Zo komt de Renault Captur (2019-heden) uit de 100.000 kilometertest van AutoBild

Krassen op zuigers en cilinders 

Het motorblok laat bij demontage lelijke krassen zien op de vierde cilinder en op de zuigerrok. Ze zijn veroorzaakt door vuildeeltjes.

Olie- en kool­afzetting op alle acht inlaatkleppen van de Captur

Vuilophoping luchtfilter

De luchtfilterbehuizing heeft tijdens het onderhoud onvoldoende aandacht gekregen, met onnodig veel vuilophoping tot gevolg.

Vuilsporen en kleine beschadigingen aan de turbo

De turbo vertoont vuilsporen aan de compressorzijde en kleine beschadigingen op het compressorwiel. Evenals de afwijkingen op de cilinder en de zuiger is dit veroorzaakt door binnendringend vuil.

Scheurtjes in de wang van zitting linksvoor

De stoelen boden goed comfort tijdens de duurtest, maar bij een nadere inspectie vinden we al scheurtjes in de wang van de zitting aan de linkerkant.

Ongelijkmatige corrosiebescherming carrosserie

De carrosserie heeft in de fabriek een ongelijkmatige corrosiebescherming in de holtes meegekregen. We zien bovendien corrosiesporen op de langsdragers links en rechts.

Voorste draagarmen al vervangen bij 75.000 kilometer

De assen hebben last van lichte corrosie bij de lasnaden en de kanalen. De voorste draagarmen zijn al onder garantie vervangen bij een kilometerstand van 75.000.

Oordeel na demontage:

Het is jammer dat de Captur af fabriek geen betere antiroestbehandeling heeft meegekregen en dat de werkplaats de luchtfilter­behuizing niet goed heeft schoongemaakt tijdens het onderhoud. Roestafzetting en spoorvorming in één cilinder en de turbo hadden anders waarschijnlijk kunnen worden voorkomen. Dan had de cross-over, die een prima reisauto is, een veel beter resultaat neer kunnen zetten.

Hoe is de duurtest verder bevallen?

De Renault Captur wist aan het begin van de duurtestperiode de harten van de AutoBild-redactie te veroveren, maar de liefde bekoelde later behoorlijk. Een verslag van een duurtest over 100.000 kilometer.

Het begon allemaal zo veelbelovend. Toen de Renault Captur op 23 september 2020 de garage van onze redactie binnenrolde, uitgevoerd in de kleur felrood (een optionele metallic-lak) en met een zwart dak (standaard bij de Intens-uitvoering), dachten veel collega’s: oh-là-là! De kleine Franse auto leek alles in zich te hebben voor een fijn samenzijn. Als vertegenwoordiger van de alsmaar populairder wordende SUV’s op basis van compacte auto’s past de Captur helemaal in deze tijd, maar ook bij de wensen van de AutoBild- redacteuren. Geen overbodige kilo’s (leeggewicht 1.346 kg) die het temperament verminderen en geen uitdijende carrosserie. Met een lengte van 4,23 meter en een breedte van 1,80 meter kun je er ook in de stad mee uit de voeten. Hij is ook prima parkeervakken in te manoeuvreren. 

Captur viel zelfs in de smaak als reisauto

De Captur, die net als de Clio van de vijfde generatie is en op het Renault-Nissan CMF-B-platform rust, kreeg zelfs complimenten voor zijn kwaliteiten als reisauto. Pas in gevallen waarbij de lengte van de bestuurder de twee meter naderde, kwam er kritiek op de beschikbare ruimte. Dat gold bijvoorbeeld voor een boomlange collega. “Dit is geen model voor lange mensen, de voorstoelen zijn te hoog gemonteerd en de portier­uitsparing is te laag”, noteerde hij in het logboek. Afgezien daarvan zorgde het naar achteren toe sierlijk aflopende dak, dat de Captur een dynamisch profiel geeft, voor ongenoegen op de achterbank. Lange passagiers uitten de wens voor meer hoofdruimte en het was ook niet bepaald genieten geblazen voor inzittenden met lange benen. Ook de bestuurders waren niet altijd blij met het elegante design van de carrosserie. Het lage dak en de smalle achterruit beperkten het zicht. Dit was een echte uitdaging, vooral in drukke steden met fietsers die niet altijd goed zichtbaar waren.

Storingen Apple CarPlay

Het infotainmentsysteem gaf soms hoofdbrekens. Het digitale en vrij configureerbare 10-inch instrumenten­paneel en het 9,3-inch touchscreen in tabletstijl (optie) zorgden meestal voor blije gezichten bij de eerste kennismaking, maar de onhandige bediening en de regelmatige storingen van Apple CarPlay (crashes) en de matige verkeersbordherkenning (onjuiste meldingen) gooiden roet in het eten. Al in augustus 2021 uitte een van de redacteuren zijn ongenoegen. “De verkeersbordherkenning stuurt de bestuurder het bos in”, meldde hij. Een andere collega mopperde: “De Live Traffic-functie reageert met vertraging. Er is geen haptische bevestiging en er gaat te veel kaartinformatie verloren bij het uitzoomen.”

