Test: Mitsubishi Eclipse Cross PHEV

Een facelift kan van alles betekenen, van een subtiele herindeling van de lichtunits tot de komst van een compleet nieuw front. Mitsubishi gaat nog een stap verder dan dat laatste: de Eclipse Cross is maar liefst veertien centimeter langer dan het in 2017 geïntroduceerde origineel. Een deel van die extra centimeters dankt de auto aan een voorzijde die stiekem ook helemaal anders blijkt te zijn, maar het gros van de extra lengte komt voor rekening van de achterkant. Daar vinden we niet alleen nieuwe achterlichten, maar ook een achterruit uit één stuk, een fors grotere overhang en een heel anders gemodelleerde achterklep. Wie de ‘oude’ en de nieuwe Eclipse Cross naast elkaar zet, zou zomaar kunnen denken dat de eerdere editie is ontstaan doordat iemand een plakje van de nieuwe heeft afgesneden. Door de forse ingreep oogt de Eclipse Cross wat ons betreft harmonieuzer dan voorheen en gaat het zicht naar achteren erop vooruit. De auto wordt er ook ruimer door. De bagageruimte krijgt er zo’n tien procent bij, maar behoort niettemin nog steeds tot de bescheidener exemplaren in dit segment. De auto is achterin vrij conventioneel ingedeeld en krijgt gewoon een in twee ongelijke delen neerklapbare achterbank. In de breedte hebben de achterpassagiers niet al te veel ruimte, maar de Eclipse maakt dat deels goed door de royale beenruimte. Aan de trekhaak van de Japanner mag een aanhanger van 1.500 kg worden gekoppeld.

Meer uitrusting

In technisch opzicht is het grootste nieuws de komst van een plug-in hybride aandrijflijn. In Nederland is de nieuwe Eclipse Cross PHEV zelfs de enige versie die nog leverbaar is, wat uiteraard alles te maken heeft met zijn lage CO2-uitstoot en dito bpm-bedrag. Evengoed is de auto op het eerste gezicht duizenden euro’s duurder geworden dan voor de facelift met de 163 pk 1.5-benzinemotor. Bij nadere beschouwing lijkt dat echter mee te vallen. De vanafprijs ligt weliswaar flink hoger, maar dan krijg je wel meer uitrusting, een automaat en ook altijd vierwielaandrijving. De hier geteste Instyle-topuitvoering is daarom juist goedkoper dan een 1.5 met 4WD en automaat van weleer, al zit natuurlijk niet iedereen op die voorzieningen te wachten. De aandrijflijn van de Eclipse Cross PHEV kennen we in Nederland maar al te goed, want hij zit in feite ook in de Outlander PHEV. Mitsubishi is nog steeds behoorlijk uniek in hoe het zo’n aandrijflijn configureert. De fabrikant voorziet elke as van een elektromotor die de boel in beginsel altijd op gang brengt. Ter ondersteuning is er een 2.4-viercilinder die stroom opwekt en in geval van nood ook de voorwielen voor zijn rekening neemt. Dat is in theorie 45 kilometer na het opladen nodig. Als de motor inschakelt, gaat dat vrijwel ongemerkt. Goed, er is wat te horen, maar schokjes of andere nukken komen er niet aan te pas. Met 188 pk is de motorcombinatie wat minder krachtig dan in de Outlander. Dat resulteert in een auto die merkbaar minder snel is, maar tegelijkertijd nog altijd met gemak presteert. De motor doet ook bij een wat hogere belasting ogenschijnlijk ontspannen zijn werk en het verbruik blijft ook bij een ‘lege’ accu binnen de perken. De Eclipse is een prettig rustgevende auto, die zich nooit aan zijn bestuurder opdringt, vooral doordat hij simpelweg overal een keurige middenweg in kiest. Het is absoluut geen auto die je erg bij het rijden betrekt, maar hij combineert die eigenschap niet met een uitzonderlijk hoge mate van comfort. Daar komt bij dat wij de zithouding als minder prettig ervaren. De stoel staat hoog en het stuur is beperkt in diepte verstelbaar, zodat je gevoelsmatig meer óp dan ín de auto plaatsneemt.

Inspiratieloos dashboard

Mitsubishi hanteert in het interieur mooie kunststoffen, maar toch oogt het Eclipse-binnenste niet zo doordacht en wat goedkoop. Het wat inspiratieloze dashboard lijkt lukraak bestrooid met knoppen en schakelaars van willekeurige leveranciers. Details ogen ouderwets en in het donker heeft de verlichting drie verschillende kleuren. Erg jammer, want met een paar kleine ingrepen had veel hiervan kunnen worden voorkomen. Dat veel functies een eigen knop krijgen, is dan wel weer fijn. De Eclipse kreeg bij de facelift een nieuw touchscreen en Mitsubishi nam daarbij afscheid van het touchpad op de middentunnel. Een verbetering, maar het systeem dat ervoor terugkomt, is nog steeds vrij eenvoudig en lijkt qua vormgeving op zichzelf te staan. Wel fijn is dat Mitsubishi navigatiesoftware van TomTom gebruikt, als aanvulling op Android Auto en Apple CarPlay. Op het gebied van rijassistentiesystemen kan Mitsubishi nog een stap maken. De auto waarschuwt alleen bij het verlaten van de rijbaan. Adaptieve cruisecontrol heeft hij dan weer wel, maar dat piept bij elke auto die de weg voor de auto betreedt of verlaat. Hoogst irritant en in de praktijk vaak reden om het systeem met een druk op de knop om te toveren in een gewone ‘domme’ cruisecontrol.