Subaru WRX STI

Allemachtig, wat bijt deze gevleugelde sedan zich vast in snelle bochten! Het is een makkie om 300 pk uit een 2,5-literturbomotor te peuteren, maar er vervolgens voor zorgen dat al dat geweld goed op de weg komt, is een ander verhaal. Nou, de mannen van Subaru zijn daar uitstekend in geslaagd. Op de smalle Zweedse binnenweggetjes maken we voor het eerst kennis met de nieuwste WRX STi.

Metallic blauw zoals het hoort, met de obligate strijkplank op het kofferdeksel, de luchthapper in de motorkap, maar helaas niet getooid met goudkleurige wielen. Want daar smeekt deze auto eigenlijk om. Het zij hem vergeven, want elke bocht is een feest en de Subaru vraagt je vriendelijk of je je grenzen niet nog iets verder zou verleggen. Hij kan namelijk harder dan je durft, met links en rechts van de weg diepe greppels en bochten waarachter tegenliggers kunnen schuilgaan.

Tóch ga je steeds een stapje verder, om je telkens weer te verbazen over de enorme grip, de heerlijke besturing en de tractie bij het uitaccelereren. Op papier heeft de WRX veel gemeen met de Audi S3 sedan, in de praktijk lijkt-ie uit te schreeuwen: "I eat Quattro's for breakfast!"

Meer stijfheid

Met een verhaal dat twintig jaar geleden begon met de Impreza GT Turbo en drie achtereenvolgende constructeurstitels in het WRC (1995, '96 en '97) kan Subaru (net als Audi trouwens …) bogen op een rijke historie en heeft het merk ruimschoots ervaring in het bouwen van snelle auto's met een goed onderstel. Oké, die eerste GT's waren verrekte listig, maar in de juiste handen tot veel in staat.

Door de jaren heen werd hij steeds beter en met de jongste versie heeft Subaru de lat weer iets hoger gelegd. Vooral het onderstel is stevig aangepakt. Dikkere stabilisatorstangen, stijvere lagerbussen voor de draagarmen, een andere stuurinrichting (nog steeds 'ouderwets' hydraulisch bekrachtigd), stuggere veren en dempers, stijvere fuseekogels en ga zo maar door. Al deze maatregelen brengen ook met zich mee dat de koets nog maar nauwelijks overhelt of duikt. De STi staat op 18-inchwielen met Dunlop Sport Maxx-banden in de maat 245/40/18, die vast ook hun steentje bijdragen, daarnaast is de koets stijver dan die van het vorige model.

Tijd om het asfalt te verlaten en zo'n typisch Zweedse gravelweg te pakken. De stenen slaan hard tegen de binnenkant van de wielkasten. Hoe doet de WRX het op deze natte, glibberige ondergrond? Wederom fenomenaal. Onderstuur komt in het woordenboek van deze auto niet voor. Terwijl er juist extra veel werk gemaakt is van de grip aan de achterkant. En ook dat merk je. De achterwielen duwen de auto naar binnen in korte, snelle bochten, Gewoon gas geven en de banden klauwen zich vast en je komt probleemloos de bocht door. Klinkt dat saai? Geloof ons, dat is deze Subaru geen moment.

Scherp op z'n best

Nee, deze Japanner verloochent zijn rally-DNA niet en wil stevig aangepakt worden. De aandrijfkrachten gaan voor 59 procent naar de achterwielen, maar met een knop op de middenconsole kun je dat percentage aanpassen. Je kunt zelfs het centrale differentieel volledig sperren. Niet dat er veel mensen zijn die dit in de praktijk gaan gebruiken, in de stand 'auto' werkt het systeem namelijk perfect. Voorts is er een draaiknop met het opschrift SI-Drive, waarmee je de gasrepons instelt. Ook hier moet je niet moeilijk doen, maar gewoon kiezen voor standje Sport Sharp, dan is de boxer op zijn best.

Subaru houdt uiteraard vast aan de boxertechniek, want die hoort nu eenmaal bij het merk. Ook zal de fabrikant niet nalaten om te vermelden dat het zwaartepunt van dit type motor een stukje lager ligt. Feit blijft wel dat een viercilinderboxer wat minder verfijnd draait dan een gewone lijnmotor, en zuinig is hij evenmin. Kijken we naar de specificaties, dan zien we dat de boring behoorlijk groot is, en de slag vrij klein. En toerenmotor dus; pas vanaf 3.500 tpm voel je dat de machine in zijn element komt, en daar kunnen wij heel goed mee leven. Het past wel bij het wilde karakter van de WRX.

Genekt door de bpm

De zesbak schakelt – daar gáán we weer – voortreffelijk. Korte slagen, het pookje steekt bijna direct in de bak; heerlijk. De overbrengingen zijn afgestemd op snel accelereren, al haalt hij de 100 km/h net niet in de tweede versnelling. Desondanks zou dat sprintje ruim binnen zes tellen zijn af te leggen. Zo te voelen haalt hij dat wel! In zes draait de motor bijna 2.100 toeren bij 100 km/h. Hebben we dan niks aan te merken? Toch wel: het afrolgeluid is echt veel te sterk aanwezig, de zitpositie zou een tandje lager mogen en onder de motorkap is het best wel een rommeltje. Maar verder: briljant. Te duur? Nee. In onze buurlanden kost de WRX STi Sport rond de € 45.000, bij ons nekt de bpm hem. Doodzonde.