Comfort op lange afstanden goed

Waarom was de kleine Fransman dan toch nog steeds populair als reisgenoot? Heel eenvoudig: het onderstel en de motor kweten zich naar maximale tevredenheid van hun taken. Hoewel een collega met schoenmaat 46 soms met zijn voet klem kwam te zitten achter een metalen beugel boven het rempedaal en zodoende later remde dan de bedoeling was (maar gelukkig niet té laat), noteerde hij in augustus 2021: “Het comfort op lange afstanden is verrassend goed.”

Het was geen op zichzelf staande mening en dat had de volgende reden: de ingenieurs van Renault hebben de Captur een goed uitgebalanceerd onderstel meegegeven, dat oneffenheden goed absorbeert en waarmee veel van de beschadigingen die op de Europese wegen vrij veel voorkomen netjes konden worden vermeden. Daarnaast heeft de compacte SUV een wielbasis van 2,64 meter, waardoor de carrosseriebewegingen op hobbelige wegen binnen de perken bleven. Dat is niet vanzelfsprekend in deze klasse; de Volkswagen T-Roc, die een centimeter langer is, biedt vijf centimeter minder ruimte tussen de assen.

Randen en dwarsrichels 

Als er al kritiek op het rijcomfort bestond, was die vooral gericht op de niet altijd even verfijnde respons op opstaande randen en dwars­richels. De optionele 18-inch wielen (€ 536) waren hier grotendeels verantwoordelijk voor, met hun 215/55R18-banden die wat moeite hadden met putdeksels en vergelijkbare oneffenheden. Een duidelijk geval van ‘wie mooi wil zijn, moet pijn lijden’. De standaard 16-inch stalen wielen met hun banden met hogere wangen zien er natuurlijk niet zo indrukwekkend uit, maar de 17-inch wielen met 215/60R17-banden die de luxere uitrustingsvarianten meekrijgen, staan de Fransman eveneens prima.

De 1.3 turbo in de Renault Captur

De motor kreeg ook positieve kritieken. De turbomotor levert een heel acceptabel vermogen van 130 pk uit een cilinderinhoud van 1,3 liter. Deze viercilinder werd destijds ontwikkeld in samenwerking met Mercedes-Benz. De volledig uit aluminium opgetrokken motor gaat daadkrachtig te werk en  laat de Captur in circa tien seconden naar 100 km/h accelereren. De topsnelheid kan er met 193 km/h prima mee door. “Het is een levendige motor, die ondanks zijn temperament niet te veel herrie maakt”, zo vatte een collega het samen. De goede geluids­isolatie van de kleine turbomotor was tot het eind toe een bron van vreugde, zozeer zelfs dat sommigen zich stoorden aan het 'behoorlijk aanwezige windgeruis boven de 100 km/h'. Ja, in Duitsland wordt er vaker hard gereden dan bij ons. 

Verbruik viel tegen

Het drinkgedrag van de 1,3 liter zorgde daarentegen bij iedereen voor tevreden gezichten. “Het verbruik blijft zelfs als je de motor flink belast binnen de perken”, zo noteerde een oud-collega in het logboek. De standaardronde van de testers van AutoBild, inclusief een stuk snelweg op hogere snelheid, resulteerde in een net gemiddelde van 6,1 l/100 km, oftewel 1 op 16,4. Aan het eind van de test was dit gestegen naar 6,8 liter per 100 km, wat neerkomt op 1 op 14,7. Hoe overtuigend de krachtbron ook was, de dubbele koppeling die verantwoordelijk is voor de krachtverdeling ging in de loop van de duurtest merkbaar minder goed werken. In het begin schakelde de bak soepel en zonder nukken heen en weer tussen de zeven versnellingen. “De automaat schakelt verrassend prettig en schokvrij”, noteerde de  testcoördinator van AutoBild bij een kilometerstand van 25.349. Lovende woorden, die we in deze vorm niet meer tegenkwamen in het logboek. Integendeel. Nog eens 25.000 kilometer later stond er: “Wegrijden uit stilstand in de stad is een ramp.” Tegen het einde van de test werd het allemaal nog een tandje erger. “De dubbele koppeling werkt alsof hij in staking is.”

Geen fijne versnellingsbak

De nogal direct schakelende versnellingsbak gaf het motor­vermogen heel onwillig door. Vooral bij het manoeuvreren ging hij zo ruw te werk dat sommige bestuurders het gevoel hadden terug te zijn bij hun eerste rijlessen met een handgeschakelde auto. Voor de demontage hadden de Duitse collega’s dus al best wat puntjes, maar het totaalplaatje zag er nog goed uit. Bij de demontage bleek het er allemaal wat minder florissant uit te zien.