Test: Fiat Topolino - hoe lief hij je ook aankijkt, hij staat ver van een auto af

Dus het is een brommobiel?

De afgelopen decennia is de brommobiel, oftewel de 45-kilometerauto, een vast onderdeel geworden van het Nederlandse straatbeeld. Aixam en Ligier zijn bekende merken, maar onder de noemer van stedelijke mobiliteit zijn er de laatste jaren veel elektrische alternatieven bijgekomen. Daarvan is de Italiaanse Birò waarschijnlijk het beste voorbeeld, al kunnen autofabrikanten er ook wat van. Onder de vleugels van Renault verkoopt het in 2021 opgerichte Mobilize bijvoorbeeld de Duo, een voertuig dat veel weg heeft van de Twizy. Ook Stellantis heeft niet stilgezeten, want de autobouwer heeft een eigen model ontwikkeld dat in drie smaken verkrijgbaar is. Naast de Opel Rocks Electric en de Citroën Ami is er de meer retro-georiënteerde Fiat Topolino. Goedkoop zijn deze eenvoudige stadsautootjes overigens niet, zo is de Topolino leverbaar vanaf €9.890. Nog niet zo heel lang geleden kocht je voor dat geld nog een volwaardige auto in het A-segment. Al is het ook weer duizenden euro’s minder dan wat je voor een conventionele brommobiel betaalt.

Maar hij lijkt toch op een Fiat 500?

De buitenkant van de Fiat Topolino vertoont veel gelijkenissen met de oorspronkelijke Fiat 500. Zo hebben beide modellen kleine, ronde koplampen met chroomkleurige omlijstingen en losse knipperlichten die er schuin onder hangen. Ook de verchroomde bumpers en de verticale achterlichten komen redelijk overeen. Boven de koplampen van de Topolino is zelfs de vorm van een voorklep te zien, wederom een knipoog naar het klassieke model. De 14-inch wieldoppen, de ronde zijspiegels en het bagagerek maken de retro-uitstraling compleet, al moet je voor die laatste accessoire wel zo’n €300 bijbetalen. Wat betreft kleuren valt er bij de Topolino weinig te kiezen; de kunststof koets is alleen leverbaar in het lichtgroene Verde Vita.

Hoe is hij vanbinnen?

Hoewel de Topolino aan de buitenkant zijn eigen uitstraling heeft, deelt het interieur juist veel onderdelen met de andere twee Stellantis-producten. Denk bijvoorbeeld aan de knoppen op het dashboard, de bagagenetten en veel van de kunststof delen. Wel uniek voor de Topolino zijn de omlijsting van het instrumentarium, de witgekleurde tassenhaak en de gestreepte opbergkoffer bovenop het dashboard. Hoewel het er allemaal heel hip uitziet, laat de afwerking wat te wensen over. Het lijkt bijna alsof dezelfde harde kunststof van de carrosserie in een andere kleur is doorgetrokken naar het interieur. Onder meer het dashboard, het stuur en de deurpanelen voelen daardoor nogal goedkoop aan. Je moet de Topolino natuurlijk niet vergelijken met een luxe SUV, maar je betaalt er zonder extra accessoires wel gewoon bijna tien mille voor.

Wat is er bijvoorbeeld 'niet auto' aan?

Voor wie gewend is om op pad te zijn met een normale auto, is de Fiat Topolino een hele belevenis. Het begint al bij de sloten; er is namelijk geen centrale deurvergrendeling. Ook past de sleutel voor de portieren niet in het contactslot, daar heb je dus een ander exemplaar voor nodig. Opvallend is dat beide kanten van de Topolino in wezen gelijk zijn aan elkaar; de portieren zwaaien namelijk in tegenovergestelde richting open. Alleen de bestuurdersstoel is (handmatig) verstelbaar, de bijrijder zit standaard in de achterste positie. Na het starten van de elektromotor kies je de juiste versnelling op het dashboard (reverse, neutral, drive). Er is dus geen P-stand, wel een ouderwetse handrem. Wanneer je het stroompedaal intrapt, heeft de voorwielaangedreven Topolino tien seconden nodig om op de topsnelheid van 45 km/h te komen.

Maar voor Amsterdam prima, toch?

