Volvo S60/V60 Polestar

Gelukkig blijft de typische kleur (Rebel Blue) nog wél beschikbaar. Het is ongeveer het enige kenmerk waaraan je de Polestar-versie onderscheidt van de normale S/V60. Je kunt hem ook bestellen in het wit, grijs of zwart, maar dat is zo'n beetje hetzelfde als een Ferrari kopen in een andere kleur dan rood. Zonder zijn blauwe jas is de Volvo erg anoniem.

Hij heeft een lipje aan de voorkant, een spoilertje achterop en dikke 20-inchwielen. Maar voor de rest? Laten we het zo zeggen: als je buurman zijn D2 een beetje heeft opgetuigd, zie je geen verschil met de Polestar. Die is namelijk erg smaakvol, ingetogen aangekleed. Of je die blauwe kleur mooi vindt, is een kwestie van smaak, maar de subtiele verlaging en de wielen staan de Volvo goed. Er zitten geen extreme luchthappers of oversized spoilers op. Dat heeft dit model ook niet nodig. Let ook op het zwarte lijntje aan de onderkant van de deuren. Leuk toch?

Binnenin zijn de wijzigingen al even stijlvol en subtiel. De stoelen komen uit de Volvo S/V60 R-Design, maar zijn door de mannen van Polestar flink aangepakt. Het alcantara voelt heerlijk aan en de blauwe stiksels op de zetels en het stuur zijn erg mooi. Verder is de middenconsole van echt koolstofvezel, licht de versnellingspook blauw op en rusten je voeten op sportpedalen. Allemaal leuk en aardig, maar is de Polestar dan niet gewoon een fijntjes getunede Volvo? Niet helemaal; de auto heeft heel wat meer in petto ...

Zweedse furore

Echte Volvo-fans weten allang wie of wat Polestar is, terwijl anderen er misschien nog nooit van gehoord hebben. Het Zweedse Polestar is al lange tijd actief in de autosport en is sinds 1996 de officiële motorsportpartner van Volvo. In het Zweedse toerwagenkampioenschap maakte het in dat jaar furore met de Volvo 850. Later scoorde het met de Volvo's S40, S60 en C30 in het WTCC. Nadat Polestar in 2009 een dubbele overwinning behaalde in die klasse, bouwde het bedrijf een C30 met 450 pk, die helaas nooit in productie ging. Met deze S60 en V60 is het gelukkig wél zo ver gekomen.

Polestar betreedt daarmee de paden van Quattro GmbH, Alpina en de M-divisie van BMW. Je kunt Polestar gerust de officiële tuner van Volvo noemen. Het Zweedse bedrijfje telt slechts 35 werknemers en de S/V60 Polestar is het debuut in de wereld van straatlegale auto's. Je mag er dus zeker van zijn dat er meer Volvo Polestar-modellen zullen volgen.

Polestar richt zich op meer dan alleen wat wijzigingen in het uiterlijk en het interieur. De T6-zescilinder in lijn kreeg een betere twinscroll-turbo van Borg Warner, met een grotere intercooler en een aanpassing van de ECU. Hij produceert nu 350 pk en 500 Nm in plaats van 304 pk en 440 Nm. Verder werden de automatische zestrapstransmissie, het vierwielaandrijfsysteem en de tractiecontrole opnieuw gekalibreerd om sneller te werken en meer kracht naar de achterwielen te sturen.

Brembo zorgde voor grotere remschijven, Ferrita voor een roestvrijstalen uitlaatsysteem en de hoofdremcilinder werd vervangen. Het meeste werk besteedde Polestar echter aan het chassis. Dat heeft 80 procent stijvere veren in vergelijking met de S/V60 R-Design. Öhlins maakte op maat gemaakte schokdempers en Michelin levert zijn Pilot Super Sport-rubber. Tot slot werd het chassis ook nog wat stijver gemaakt door een koolstofvezel veerpootbrug te installeren.

Vier wielen van de grond

Rijden dan maar, want na het starten van de zescilinder wil je alleen nog maar het gaspedaal door de vloer stampen. Het motorgeluid klinkt in het interieur erg sportief, zonder overheersend te worden. Vooral leuk is het gehijg en gefluit van de turbo. Aan de buitenkant verandert het geluid echter in een woest gebrul, zeker in de sportmodus, waarin er vanaf 4.000 tpm een klep opengaat in het uitlaatsysteem.

