Volvo C70 T5 Summum (2006)

's Ochtends vroeg, zonder erbij na te denken, openen we het dak van de nog natte C70. Dat resulteert in een kleine waterval over de middenconsole en achterbank. Dat moet je dus niet doen. Eerst even een paar honderd meter rijden om de druppels van de carrosserie te blazen. Het voordeel van zo'n stalen vouwdak is dat de auto er in gesloten toestand uitziet als een 'gewone' auto en hij is bijna net zo tochtvrij en stil.
Het dak stapelt zich in drie delen in de kofferbak op. Dan houd je weinig kofferruimte over. Een systeem dat de stapel dakdelen een stukje optilt, zorgt dat je er toch nog het een en ander onder kwijt kunt.
Het is jammer dat er in de C70 nog maar weinig van die typische T5-roffel is overgebleven.
Bij accelereren hoor je de turbo nauwelijks, haal je je voet van het gas, dan komt er een bescheiden fluitje uit de wastegate. Met een vermogen van 220 pk en een koppel van 320 Nm is het geen zielenpoot. Er dient echter wél een dikke 1.600 kilo in beweging te worden gezet! Een turbogat is dit blok vreemd. Ongemerkt komt de assistent z'n partijtje meeblazen en vanaf 2.000 tpm is 'ie wakker. Dan gaat de C70 vlot van kiet, maar niet sensationeel, daarvoor is hij te zwaar. Omdat bij de Zweed alle aandrijfkrachten worden losgelaten op de voorwielen, voel je dit duidelijk in het stuurwiel, best irritant. Last van wielspin zul je echter nooit hebben omdat het tractiecontrolesysteem continu actief is en niet kan worden uitgeschakeld. Toch kan ook dit systeem niet voorkomen dat het binnenste voorwiel in korte bochten soms sneller draait dan de bedoeling is.
De C70 is meer dan vlot genoeg. De T5 in de C70 lijkt zich niet helemaal op zijn gemak te voelen. Hij onderhoudt een nerveus contact met de aandrijflijn
– een karaktertrekje van 'n turbomotor – en heeft moeite zijn krachten netjes aan de voorwielen over te dragen zonder reacties in het stuurwiel.

Balans zoek
De carrosserie van de Volvo heeft een goede torsiestijfheid – dat was met de vorige generatie wel anders. Maar de balans tussen vering en demping lijkt een beetje zoek waardoor je 't vreemde verschijnsel krijgt dat de Volvo op glooiend wegdek erg comfortabel veert – bijna tegen deinen aan – terwijl er op korte oneffenheden vibraties door de auto en het stuurwiel trekken. Dat doet afbreuk aan het comfort. Schakelen gaat bij de Volvo erg licht en het riante formaat stuurwiel belooft geen haarscherpe reacties en die krijg je dan ook niet.
Het dashboard komt overeen met die in de versie met vast dak. Het strakke, lichte dashboard blinkt uit in overzichtelijkheid en logica. De mooie, zachte kunststoffen van dashboard- en portierbekleding voelen prettig aan. Nu we het toch over afwerking hebben, bij de Volvo constateren we links en rechts van de achterklep behoorlijk ongelijke kieren.
Wie in de C70 stapt, moet oppassen dat 'ie z'n hoofd niet tegen de A-stijl stoot, die buigt namelijk nogal schuin naar achteren teneinde de coupévorm te benadrukken. Omdat de stoelen – die niet uitblinken in het verschaffen van zijdelingse steun – relatief hoog staan (en niet ver genoeg naar beneden kunnen), komen langere mensen met hun manen in de wind.
Het stuurwiel van de C70 is zó ver axiaal verstelbaar, dat je bij wijze van spreken op de achterbank kunt gaan zitten. Ook als volwassene kun je heel behoorlijk achterin zitten, de beenruimte is bij de Zweed ook goed voor elkaar.