Seat Leon 2.0 TFSI Cupra (2007)

Seat monteert een setje sportstoelen in de Cupra die prima zitten en er appetijtelijk
uitzien met dikke wangen, rode stiksels en de magische vijf letters (een samentrekking van Cup Racing), schuin uitgeschreven over de leuning. De hoofdsteun is meegegoten met de leuning, dus verstellen is er niet bij. Dat is niet zo'n ramp, het ding is hoog genoeg en het achterhoofd vindt altijd wel steun. In goede VW Groep-traditie is de zit-positie ten opzichte van het stuur, dat goed axiaal verstelbaar is, prima. Je zit lekker laag, waardoor je als bestuurder meer betrokken wordt bij de gedragingen van de auto. Het sportstuurtje is lekker dik en ligt prima in de hand. De grootste visuele interieurtraktatie is de bijzonder gevormde pookknop, voorzien van leer en rode stiksels. Het is even wennen, maar het ding ligt prima in de hand. Verdere sportiviteit wordt opgewekt door de witte wijzerplaten, met de toerenteller op een prominente, centrale plaats – net als bij alle andere Leons.

Veel grip
Het vooruitzicht van 240 pk en het ontbreken van een sperdifferentieel doet menig voorband badend in het zweet wakker worden. Het is natuurlijk ook een ware nachtmerrie om in rook op te gaan op een bochtig parcours. Maar bij Seat zijn ze natuurlijk niet gek; als er grote behoefte zou zijn aan zo'n ding dat doorslippende
voorwielen moet tegengaan, zouden ze die heus wel monteren. We hebben 'm dan ook geen moment gemist. De Cupra heeft namelijk opmerkelijk veel grip, mede dankzij de aan-gepaste, lichtere (aluminium componenten) voorwielophanging. Hij gedraagt zich in de bocht beheerst en neutraal. Er is geen sprake van een doorslaand binnenste voorwiel of een nerveus karakter dat de kop opsteekt bij het beroeren van het gaspedaal. Bij de Leon moet je je uiterste best om de neus onderstuurd door een bocht te schuiven en ook bij het accelereren bocht-uit heeft de Cupra van zichzelf een mooie gripopbouw.

Bejaardentehuis
Het stuurgedrag van de Cupra sluit mooi aan bij het uitgebalanceerde karakter van de auto. Bij het insturen niet te direct, wel mooi precies als je het rad eenmaal in de juiste richting hebt staan. Ondertussen worden de 240 paarden in het vooronder op decente wijze tot presteren gemaand, niet met spectaculair geraas. Je hoort de turbo en wastegate in de verte werken en daar moet je het als chauffeur mee doen. Die bescheiden opstelling is geen maatstaf voor de prestaties
die deze T FSI-motor levert, die zijn namelijk indrukwekkend. De motor heeft het boven de 2.000 tpm helemaal naar z'n zin, en lijkt er bij het passeren van de 5 op de toerenteller nog een schepje bovenop te doen, waardoor het een groot doorsleurfestijn wordt. De bak, waarvan de vierde en zesde versnelling werden aangepast voor de Cupra, is kort gespa-tieerd en behoorlijk trefzeker, waardoor je lekker snel door de versnellingen heen kunt. Over de rijeigenschappen van deze Cupra zijn we dan ook zeer te spreken. Toch missen we iets. Zoals in de tv-reclame van die ambitieuze kok, die als uitzendkracht in de keuken van een bejaardentehuis een medewerker aanspreekt met de dodelijke zinsnede: "Ik mis iets... smaak!"
We missen bij deze Leon ook een beetje smaak, dat snufje peper dat een top-gerecht als dit nodig heeft om z'n eigenaar die onbetaalbare glimlach en kippenvel
te bezorgen, zoals de Cupra R van de vorige generatie dat deed. Dat is gewoon
zonde.