Volkswagen Lupo 1.0 (1999)

Met de Lupo heeft Volkswagen er zich minder makkelijk vanaf gemaakt dan mogelijk zou zijn: een VW-logo op een Arosa plakken had gekund. Maar 'Wolfsburg' koos voor een verfrissende aanpak met gewijzigde achterklep en een nieuwe neuspartij. Dat ziet er erg leuk uit met die grote, ronde koplampen. Door de meer aflopende neus lijken de proporties beter te kloppen dan bij de Seat. Met zo'n spraakmakend uiterlijk verwacht je natuurlijk ook een origineel interieur. Daar word je niet in teleurgesteld. Kijk maar: geen dashboard uit Arosa of Polo, maar een heel nieuw ontwerp dat duidelijk trekjes heeft van de New Beetle. Mooie aluminiumkleurige klokken met die van de nieuwste Golf bekende blauwe verlichting. De secundaire meters in de linker klok zijn wat klein uitgevallen en daardoor niet optimaal afleesbaar. De draaiknoppen voor de verwarming zitten wat laag in de middenconsole. De bekleding van de Lupo straalt dezelfde vrolijkheid uit als zijn uiterlijk. Met een lengte van rond de 3,5 meter is deze auto lekker compact. Dan wordt het voor de constructeurs een echte uitdaging om zoveel mogelijk binnenruimte te 'kweken'. Bij Volkswagen zijn ze daar aardig in geslaagd. Genoeg bewegingsvrijheid voorin, maar ook achterin valt het heel niet tegen. Onze ijkpersoon, lengte 1,80 meter, heeft op de achterbank net genoeg hoofdruimte en tussen zijn knieën en de rugleuning van de voorstoel nog een centimetertje of vier speling. Dat is gewoon heel netjes. Van dat relatief ruime interieur is de bagageruimte het slachtoffer geworden. Die stelt niet veel voor; wie boodschappen gaat doen voor een week, zal de achterbank moeten neerklappen. Handig zijn de vele bergvakjes in deze auto: we telden er negen. Nog even een kanttekening: dit is een vierzitter. Volkswagen biedt echter wel de mogelijk om een driezits achterbank met drie gordels te bestellen. Kost f 220 extra en de deling vervalt dan.

Geen straf
Kleine auto's zijn op comfort-gebied de laatste tijd met sprongen vooruit gegaan. Het verblijf aan boord is dan ook geen straf. Zo heeft Volkswagens Lupo bijvoorbeeld prima zittende stoelen, al hadden ze van ons een slagje zachter mogen zijn. Vering en demping heeft Volkswagen zodanig afgestemd dat de Lupo de kwalificatie comfortabel verdient. De Lupo heeft een relatief kleine motor: net geen 1000 cc. Met de 50 pk is best te leven, zeker als je niet vaak op de snelweg komt. Om de Lupo nog redelijk wat fut te geven heeft Volkswagen een kort gestoken vijfbak gemonteerd. Het vlot op moeten schakelen is niet zo bezwaarlijk, maar bij 120 op de teller al 4000 toeren draaien wel. Dat levert flink wat gebrom op want boven de 3000 toeren ligt de Lupo-motor al niet lekker meer in het gehoor.

Matige prestaties
Onze Lupo viel een beetje tegen als het op presteren aankwam. In 17,8 tellen van 0 naar 100 redde 'ie niet, terwijl we van Volkswagen gewend zijn dat de fabrieksopgave wordt gehaald. 19,3 seconden werden het. Nog teleurstellender was de 80-120 tijd die ver achter bleef bij eerdere metingen met een Arosa 1.0 en een Polo 1.0, zo ver zelfs dat we ons afvragen of deze motor wel gezond was. Is het leuk rijden met de Lupo? Ook al zo'n vraag die in je opkomt en een vrij positief antwoord krijgt. Volkswagens Lupo laat zich heel verdienstelijk sturen, maar de achterkant reageert merkbaar op gas-los in een snelle bocht. Overigens heeft de Lupo standaard geen bekrachtiging en dan stuurt hij nogal zwaar. Met zo'n hulpje is hij prettig in de omgang en heeft hij ook geen bezwaar tegen een vlotte rijstijl. Minder te spreken waren we over licht gerammel achter in de auto. Ook verdween een vergrendelingsknopje in de portierbekleding toen we het indrukten. Bij de basisprijs van deze Lupo moeten we eigenlijk nog stuurbekrachtiging tellen, want die is toch wel nodig. Dan kost de Lupo 1.0 bijna 24 mille. Als we alles nog eens een keer afwegen en eens goed naar de portemonnee kijken, ook op langere termijn, scoort Volkswagen met de Lupo bepaald niet gek.