Roadtrip dwars door Spanje met een BMW E46 - Reportage

Alles onder de zon. In 1991 was dat de slogan waar Spanje miljoenen toeristen mee probeerde te trekken. Zo heeft ook de BMW E46 Cabriolet alles wat een trip onder de zon aangenaam kan maken. Bovendien is dit de laatste echte BMW. Of toch niet? Liefhebbers zijn het daar namelijk niet altijd over eens. Is het de 3-serie E21 of E30? Of een maatje groter, de 5-serie E28, E34 of E39? Of een uit de bovenste liga, de 7-serie E32 of E38? Er is sowieso één reeks die voor het predicaat échte BMW in aanmerking komt: de E46.

Alle modellen die BMW tijdens en na diens levenscyclus uitbracht, hebben het nieuwe DNA. De E46, en dan bij voorkeur de Coupé en de Cabriolet, bezitten de laatste klassieke BMW-karakteristiek. Voor een proef op de som maken we met een 325 Ci Cabriolet een roadtrip van Nederland via Bordeaux dwars door Spanje.

VEERTIG PLUS

Zinderende hitte. Naarmate we dichter bij Bordeaux komen, zien we de buitentemperatuur oplopen. Meer dan 40 graden aan de Atlantische kust? Hoogst uitzonderlijk. Een dag later is het in San Sebastián nog een graadje warmer. Maar hoezo rijden we niet over de Route du Soleil via Barcelona naar onze eindbestemming Dénia? Gewoon, omdat San Sebastián bekendstaat om zijn uitstekende keuken.

Maar even een dag terug. We zijn Nederland uit gereden over de A16 naar Antwerpen en Parijs. Het is zondag, de Périphérique is fluide. Een zegen, want ook in de Franse hoofd stad is het al ruim boven de 25 graden. Tot die temperatuur is het prima toeven in de Mauritius-blauwe 325 Ci. Windschot en ramen omhoog en je zit beschut; de wind wordt fraai over de auto heen geleid. De achterbank is bezet met bagage in plaats van personen, dus klachten over wapperende haren en tocht blijven de hele reis uit.

De 192 pk leverende 2,5-liter zescilinder met variabele kleptiming snort met zijn overbekende BMW-sound bij bijna 3.000 toeren over de A10 verder naar Orléans en Poitiers. Een roadtrip vereist in het coronajaar 2020 een nauwkeurige planning, want zonder (hotel)reserveringen ben je nergens. Zomaar aan komen waaien, is er niet meer bij. Pissot is daarom na bijna 900 kilometer snelweg onze eerste tussenstop. Het charmante en betaalbare Hotel Saint Martin is getooid in dezelfde kleurencombinatie als de BMW. Een leuke bijkomstigheid.

EGEL

De volgende dag vervolgen we met de blauwe kap geopend onze reis naar ‘De Buik’, zoals San Sebastián wordt genoemd door liefhebbers van de Baskische gastronomie. Halverwege de dag zien we de temperatuur angstaanjagend oplopen. Na een druk op de knop voert de kap zijn perfect uitgedokterde choreografie uit: van open naar dicht. De airco moet nu aan. Maar wacht even: de ventilator blijft hangen in de hoogste stand. Afgekoelde lucht is normaliter best oké zo in your face, maar wel het liefst in standje 1 en niet in 5. Een bekend euvel: de voorschakel weerstand is kapot. Deze zogeheten egel krijgen we niet vervangen, dus de enige remedie is de zekering eruit en zonder airco verder. Gelukkig hebben we ‘arko’; alle ramen kunnen open. Er waait een bries door de auto, maar dat is prima te doen.

Als we de grens met het Baskenland naderen, piekt de buitentemperatuurmeter tot meer dan 40 graden. San Sebastián zindert en puft als we inchecken. Per huurfiets verkennen we stad, die zo mooi ligt aan de baai La Concha. Die komt uit op de Golf van Biskaje. Eerst richting Platja de la Zurriola, één van de drie stranden die de baai rijk is, surfers paradise. Alle drie de stranden zijn zo ruim opgezet, dat de 1,5 meter social distance met gemak in stand te houden is. Er is ook uitzicht op de Kursaal, het auditorium en het modernste gebouw van San Sebastián. Die kant moeten we op om de binnenstad te bereiken. Een tussenstop bij één van de ontelbare pintxos-barretjes behoort tot de culinaire verplichtingen.

