Test: BMW 128ti

Ken je hem nog, die advertentie van BMW waarin de voor- en achterpoten van een haas met behulp van Photoshop waren omgekeerd? Om aan te geven dat het volgens de Duitsers maar een rare gedachte is om de aandrijving aan de voorkant te hebben. Zoiets bouwen wij dus niet, was de conclusie. Leuk bedacht, alleen worden deze memorabele reclames je natuurlijk wel nagedragen als je vervolgens besluit om je compacte middenklasser op een later moment toch te voorzien van aandrijving op de voorwielen. Het betekent bovendien dat je niet zo maar je M-divisie kunt loslaten op de 1-serie, want een echt M-model met alleen voorwielaandrijving is imagotechnisch zelfmoord. Een oplossing is om te grijpen naar vierwielaandrijving, zoals de huidige M135i. Helaas is dat een beetje een halflauw ding. Snel, maar zonder de beleving die je verwacht van een snelle BMW. Nu heeft München een oplossing bedacht door terug te grijpen op een andere afkorting uit het verleden: ti, kort voor turismo internazionale. Voor de geschiedkundig onderlegde lezer een verwijzing naar de legendarische 1800 en 2002 ti, al stond de afkorting meer recent ook op de aanzienlijk minder legendarische 3-serie Compact. Hoe het ook zij, een afkorting met geschiedenis om de eerste voorwielaangedreven hot hatchback van BMW wat geloofwaardiger te maken.

Dezelfde motor

Voor zijn eerste echte hot hatchback heeft BMW ogenschijnlijk een Golf GTI door het kopieerapparaat getrokken, want het recept is identiek. Ook hier ligt dwars voorin een 2,0-liter viercilinder turbomotor, zij het met iets meer vermogen en koppel: 265 pk en 400 Nm. Wel duurt het wat lang voordat de BMW-motor zijn maximale trekkracht levert. De glans lijkt er bovenin wat meer af, omdat de motor al piekt bij een dieselachtige 4.750 toeren. Wel heel goed is de gasrespons, die in dat middengebied enorm fel is. Daarbij laat de achttraps volautomaat een goede indruk achter. Manual is in de BMW ook echt manual en de reactie op de flippers komt vrijwel direct. Bovendien kan de transmissie goed omgaan met meerdere terugschakelacties kort achter elkaar. Bij de prestatiemetingen laat de 128ti zijn ware aard zien.

Ook het onderstel maakt voor een eerste poging veel indruk, al heeft BMW met zustermerk Mini natuurlijk al twee decennia ervaring met het bouwen van vermakelijk rijdende voorwielaandrijvers. Ergens doet de 128ti ook wel een beetje denken aan een grote, ietwat zware Mini. De enorm enthousiaste manier waarop de neus naar binnen wil draaien bijvoorbeeld, waardoor de achterzijde in allerlei avonturen wordt meegesleept. Hoe harder je hem een bocht in gooit, hoe meer de BMW tot zijn recht lijkt te komen; onderstuur treedt pas op bij doelbewuste onbekwaamheid. De achteras voelt bij stevig stuurwerk lekker licht, waardoor de achterzijde bijdraagt aan het rijplezier in plaats van er als dode ballast achteraan te komen. Een precieze, zij het niet al te directe besturing helpt om het potentieel met vertrouwen te ontsluiten, net als het standaard sperdifferentieel. Bocht uit voel je hem trekken en worstelen in het stuur, maar met het ESP in de Sport-stand wordt het nooit vervelend vechten. De elektronica maakt sowieso een goede indruk door pas subtiel in te grijpen als het echt nodig is, waardoor het samen met het scherpe onderstel altijd voelt alsof de auto met je meewerkt, zelfs al heb je nu eenmaal minder mogelijkheden dan met achterwielaandrijving. Het mag dan vloeken in de kerk zijn, het kunstje van een sportieve auto met voorwielaandrijving blijkt BMW goed in de vingers te hebben. Hooguit zou je kunnen zeggen dat de passieve dempers (adaptieve exemplaren zijn er niet) aan de stevige kant zijn voor alledaags gebruik, waardoor het comfort op slecht wegdek niet overdadig is. Alsof de auto niet kan wachten op een glad, bochtig stukje asfalt. Ja, het is een sportieve BMW met voorwielaandrijving, maar wel een leuke sportieve BMW met voorwielaandrijving.

iDrive

De BMW laat zich bij dit alles prettig bedienen. Blindelings druk je op twee knoppen en geef je de pook van de automaat een tik om alles op standje aanvallen te zetten. Sowieso heeft de 128ti het voordeel van iDrive, dat nog altijd de gouden standaard is op het gebied van infotainmentsystemen. Een snel touchscreen, een fysieke controller en een bovengemiddeld goed luisterende spraakherkenning maken het vinden en bedienen van de vele functies lekker eenvoudig, waardoor je aandacht op de weg gericht kan blijven. Waar de auto het een beetje op laat liggen, is zijn ruimteaanbod. De kofferbak is weliswaar van gemiddelde grootte, maar de achterbank is aanmerkelijk minder ruim bemeten. Daar komt bij dat de zitpositie voor een sportief model echt wat te hoog is, een vleugje 2-serie Active Tourer. Over dat soort punten mag je gerust klagen als je een flink bedrag voor een dergelijke compacte middenklasser uitgeeft. Gelukkig staat daar ook wat extra uitrusting tegenover, zoals een elektrisch bedienbare achterklep, een head-up display, leren bekleding en een verwarmbaar stuurwiel. De 128ti is dus helemaal klaar, inclusief een lekker opvallende knalrode lakkleur die hem veel goed doet. We zouden zelfs willen stellen dat de enige geldige reden om hem niet in deze kleur te nemen, is dat je zo natuurlijk wel opvalt bij hen die liever niet hebben dat je het potentieel van de auto volledig benut. Maar ja, het is zo leuk om te doen. Daarmee heeft BMW met zijn eerste hot hatchback meteen de juiste snaar weten te raken.