Rover 214 Si (1997)

Zeg Rover, denk grille. Ja hoor, ook bij de 200 is hij weer prominent in beeld. De motorkap volgt de lijnen van het verchroomde rooster én van de koplampen nauwkeurig met als resultaat een zeer fraaie vorm. Heel mooi is ook de ronde daklijn die de 214 iets coupé-achtigs geeft. Zeg Rover, denk hout. Ja hoor, zit er in. Zelfs het basismodel van de 200- reeks heeft het aan boord. In principe zitten er strookjes op de middenconsole en rechts boven op het dashboard voor de neus van de passagier, maar 'onze' auto had ook nog een 'houten' radio en wat geplakte 'houtstripjes' op de middenconsole en om de ventilatieroosters. Mooi? Het is maar waar je van hou(d)t.
Instappen! Het eerste wat opvalt is de zitpositie. Je zit nogal hoog in de 214. Tevergeefs ga je op zoek naar de verstelhendel van de stoel. Het stuur is wel in hoogte verstelbaar, maar dat geeft nog geen volledige genoegdoening. De stoelen mogen dan niet in hoogte verstelbaar zijn, ze zitten wel prettig. Ze bieden onder vrijwel alle omstandigheden ruim voldoende steun. Dat komt door de vorm, maar ook door het fraaie velours waarmee het meubilair is bekleed. De ruimte voorin is niet overdadig: echt lange mensen moeten hun eigen onderstel nauwkeurig afstemmen om niet al te zeer in de knoop te komen. Een chauffeur van 1,85 meter heeft (net) geen problemen. Achterin is het ruimteaanbod zeer matig. De 214 Si is afgestemd op comfort. Alleen op korte, scherpe ribbels voel je goed wat er tussen wegdek en zitvlak gebeurt, maar bij lange oneffenheden toont de compacte Rover zich van zijn soepele kant. Die soepele houding vertaalt zich echter ook in een behoorlijke overhelneiging in bochten.
Het weggedrag stemt ons tevreden, maar daar blijft het bij.
In korte, snel genomen bochten word je getracteerd op het typische voorwielaandrijver-geschuif-over-de-voorwielen. En na zo'n hoek voel je de auto door de 'comfortafstemming' echt zoeken naar balans. Gemeen uitbreken doet de Rover niet bij plots gas los in een snelle bocht; de achterkant begint hoogstens wat te duwen. In lange bochten zoals snelwegafritten blijft de 214 lang neutraal; bij het toenemen van de snelheid zul je merken dat hij keurig netjes over vier wielen begint te schuiven. Daar hoor je ons niet over, wél over het wat onbestemde gevoel dat de Rover daarbij geeft: een beetje deinerig. Weer dat zoeken naar stabiliteit.
Voor de 200 zet Rover weer de K-serie-motor in. In de 214 Si heb je de beschikking over een 1,4-liter die maar liefst 103 pk (bij 6000 tpm) aflevert. Jammer genoeg blijft het koppel achter: 127 Nm bij 3000 tpm. Daarmee kwamen we wel tot een redelijk kwieke '0-100' (11,7 seconden), maar de tussensprintjes vallen tegen: van 80-120 in vier duurt gemiddeld 13,9 seconden en in vijf komt daar nog eens een seconde of zes bij (19,8 seconden). Dat betekent inhalen met beleid.

Lekker zuinig
Het gemiddelde verbruik van de 214 Si bedraagt precies 8 liter per 100 kilometer (1:12,5) en daar kunnen we heel tevreden over zijn. De K-motor maakt makkelijk toeren en ontwikkelt daarbij behoorlijk wat geluid (70 dB bij 100 en 72,5 bij 120), maar dat is aangenaam sportief, waardoor het nauwelijks stoort. Al met al een prettige motor waarbij wat extra koppel echter op ons verlanglijstje blijft staan.
De Rover 214 Si schakelt voorbeeldig: trefzeker en het gevoel is goed. Over de remmen zijn we iets minder goed te spreken. Bij hard remmen vanaf hoge snelheid voelden we een lichte trilling in het pedaal. Die bleek de vertraging niet negatief te beïnvloeden, maar het gevoel is niet helemaal top. Jammer, want hoe goed alles ook werkt, een onzeker gevoel is slecht voor de gemoedsrust van de bestuurder.
De vorige Rover 200 was een auto met een sausje, deze is chic van zichzelf. Het is zo'n auto waar je spontaan voor valt. Over dat hout en die grille hadden we het al, ze dragen mede bij aan de sterke uitstraling van de 200. De standaarduitrusting doet dat ook: mooie bekleding, bumpers in kleur... Het dashboard ziet er verzorgd uit, is overzichtelijk bovendien, maar het centrale paneeltje met bedieningsknoppen valt uit de toon: ziet er bijna krakkemikkig uit met grote naden en niet al te solide aanvoelende knoppen. Verder doet het interieur degelijk en goed afgewerkt aan. De 214 Si hééft het gewoon.