Update: een half jaar Rover

'Wordt ongetwijfeld vervolgd'. Zo eindigde ik het schrijven over mijn destijds net aangeschafte Rover 75 in juli. Nu het jaar bijna ten einde loopt, is het dan eindelijk zover. De kilometerteller, die bij aanschaf net geen 340.000 aanwees, is deze week het getal 357.000 gepasseerd. Het feit dat de auto vandaag precies een half jaar en twee dagen in mijn bezit is, maakt de rekensom eenvoudig: zo'n 34.000 kilometer per jaar. Nog altijd genoeg om een diesel te rechtvaardigen, maar evengoed een stuk minder dan ik een halfjaar geleden voorspeld zou hebben.

Het betekent ook dat het leven van (en met) deze auto een stukje minder interessant is dan wanneer ik jaarlijks een halve ton zou wegwerken, maar evengoed is er genoeg te vertellen. Dat ik nog altijd met plezier instap is daar de belangrijkste van. Goed, ik word soms gek van de knisperingen en rammels die het 'karaktervolle' interieur over me uitstorten en het geluid van een tien jaar oude dieselmotor laat zich ook maar moeilijk als verfijnd omschrijven, maar als ik me in de uiterst laag gepositioneerde stoel laat zakken voel ik me direct thuis. Dit is tenslotte míjn auto, dat neemt geen beter in elkaar geschroefde, snellere, zuinigere en modernere testauto 'm af. Bovendien vind ik dat de Rover er wat uiterlijk betreft nog altijd positief uitspringt, een gevoel dat onlangs werd bevestigd door een breed grijnzende Jaguar S-Type-rijder die z'n duim in de dagelijkse file niet in bedwang kon houden.

"Leuk", zul je denken, "maar ik kom hier natuurlijk om me te verkneukelen over de enorme bakken geld die je in dit apparaat hebt gepompt". Geen zorgen: dat komt nu. Al in de eerste week hoorde ik bij het rijden over één van de vele drempels in mijn woonplaats een lichte 'klunk' bij het rechtervoorwiel. Thuisgekomen bleek het geluid afkomstig te zijn van een veer die het leven niet meer zag zitten en letterlijk als een zwaard van Damocles boven de band hing. Verder rijden was op z'n zachtst gezegd niet verantwoord, en dus ging de auto direct door naar de garage. Geluk bij een ongeluk: m'n 318i was nog niet verkocht en kon als vervangend vervoer dienen. Twee dagen en zo'n 400 euro later stond de auto rondom op verse veertjes én beschikten de voorste veerpoten over nieuwe lagers, waarmee deze 75-kwaal hopelijk definitief tot het verleden behoort.

De periode daarna verliepen probleemloos, zodat het spenderen beperkt bleef tot de aanschaf van vier nieuwe 18-inch-bandjes. Op een dag begon de auto echter een opmerkelijk stuurgedrag te vertonen. Bij het insturen was er niets aan de hand, maar na enkele graden stuuruitslag ging de auto ineens met een noodgang de bocht om. Opnieuw levensgevaarlijk, opnieuw de brug op. Omdat ook de APK aan vervanging toe was, besloten we alles maar meteen te combineren. Een bloemlezing van de factuur: draagarmen en draagarmrubbers aan de voorzijde vervangen, een aandrijfashoes repareren, een koplampreflector vastzetten, een uitlijning, een wiellager en twee remleidingen. Met 1.200 euro durf ik 'mijn' garage nog altijd zeer schappelijk te noemen.

Sinds die grote operatie in september gaat alles weer prima, al bewaar ik een interessant probleem met het linker deurslot (teaser: dat is de enige) voor een later moment. Ook de motorplaat die ineens besloot zichzelf ter aarde te werpen, is de moeite van het vertellen waard. Na een bliksembezoek aan een uiterst flexibele ex-Rover-dealer in Tilburg die z'n boosheid over het verdwijnen van dit mooie merk nog steeds niet kan verbloemen én de achterlating van 80 euro zit het ding weer vast op de glorieuze manier die men ooit in Engeland bedacht heeft. Met gloednieuw, origineel bevestigingsmateriaal dus. Mij kan niets gebeuren!