant detail: het allereerste bericht dat ik ooit schreef, was de aankondiging van de prijzen van de CityRover – een auto die achteraf nooit is gekomen. Toch was het helemaal in mijn straatje want ik heb een voorkeur voor auto’s die buiten het normale vallen en een bijzonder verhaal hebben. Sinds enige jaren ben ik occasionredacteur en werp ik mijn op als Beschermheer van de Roestplek. Moderne auto’s vind ik weldegelijk interessant maar een auto die al een tijdje ‘geleefd’ heeft, zegt me een stuk meer. Mijn eerste auto was een Citroën ID19B uit 1969. De nieuwste auto die ik ooit kocht, is uit 2002 en de kans is maar heel klein dat ik ooit een auto van later datum aanschaf.

20 Bekijk reacties