Alfa MiTo-experience

Gisteren even de Alfa MiTo meegehad. Hij draaft op voor een test tegen een Mini en een Peugeot 207 Le Mans.

Geweldig, die snelheid waarop Alfa de MiTo (toen nog Junior, later Furiosa) van eerste onthulling tot productiemodel-nu-op-de-weg neerzette. Eerste aanblik in het echt valt toch tegen. Een klap kleiner dan verwacht. En die 8C-genen, tja, voor mijn gevoel kloppen de verhoudingen toch niet helemaal. En de neus, hij heeft toch een beetje tussen de liftdeur gezeten. Achterkant wel weer geinig, maar en profil toch wel heel erg gedrongen.

Dan rijden. We hebben de 155 pk-versie maar dat zou je in eerste instantie niet meteen zeggen. Wil je echt wat voelen en horen, dan moet je goed doortrappen. Besturing en schakeling sluiten wat mij betreft niet helemaal aan op waar zo'n auto voor moet staan. Het is te wollig, te ielig, te braaf, te soft.

Leuk, zo'n relatief betaalbare sportieveling met uitgesproken looks,  maar evengoed maakte een Tigra I-gevoel zich van mij meester en kreeg ik ook de indruk dat omstanders dachten dat ik op weg was naar de dameskapsalon. Een lichte teleurstelling overheerst dus.

Dat hou ik vervolgens aan tegen een tweetal collega's die ook een MiTo-experience hebben ondergaan. Voor de nodige feedback. En eventueel de nuance. Die komt. Het is juist heel goed dat je een MiTo ook heel gewoon en braaf kan rijden. En, in tegenstelling tot de Mini, is de MiTo niet gespeend van enig veercomfort. En met de knop op Dynamic, wil die nieuwste Alfa er echt wel van tussen. Verder is de auto op de grens echt heel erg neutraal. Maar ook: die chromen ringen rond de lichten, die moeten er meteen af. Kortom: de MiTo schopt het tot gespreksstof, dat is alvast goed, evengoed: de lichte teleurstelling blijft overeind.