Test: SsangYong Rexton RX 320 s (2003)

De SsangYong is zeer luxe en eigenlijk helemaal niet bedoeld om mee de bagger in te gaan. 't Kán natuurlijk wel – hij heeft tenslotte vierwielaandrijving, zelfs met lage gearing – maar er zullen maar weinig mensen zijn die hem de prut in zullen jagen. Auto's als deze worden doorgaans gebruikt als dagelijks vervoermiddel dat lekker stevig en ruim is, van alle luxe is voorzien en waarmee je een flinke trailer kunt trekken. De SsangYong weegt 1.900 kilo en dat merk je. Z'n 3,2 liter metende zescilinder uit de Mercedes-schappen moet alle 220 paarden aansporen om de boel een beetje op gang te krijgen. Dat klinkt imposant, maar de beloofde acceleratietijden van de fabrikant bereikten wij in de verste verte niet. Nul tot honderd zou met de Rexton net onder de tien seconden moeten lukken; wij klokten niet sneller dan een krappe twaalf seconden. Ook met tussenacceleraties moet er stevig gebeuld worden en daar komt nog bij dat de automaat niet een van de bijdehandste is die we ooit gereden hebben. Kortom, voor flitsende prestaties moet je niet bij de Rexton zijn. Je staat trouwens ook vaak aan de pomp met de SsangYong; wij scoorden een verbruik van 1:5,9. Het onderstel is slap en mist raffinement. Heeft te maken met het feit dat de Rexton vanuit het 4x4-idee is gebouwd op een ladderchassis met een starre achteras. De SsangYong blinkt dus niet uit in subtiliteit. Hij werd ooit omschreven als 'Koreaan met een vleugje kameel', verwijzend naar het deinerige karakter van de Rexton. Stevig remmen betekent een flinke duik richting asfalt. Voor het rijden op verharde wegen, waar 'ie vooral zal worden gebruikt, zou 'ie echt een stuk straffer afgeveerd mogen worden.

Kwaliteitsgevoel
In de Rexton is 't leer en hout wat de klok slaat. Hoewel, hout... Plastic dus, waar we met al onze fantasie geen boom meer in terugzien. Dat doet afbreuk aan het kwaliteitsgevoel. Zo ook het harde, zwarte plastic dat we hier en daar terugvinden. Onze Rexton was voorzien van een opklapbare tweede achterbank, waar je nog best redelijk kunt zitten. Dat gaat natuurlijk ten koste van de bagageruimte, maar zo kun je toch met een behoorlijke club mensen op pad. Onder de laadvloer zit trouwens nóg een aardigheidje: een soort opbergbak met allerlei vakjes. Handig voor visgerei, om maar iets te noemen. Uiteraard is de achterbank in delen neerklapbaar, waardoor je een zee aan bergruimte hebt. Voor zo'n zestig mille mag je verwachten dat alles er wel op en aan zit, en dat is ook zo. De S-uitvoering van de Rexton voegt voor 4.600 euro aan de 'standaarduitvoering toe: side garnish (fantastische benaming voor de 'beschermingsplaten' aan de zijkant) en treeplanken, leren/houten stuurwiel, automatisch dimmende binnenspiegel, elektrisch te verstellen passagiersstoel, regensensor, parkeersensoren en verwarmbare voorstoelen. We willen onze complimenten aan SsangYong maken voor het gewaagde, maar ook geslaagde uiterlijk van hun jongste telg, de Rexton. Vooral het front vinden, we zeer de moeite waard. Maar op het gebied van verfijning laat de Rexton belangrijke punten liggen: het is geen rijdersauto pur sang; hij is niet vlot en ook niet stil. Dat maakt 'ie met z'n terreinprestaties niet goed, simpelweg omdat het gros van de kopers 99 procent van de tijd níet op het onverhard rijdt.