Het is moeilijk in woorden te vangen, maar denk aan het geluid van een raceauto met een zescilinder en je komt akelig dicht in de buurt. De motor in de Volvo is zeker niet racy afgesteld, eerder makkelijk toegankelijk en comfortabel. Bij lage toeren pakt hij goed op en hij trekt geleidelijk door naar de begrenzer, zonder bruut te worden.

Last van een turbogat heeft hij daarbij nauwelijks, het twinscroll-exemplaar weet exact wanneer het voor extra lucht moet zorgen. Hoewel de automatische versnellingsbak een stuk sneller is dan het standaard exemplaar, is hij nog steeds niet rap genoeg. Je voelt de overgangen zeer duidelijk en als je besluit zelf te schakelen, duurt het te lang voor de bak reageert wanneer je aan de schakelpeddels achter het stuur hebt getrokken.

Bovendien moet je niet opschakelen bij 6.000 tpm, maar al bij 5.500. Doe je dat niet, dan beland je zonder pardon in de begrenzer. De bak schakelt in de manuele stand namelijk niet vanzelf op. Op die manier wil Polestar de volledige controle aan de bestuurder geven – iets waar wij wel blij van worden, natuurlijk. Desalniettemin valt de Polestar-bak door de mand. En dat ligt er niet alleen aan dat we tegenwoordig worden verwend met bliksemsnelle versnellingsbakken met dubbele koppeling. Kijk maar naar BMW: dat merk kan het toch ook met één enkele koppeling.

Wat betreft onderstel doet Polestar echter zeker níét onder voor de Duitsers. De grote kracht van de getunede S/V60 is namelijk zijn wegligging. De heuvelachtige, smalle wegen op het Zweedse platteland zijn hem dan ook op het lijf geschreven. Om de banden te laten piepen, moet je erg ver gaan. De balans is mooi neutraal en dankzij de vierwielaandrijving accelereer je als een bezetene uit elke bocht.

We kregen zelfs zo veel vertrouwen in de Volvo dat we ons aan een heuse sprong over één van de vele heuveltjes waagden. Vier wielen van de grond? Geen probleem voor de prima afgestelde schokdempers. De ingenieurs van Polestar wisten ons ook te vertellen dat ze voor 20-inchwielen hadden gekozen omdat die behalve groter ook net wat breder zijn dan de 19-inchers. En bredere banden zorgen voor meer grip, iets waar de Volvo een overdaad aan heeft. Denk echter vooral niet dat je in een ruggengraatverbrijzelende sportauto zit. De S/V60 Polestar is verbazingwekkend comfortabel. Een volle dag rondrijden vormt geen enkel probleem en aan het einde van de rit stap je heerlijk fris uit de auto.

Over de besturing zijn we minder tevreden. Die is dan wel heel wat beter en scherper dan in een normale Volvo, maar je mist nog steeds feedback. Erg jammer, want het stuur ligt fijn in de hand en je kunt de auto precies plaatsen. Maar wat er allemaal onder de voorwielen gebeurt ... Geen enkel idee. De remmen hebben last van dezelfde gevoelloosheid. Ze bijten superhard en duwen alle lucht uit je longen, maar er is te weinig pedaalgevoel.

Exclusiever dan BMW en Audi

De Polestar S60 en V60 verschillen nauwelijks van elkaar. De V heeft wat sterkere achterveren, maar voor de rest zijn ze identiek. Polestar heeft geprobeerd om een dagelijks bruikbare sportauto te ontwikkelen en is daar met verve in geslaagd. Op een trackday kun je je blauwe wapen zonder problemen inzetten, maar daar is deze auto absoluut niet voor gemaakt.

Zie hem meer als een manier om pijlsnel, veilig en in alle comfort van A naar B te reizen. Een soort Audi S4 of BMW 335i dus. Polestar zegt zelf dat het geen concurrent is voor die Duitsers en heeft zich vooral gefocust op het eigen product. Hoewel ze qua prestaties op dezelfde lijn zitten, is de Polestar dan ook een stuk duurder.

De S60 kost € 96.500, voor de V60 betaal je € 3.000 meer (de 335i heb je vanaf 55 mille, een S4 vanaf 71 mille). Je krijgt dan wel een exclusieve auto waarvan er maar 750 worden gemaakt (50 voor Nederland) en die bovendien is uitgerust met alle mogelijke opties. Eén ding is zeker: met een smurfblauwe Volvo kom je in elk geval origineler uit de hoek dan met een zwarte Audi S4.