Om het stadsautootje te testen, besluiten we naar Amsterdam te gaan. Daar zie je tegenwoordig veel elektrische 45-kilometerauto’s rondrijden, omdat de gemeente voor ‘emissieloze brommobielen’ een proef doet met een aantrekkelijke parkeervergunning. Deze vergunning is niet gebonden aan een zone, waardoor je voor een vast tarief in de hele stad kunt parkeren. Met een voertuig als de Topolino moet je dus wel gewoon parkeergeld betalen en er zijn nog meer regels om je aan te houden. Zo mag je bijvoorbeeld niet op het fietspad rijden en kun je met een bromfietsrijbewijs al vanaf je zestiende jaar instappen. In de stad is de 471 kilo wegende Topolino als een vis in het water. De kleine elektromotor zoemt er vrolijk op los en met 8,5 pk kom je verrassend genoeg prima mee in het drukke verkeer. Met een lengte van 2,54 meter en een breedte van 1,4 meter pas je bijna overal tussendoor en is parkeren een fluitje van een cent. Ook keren is geen probleem, want de Topolino heeft een erg kleine draaicirkel. Daarbij moet je wel even goed opletten, want de zijspiegels bieden weinig overzicht en een binnenspiegel ontbreekt. De Topolino is ook een beetje ouderwets; zo slaat de stengel van de richtingaanwijzers niet vanzelf terug en klapt het onderste deel van de gesplitste raampjes, net als bij de Citroën 2CV, naar boven open. Over ramen gesproken; het glazen panoramadak is onmisbaar. De rechtopstaande voorruit staat nogal ver van je af, waardoor je bij het stoplicht vaak via het dakraam moet kijken of het licht al groen is. Over die voorruit valt nog meer te klagen, want de ruitenwisser mist een belangrijk deel van het raam.

Is het een alternatief voor de trein?

Tijdens een recente treinstaking besluiten we de natuurlijke habitat van de Topolino te verlaten om van Amsterdam naar Utrecht te forenzen. De afstand is ongeveer veertig kilometer en met een opgegeven range van 75 kilometer verwachten we onderweg niet te hoeven laden. Het opladen zelf duurt overigens vier uur via een 220-voltstekker in het rechter zijpaneel, al is er voor zo’n €350 ook een verloopstuk voor een AC-laadpaal beschikbaar.

Waar mag je nou wel en niet rijden?

Auto(snel)wegen zijn met de Topolino verboden terrein en ook op sommige binnenwegen mogen we niet komen. Uiteindelijk vinden we toch een geschikte route langs het Amsterdam-Rijnkanaal, waarmee we via Abcoude, Breukelen en Maarssen in ongeveer een uur onze bestemming zullen bereiken. Buiten de bebouwde kom voelt de Topolino zich duidelijk minder thuis. Zo wordt het gezoem van de elektromotor na een aantal kilometer behoorlijk irritant, vooral vanwege de snelheidsbegrenzer waar je de hele tijd tegenaan zit. Ook ben je door de relatief lage topsnelheid soms een rijdende wegblokkade op de drukke binnenwegen. Terwijl automobilisten voorbijrazen, word je je sterk bewust van je eigen kwetsbaarheid. De Topolino heeft wel driepuntsgordels, maar veiligheidsvoorzieningen als airbags en ABS ontbreken. We navigeren tijdens de rit met een smartphone, die in de Topolino ook meteen dient als infotainmentscherm. Daarbij is het wel jammer dat de bijbehorende houder op het dashboard moeite heeft om de telefoon op zijn plek te houden. In de stad is het comfort van de Topolino voldoende, maar daarbuiten valt het toch wat tegen. De vering is relatief stug; dat merk je vooral bij drempels en oneffenheden in het wegdek. Ook zijn de stoelen vrij hard, wat zorgt voor ongemak tijdens zo’n lange zit. Wanneer we eindelijk Utrecht binnenrijden, is de Topolino meteen weer in zijn element. Dat is ook niet gek, want hij is uiteindelijk ontwikkeld voor gebruik in de stad. Als je soms toch wat verder wilt rijden dan dat, is het waarschijnlijk verstandiger om het geld stuk te slaan op een goede occasion.