Zo komt de Mazda 6 uit de 100.000 kilometertest van AutoBild

Deze punten vallen op na de demontage van de Mazda 6 SportBreak SkyActiv-D 2.2 175 GT-M AWD:

… de wand van de tweede cilinder laat een duidelijk slijtagespoor zien, zie foto onder:

Het slijtagespoor in de cilinderwand.

Lelijk plekje achterop de rugleuning van de bestuurdersstoel. Oorzaak: een losliggende kabelbinder

Genoeg beschermende was in de holle delen, soms zelfs overdreven veel.

Vettige condensator. Hij dient voor de energieopslag van het regeneratieve remsysteem i-Eloop

Uitgeremd: de schijven vertonen zware gebruikssporen, maar bleven hun werk doen.

Zo beviel de Mazda 6 op de AutoBild-reactie

Met zijn 175 pk sterke dieselmotor, automaat, vierwielaandrijving, SportBreak-uitrustingsniveau, adaptieve cruisecontrol (ACC) en robijnrode metaallak (€825 extra) had de 6 haast alles aan boord wat er op de bestellijst staat. En juist daar kwamen gaandeweg irritaties uit voort. Zo benadrukken de chique 19-inch wielen het ontwerp en het sportieve karakter, maar geven ze ook veel oneffenheden door aan het stuur wanneer je op slechte wegen rijdt. “En niet zo’n klein beetje”, noteerde een collega in het rittenboek, “maar ruimschoots voorbij de pijngrens!”

Sterke diesel, automaat en 4WD slechte combinatie

De Mazda wil een sportieve indruk maken, dus dat is niet vreemd: wie mooi wil zijn, moet niet zaniken. Erger was dat de sterke diesel, de automaat en de vierwielaandrijving geen goede combinatie vormden. Heel apart overigens, dat ze stuk voor stuk uitstekend voldeden maar niet in samenhang. Neem de aandrijving rondom: die stond garant voor zorgeloze tractie (“Is het al winter?”) en dat is juist zo fijn. Weliswaar stoorde het onze aanhanger-deskundige dat er maar 1.600 kilo trekgewicht voorhanden is. Wie méér wil, kan beter voor de populaire CX-5 kiezen: die mag 2,1 ton voortzeulen.

De automaat met koppelomvormer viel juist op doordat hij niet opviel. Het was niet de meest alerte en meest lichtvoetige transmissie, maar vooral op lange ritten kon je je met een koppel van evengoed 420 Nm geen betere wensen.

Daarmee belanden we bij de motor, een centraal element in Mazda’s eigenzinnige en ingenieuze besparingsstrategie. Mazda loopt uit de pas met de andere merken en houdt onverminderd vast aan de verbrandingsmotor. Op de afgelopen Tokyo Motorshow hebben ze hun jongste geesteskind nog getoond. Waar anderen over bijna niets anders meer dan elektrische aandrijving praten, zet de diesel in op 2,2-liter cilinderinhoud, een relatief lage compressie van 14:1 en schone uitlaatgassen. Zo voldeed de zelfontbrander tijdens onze emissietest ook zonder SCR-katalysator aan de Euro 6-norm. Mazda kiest er echter voor om in het modeljaar 2018 op die manier de NOx-uitstoot te verlagen.

AWD heeft kleine tank

De geluidsproductie van de SkyActiv-D 2.2 175 heeft ieder lid van de redactie op zijn eigen manier ervaren. De een hoorde op korte ritten een stuk ijzer rammelen (klopt niet, hij is van aluminium); de ander was blij verrast door een tevreden gesnor op de lange afstand. Inmiddels monteert Mazda, om vibraties tegen te gaan, andere zuigerpennen. Ook is de geluidsisolatie verbeterd. Maar wat iedereen boos maakte, was de geringe actieradius van de 6. Want deze diesel is alleen zuinig als je hem met zorg bespeelt. Een gemiddelde van 6,6 l/100 km verdient geen schoonheidsprijs, maar voor een auto zoals deze kan het ermee door. Als je echter boven de 150 km/h uitkomt – en dat gebeurt vaak op de Duitse snelwegen – neemt het verbruik toe tot 8,9 liter en daalt het bereik op een tank dieselolie tot 500 kilometer. Dit komt mede doordat de tank bij de AWD-uitvoering kleiner is dan bij de normale modellen.

