Test: Mercedes-AMG GLC 63S E Performance: Overcompensatie

Waarom is die viercilinder zo’n issue? Wees blij dat deze auto überhaupt nog cilinders heeft!

Niet BMW, niet Porsche, niet Audi, uitgerekend Mercedes. Uitgerekend AMG moest zo nodig viercilinders gaan gebruiken in absolute topmodellen en misschien doet het juist daarom wel zoveel pijn. De 'oude' Mercedes-AMG GLC 63 was immers de enige auto in deze klasse met een V8. Een vrij lompe V8 bovendien, die hem daarom een heerlijke onbehouwenheid gaf, die je bij de steeds geciviliseerdere alternatieven simpelweg niet vond. In het licht van die sensaties kán de nieuwe GLC 63 het bijna niet winnen, maar mede daarom is het misschien wel zo eerlijk om die voorganger bij het beoordelen van de nieuwkomer even te vergeten.

Laten we dat dan maar doen. Is hij nog een beetje vlot?

Dat kun je wel zeggen. De tweeliter viercilinder van AMG zit in de basis ook in de mildere GLC 43, maar levert hier door een grotere versie van de geëlektrificeerde turbo nog meer vermogen. 473 pk, om precies te zijn, maar daar blijft het niet bij. Op de achteras zit een ‘Electric Drive Unit’ – elektromotor – met twee versnellingen, met nog eens 204 pk. Het totaalvermogen komt daarmee op een duizelingwekkende 680 pk bij een koppel van maar liefst 1.020 Nm. Precies evenveel als in de C63 dus, maar de prestaties zijn ook in het grotere model zeer indrukwekkend. Voet op de rem, voet op het gas, rem los: met strak aangetrokken gordels en onder hels kabaal knalt de GLC naar de horizon. Juist door die uiterst complexe combinatie van krachtbronnen lijkt het vermogen hier uit alle hoeken van de auto te komen, wat bijna ook echt zo is. De 9G-automaat, uniek voor AMG, deelt bij het schakelen rake klappen uit en zorgt zo toch nog voor wat mechanisch genot, terwijl de viercilinder het in de Sport+- of Race-stand uitbrult en er bij gas los lekker op los knettert. Toch wel gaaf!

Is de GLC 63 net als de C63 een plug-in hybride?

Ja, maar eigenlijk alleen op papier. Het razendsnel op- en ontladende accupakketje is met 6,1 kWh veel kleiner dan dat van een reguliere PHEV-GLC, en dat leidt tot een elektrisch bereik van een bijna lachwekkende 12 kilometer. Puur een manier om de theoretische CO2-uitstoot terug te dringen dus. Opladen heeft echt nauwelijks zin, vooral omdat de auto de accu onder het rijden ook al snel weer oplaadt tot een kwart of zelf 50 procent. Wel biedt deze opstelling uiteraard de mogelijkheid om de auto te verplaatsen of even snel naar de winkel te rijden zonder dat de motor aanslaat, wat gunstig kan zijn voor de levensduur van de techniek.

Kleine accu of niet, de bagageruimte is net als bij een reguliere plug-in hybride GLC zo'n 150 liter kleiner dan normaal.

Dat kan vast geen kwaad, want het klinkt allemaal vreselijk complex.

Dat is zeker zo. Die complexiteit stopt niet bij de aandrijflijn, want ook het onderstel is een knap staaltje overcompensatie. Vierwielbesturing, adaptieve dempers en actieve rolstabilisatie moeten dit 2.310 kg wegende apparaat – 300 kg méér dan de versie met V8 – in bedwang houden.

Rijdt die zware Mercedes-AMG GLC 63S E Performance daarmee als een AMG?

De auto blijft in bochten inderdaad mooi vlak liggen en voelt door de tot 100 km/h ‘tegensturende’ achterwielen compacter aan dan hij is. Input via het stuur wordt direct en zonder morren opgevolgd en door de deels elektrische kracht is een ESP-ingreep zelden nodig. Net als een EV kan deze auto immers grotendeels ‘slim’ bepalen hoeveel vermogen elk wiel op een bepaald moment aankan, zodat het gripverlies al wordt bevochten voordat het te laat is. Dat geldt trouwens voor alle wielen, want verbrandingsmotor én elektromotor hebben via de cardanas toegang tot alle hoeken van de auto. De remmen zijn met 39 centimeter vóór en 37 achter ongetwijfeld op hun taak berekend, maar wekken wel minder vertrouwen dan gehoopt. Bij het aanremmen is het pedaal soms behoorlijk gevoelloos, wat alles te maken heeft met het feit dat de auto mechanisch remt én ook zoveel mogelijk energie probeert terug te winnen. Knap is wel hoe groot de spreiding is in het rijgedrag. De auto kan hard en sportief zijn, maar ook oprecht comfortabel en vergevingsgezind. De aandrijflijn werkt bovendien ook bij rustig rijden naadloos en geheel schokvrij, wat voor een zo tot op het bot getergde krachtbroncombinatie een serieuze prestatie mag worden genoemd.

Bizar eigenlijk: vier cilinders, 680 pk.

Niets mis mee, dus?

Als je de auto op zichzelf beoordeelt, klopt dat eigenlijk wel. Terwijl we zo rustig voortrollen, gaan de gedachten echter onwillekeurig toch naar die V8 van weleer. Juist op dit soort momenten merkte je door die grote motor immers nog altijd dat zo’n 63 AMG echt wat speciaals was, en daar ontbreekt het in deze hybride-versie wel een beetje aan. De brommende vierpitter geeft ondanks al dat vermogen gewoon nooit een gevoel van ingehouden overmacht, en dat zouden wij wel graag hebben voor de bijna 160.000 euro die deze auto minimaal kost. Anderzijds: juist door die hybride-techniek is de GLC 63 mooi wel zo’n 20.000 euro duurder dan zijn voorganger, en dat met veel meer vermogen. Of de beperkte Nederlandse klantenkring deze bijzondere stap van Mercedes daarmee dan tóch kan accepteren, zal de toekomst moeten uitwijzen.