HOOGSTANDJES

De provinciehoofdstad, 186.000 inwoners tellend, kent een relatief grote hoeveelheid restaurants die zich met één of meer Michelin -sterren mogen tooien. Maar ook in de reguliere uitspanningen kom je prima aan je trekken. Heel mooi allemaal, maar natuurlijk rijd je niet alleen voor het eten naar San Sebastián. Dat doe je ook voor de architectonische hoogstandjes. Vele in art-decostijl opgetrokken gebouwen uit de periode die we belle époque noemen, geven de stad zijn allure. Niet voor niets heet San Sebastián het Biarritz van Noord-Spanje. Vanaf de arcades die zijn volgestopt met pintxos-barretjes bewonderen we de Plaza de la Constitución.

Onze reis zetten we de volgende ochtend voort, wanneer de temperatuur weer naar normalere waarden is gedaald. We verlaten de stad via de Monte Igueldo, waar je een prachtig uitzicht geniet over de hele baai La Concha. Je kunt daar ook per kabelbaan komen, vanaf het stadsstrand La Concha. Vanuit Baskenland zetten we koers naar Pamplona, de hoofdstad van Navarra, één van de 17 autonome regio’s van Spanje.

We rijden over de A-15, een schitterende bochtige, heuvelige snelweg met amper verkeer. De uitzichten over de veelkleurige landschappen zijn betoverend. We doorkruisen het wijngebied van Navarra met daarnaast het voor Nederlanders overbekende gebied Rioja. Het windschot doet zijn werk op doeltreffende wijze. De snelheid komt niet boven de 120 uit; harder rijden zou onverstandig zijn. Snelheidsovertreders bekeuren is hier namelijk een geliefde inkomstenbron. De A-15 lijkt te zijn aangelegd met de E46 in gedachten, of is het andersom? De lange bochten, afgewisseld met curves die ook voor een snelweg venijnig scherp zijn, en het vele dalen maken dit deel van de route tot een feest. De hydraulische bekrachtiging van de besturing, die tegenwoordig voor ouderwets doorgaat, levert een belangrijke bijdrage aan dat feest.

FRAAIE UITZICHTEN

Naarmate we afzakken, verruilt het landschap zijn groene kleur voor gortdroog bruin. De steden die we zien, worden kleiner, het verkeer, wordt minder druk. Spanje wordt alsmaar droger, de woestijn rukt langzaam maar zeker op. Vanaf de snelweg is in de buurt van Pamplona de grote Volkswagenfabriek te zien. Hier bouwen bijna 5.000 medewerkers jaarlijks zo’n 300.000 Polo- en T-Cross-modellen.

Genoeg snelweg: de N-121, de ‘wijnstraat’, brengt ons naar Olite, de wijnhoofdstad van Navarra. Al vanaf de N-121 is te zien dat we met een bijzondere stad te maken hebben. Met zijn gotische bouwstijl kreeg het bijna een eeuw geleden de status van nationaal monument. We rijden door naar Tudela, Navarra’s op één na grootste stad, waar we in Hotel Aire de Bardenas overnachten. Tudela ligt letterlijk midden in Navarra; we kijken tegen de Bardenas aan, een bergketen in het oosten, maar eigenlijk is het uitzicht naar alle kanten fraai. Er is geen luxe: de kamers zijn eenvoudig van opzet, het unique selling point zijn de adembenemende vergezichten. Je kunt vanuit het hotel een olijfolieen een Bardenas-toer ondernemen. Ook een bezoek aan de ruim 1.200 jaar oude stad is zeer de moeite waard. Vanaf één van de torens die Tudela rijk is, kijk je uit over de rivier de Ebro, vernoemd naar het Spaanse bestelen vrachtwagenmerk. Of is het andersom?

Met een druk op de knop openen we de volgende morgen de kap van de 325 Ci. Tot de middag is het oké om open te rijden. Als de zon zijn hoogste punt heeft bereikt, kun je maar beter onder dak zitten. Ons doel is Daroca, op zo’n 320 kilometer van Tudela. De cruisecontrol gaat op 90 km/h, dan blijven we aan de zekere kant. We komen geen enkele boom tegen, dit is woestijnlandschap ten voeten uit. Het klimaat is zeer geschikt om zonneparken te bouwen en die komen we dan ook in groten getale tegen. Om maar niet te spreken van de vele windmolenparken die het landschap ontsieren, ook de Bardenas. De torens en burchten van Daroca getuigen van het ruige bestaan in vroeger eeuwen. Het stadje met zo’n 2.000 inwoners, op 780 meter boven de zeespiegel, kende goede en slechte tijden. Momenteel zijn er te weinig jongeren om de stad weer tot bloei te brengen. Er is bovendien te weinig mankracht om de landbouw nieuw leven in te blazen. Desondanks is een toer langs en in de eeuwenoude gebouwen de moeite waard. We toeren door naar Teruel over de N-234, een werkelijk prachtige route binnendoor, die ons naar 1.100 meter boven de zeespiegel tilt. We komen onderweg amper iemand tegen.