Al met al wringt het dus binnen de drie-eenheid diesel-automaat-aandrijving. Door de toegevoegde achterwielaandrijving neemt de tankinhoud af met tien liter tot totaal 52 liter. “Belachelijk weinig voor een diesel”, meent één van onze redactieleden nadat hij ergens op het Franse platteland de jerrycan tevoorschijn moest halen: het dichtstbijzijnde tankstation zou hij anders niet meer hebben gehaald.

Misschien was dit de druppel die de emmer deed overlopen. Zoals gezegd: schoonheid verbloemt veel, maar nu kwamen er meer bezwaren aan het licht. Zoals de portieren die bij het sluiten nogal blikkerig klinken. Goed, Mazda loopt voorop als het om gewichtsbesparing gaat, maar onze oren en ogen zijn gewend aan solide constructies uit degelijk staal en hoogwaardige kunststoffen. Het glanzende dashboard weerspiegelt in de voorruit en naar achteren zie je voornamelijk dakstijlen. En de achterbank is echt krap: een Passat biedt het gezin duidelijk meer zitruimte. Dat is de keerzijde van vorm-voor-functie. Wie voor een mooie lange motorkap gaat, houdt aan de achterkant minder over. Niet zozeer voor de bagage – van 522 tot 1.663 liter gaat nog wel – als wel voor kinderen en knieën.

Goed, was er nog meer? Ja, het navigatiesysteem. “Dat heeft een omleidingstic”, schreef iemand in het logboek. “Het laat je veel te snel files omzeilen via routes die uiteindelijk meer tijd kosten.” Bij de digitale radio viel de ontvangst soms weg en het omschakelen van radio naar cd of een geluidsbron met bluetooth-verbinding gaat niet blindelings, want er zijn meerdere stappen in het menu voor nodig. Jammer, daar het systeem als zodanig zeer in de smaak viel van onze elektronica-goeroe: “Deze Mazda heeft geen last van digitale dementie. Als ik weer instap, ben ik vrijwel direct weer online.”

Voorbeeldig werkte ook het start-stopsysteem. Dit voorkomt dat de motor te snel wordt uitgeschakeld en start hem vrijwel  ongemerkt weer. De ACC verdient ook een pluim, want de ontspannen wijze waarop dit systeem reageert op zijdelings invoegend verkeer is bijna (boven)menselijk. Heel handig is verder de uitstekende binnenverlichting. Zelfs schoonmaken in een schemerige garage lukt goed en over de plaatsing van de lichtpunten in de bagageruimte is goed nagedacht. De stoelen zijn stevig en vormvast, en de bekleding oogt na 100.000 kilometer nog als nieuw. Dat laatste hadden we overigens wel verwacht, omdat een voorganger van deze Mazda 6 met nul strafpunten lange tijd bovenaan stond op onze betrouwbaarheidslijst. Zo hoog scoorde de huidige wagon niet, want na 42.680 kilometer was de remwerking dermate sponzig geworden, dat we toch maar even langs de werkplaats zijn gereden. Een gekanteld remblok was de boosdoener. Om verder ongenoegen te voorkomen, heeft de dealer in één moeite door alle remblokken vervangen. Tegen het einde van de duurtest waren blokken en schijven wederom tot op de draad versleten. Hebben we zo woest gereden? Volgens de importeur zijn er geen soortgelijke klachten binnengekomen. Althans: geen pechgevallen. Maar hierdoor loopt de 6 wel zijn toppositie mis.