Tramontana R-edition

Het voorjaar is nog maar nauwelijks aangebroken, toch schijnt de zon al uitbundig op het Catalaanse platteland. De inwoners van het slaperige Palau de Santa Eulàlia houden zich verscholen in hun witgepleisterde huizen en dus heerst er een serene rust. Die wordt slechts doorbroken als er bij de heren van Tramontana een proefrit wordt gemaakt. En vandaag gaat dat gebeuren. Wie voor het eerst kennismaakt met de auto's die hier gebouwd worden, zal overigens denken dat deze mannen een stevige zonnesteek hebben opgelopen. De bijna vijf meter lange tweepersoons supersportwagen met een glazen cabine als die van een gevechtsvliegtuig is met geen enkele andere vierwieler te vergelijken. Zelfs een Pagani is gewoontjes naast dit voertuig. Toch is de auto waarmee Tramontana nú weer komt zo mogelijk nog exorbitanter dan de auto's die ze al maakten. Niet dat dat er heel veel zijn, overigens. Sinds de Spaanse firma in 2003 werd opgericht, gaat het om tien stuks. Twee daarvan waren prototypen en zeven zijn er inmiddels verkocht aan klanten. En de tiende en laatste auto, dat is de Tramontana R-edition die gisteren officieel onthuld is en vandaag exclusief voor ons klaarstaat.

Impactzones

De vergelijking met een F1-auto komt natuurlijk niet uit de lucht gevallen. Er zijn nogal wat overeenkomsten. Op de eerste plaats vanwege de zitpositie: centraal, met achter de bestuurder plaats voor een passagier. Tramontana-baas Josep Rubau licht zijn creatie toe: "Bijna elke andere GT verliest zijn balans omdat hij asymmetrisch is, vandaar die positie. Het is ook de reden dat we voor een V12-motor hebben gekozen: die is eveneens perfect symmetrisch." Het werd een zwaar aangepaste 5,5 liter van Mercedes-Benz, met aan beide zijden een turbo. Ook de koeling werd verdeeld over twee radiateurs, eentje links en een eentje rechts. Rubau, lachend: "Die symmetrie werd een soort obsessie, ja. En datzelfde geldt voor het chassis. We maken het zelf en wel helemaal uit koolstofvezel. Echt een kooi met acht impactzones, alles daaromheen zal bij een crash gemakkelijk afbreken. Sommige delen zijn hol en andere juist massief om dat proces te bewerkstelligen." En ook de carrosserie is helemaal van koolstofvezel. Rubau: "Waar mogelijk gebruiken we duurzame materialen. Aluminium, koolstofvezel, magnesium en zelfs zilver." Dat laatste wordt gebruikt voor alle bedrading en contacten en heeft als voordeel dat het beter geleidt dan koper.

De R-edition is ontstaan doordat de Tramontana steeds verder evolueerde. Hij is niet zozeer krachtiger – de V12 biturbo levert nog altijd 720 pk – als wel 92 kilo lichter. En dat is vooral te danken aan het met vijftig millimeter ingekorte chassis. Er was nog wat ruimte over tussen de passagier en de motor en Rubau en zijn team besloten die op te offeren voor een beter weggedrag en bochtenstabiliteit. Denk trouwens niet dat ze de zaag in de bestaande chassis hebben gezet om ze daarna weer aaneen te fabriceren. Nee, de mallen voor het koolstofvezel onderstel werden volledig vernieuwd. En over koolstofvezel gesproken: in tegenstelling tot zijn negen voorgangers komt de R-edition van huis uit met carrosserie die niet alleen volledig van dat dure lichtgewicht materiaal is gemaakt, maar waarbij je het er ook aan afziet. De koets is gelakt met vernis alleen. Rubau: "Dit is veel meer werk, algauw zo'n vijftig uur extra. Het materiaal moet in de juiste richting worden geplaatst en het betekent ook dat we veel materiaal moeten weggooien." Daarnaast kwamen er nieuwe spoilers en een splitter, geïntegreerde lampen en een aangepast interieur met nieuwe digitale tellers.

Overdonderend

Om die af te kunnen lezen, moet je eerst plaatsnemen, en heel eenvoudig is dat niet. Je kunt het eigenlijk maar op één manier doen: rechtervoet op de treeplank om je linkerbeen naar binnen te zwaaien, rechter er achteraan en – hup – in één keer in de leren kuipstoel. Josep Rubau rijdt de auto naar buiten en ik zit nu achter hem. De achterste stoel is een stukje hoger gemonteerd zodat ook de tweede passagier een verrassend goed zicht op de weg heeft. Het is daar comfortabel en stil; ik kan heel gewoon met hem converseren, iets dat je niet verwacht als je naar de Tramontana kijkt. Rubau wurmt de brede auto door de smalle straatjes en zet hem met een knop op het dashboard in zijn hoogste stand. Ik voel de hydraulica de Tramontana omhoog bewegen. Als de olie op temperatuur is, stappen we uit en wisselen we van positie. Nu zit ik voorin en Rubau achter me. De centrale positie is heel apart en vergt enige gewenning. Datzelfde geldt voor de zesversnellingsbak. Het is een sequentiële 'dog box' met de pook rechts van de bestuurdersstoel. Je dient 'm onbeheerst te bedienen en daarvoor moet je even een drempel over, want je wilt de kostbare bak niet kapotmaken. Na een paar keer goed hard te hebben op- en neergeschakeld begin ik 'm door te krijgen en vlieg ik door de versnellingen. Ik schakel terug naar twee voor een rotonde, stuur in en terug met het minuscule en ingeknotte racestuurtje, gas erop en door naar drie en vier. De V12 laat een doffe brul horen terwijl hij het voertuig waarin hij gevangen zit voortstuwt. Het is alsof de wielen direct aan de krukas zijn verbonden, want de reactie op het intrappen van het gas is overdonderend. Binnen de kortste keren tikt de digitale teller de 200 km/h aan. Als je het gas loslaat, houdt de krachtstoot ook even abrupt weer op.

Opmerkelijke kalmte

Ondanks zijn grootte (bijna anderhalve meter langer dan een Donkervoort) en gewicht (1.268 kilo) voelt de 'R' als geen enkele andere auto aan. Zo'n veel kleinere en lichtere Donkervoort komt nog eerder in de buurt dan een met V12 uitgeruste Lamborghini of Ferrari. Maar het windgeraas en de herrie die met zo'n spartaanse sigaar op wielen gepaard gaan, ontbreken hier volledig. De kalmte is opmerkelijk. Zelfs als je de motor doortrekt naar de 5.000 of 6.000 toeren en de turbo's hoge tonen gaan fluiten, is het geluid in het interieur niet veel luider dan binnen in een dikke AMG. De ultrabrede Pirelli's P-Zero Corsa geven geen krimp wanneer ik een flauwe bocht naar rechts voor mijn gevoel iets te hard neem. Josep Rubau lijkt het allemaal niet erg te vinden: "Dat kan nog veel harder", hoor ik plotseling achter me – ik was hem haast alweer vergeten. Rijden in de Tramontana R-edition is een ervaring die met bar weinig is te vergelijken. Je ziet de voorwielen bewegen in hun ophanging en het lijkt al snel alsof je één met de auto wordt, als in een racewagen, maar dan vanuit een leren stoel, met airconditioning en een muziekje. De R-edition is gewoon de comfortabelste raceauto die er bestaat.