Het geeft een veilig gevoel om in zo’n betrouwbare youngtimer te zitten. De BMW mag dan de 18 zijn gepasseerd, hij voelt met zijn bijna 130.000 kilometer stevig aan. Er zijn gebruikssporen, zoals een wiel dat aan de rand is beschadigd, en de elektrisch verstelbare sportstoelen zijn ook niet meer fabrieksnieuw. Dat is niet te voorkomen. Uiteraard bladdert de softlack van de behandelde kunststof oppervlakken, zoals de middenconsole en de asbak. Belangrijker is hoe de techniek zich houdt. Een liter olie bijvullen kan nooit kwaad: tijdens zo’n lange trip verdampt al het vocht dat zich tijdens de vele korte ritten in Nederland in het carter heeft genesteld, zodat het oliepeil met een halve liter daalt. Geen probleem op een 2.000 kilometer lange trip. Tijdens de route van vandaag schakelen we veelvuldig. De 325 Ci is uitgerust met de bekende vijfbak. Met relatief korte schakelwegen – anno 2020 zou je die zelfs als lang kunnen betitelen – roer je met het typische BMW-gevoel door de versnellingen. De bak heeft goed uitgedachte overbrengingen. Bij 150 km/h wijst de naald 4.000 toeren aan. De toeren val tussen de versnellingen is op die van één naar twee na goed voor elkaar. De motor heeft alleen de onhebbelijke neiging om stil te vallen als je wilt optrekken. Het koppelverloop is ook typisch voor een BMW. De motor begint er pas goed aan te trekken zodra hij de 3.000 toeren is gepasseerd. Je kon destijds alle modellen ook met de vijftraps auto maat van ZF krijgen, maar die haalt de levendigheid uit deze motor. Alleen bij de 330i komt die transmissie tot zijn recht.

TWEEDE HUIS

De N234 brengt ons tot Dénia. De 1.100 meter hoogte daalt in enkele honderden kilometers tot zeeniveau. Wie behalve van autorijden ook van wandelen houdt, kan onderweg een tussenstop maken in het schitterende Parc Natural Serra Calderona met zijn tot 1.015 meter hoge bergtoppen. In het park leven wilde diersoorten, zoals katten, zwijnen en havikarenden. In de badplaats Dénia hebben veel Nederlanders een tweede huis. De plaats dient als uitvalsbasis voor veel ferry’s naar de Balearen. Het centrum en het strand zijn aanraders.

De BMW 325 Ci heeft ons 2.000 kilometer in alle comfort naar ons eindpunt gebracht. Wie aan een open youngtimer denkt, kan niet om de E46 Cabriolet heen. Concurrenten zijn er nauwelijks en hij biedt alles wat een toer zoals de onze dwars door het binnenland van Spanje aangenaam kan maken. Het veercomfort is zelfs met het optionele M-onderstel nog comfortabel genoeg. Enigszins afbreuk aan het comfort doen de lage banden: 17 of 18 inch onder de E46 is eigenlijk too much. Met slechts 16 inch en 225/50 -banden voelt de auto aanmerkelijk beter in balans. De sportstoelen zijn een must in de E46. Ze bieden net dat beetje meer steun dat je nodig hebt als je de hele dag doorbrengt onder de zon.

LANGEAFSTANDSCRUISER

De E46 is een vierzitscabriolet. Achterin hou je het als volwassene wel een uurtje vol, maar daarna wordt het te krap en te winderig. En bij gesloten kap voelt het vrij claustrofobisch. Hét grote voordeel van de E46 ten opzichte van zijn twee voorgangers (E30 en E36) is de gevoerde kap. Die dempt het geluid aanzienlijk, tot vrijwel het niveau van de limousine. Vooral op trips als deze mag dat een zegen heten. Het maakt de E46 tot een langeafstandscruiser bij uitstek. Let wel op dat je een E46 met elektrisch bediende kap koopt. Een handbediende kap mag de prijs dan behoorlijk drukken, je staat wel eventjes te klungelen, als zich een onverwachte hoosbui aandient. Een gevoerde kap neemt wel meer ruimte in. Dientengevolge levert de kofferruimte plaats in, maar die kan nog steeds twee grote weekendtassen onderbrengen. Kunststof ‘schalen’ zijn niet zijn ding.

BMW E46 Cabriolets zijn nog volop te koop, maar koopjes zijn er niet meer. De ware liefhebber kiest voor de 330 Ci, al of niet met automaat. Voor een mooie met een ton op de teller betaal je nu zo’n 15 tot 20 mille; drie jaar geleden was dat nog pakweg € 10.000. Onderaan het spectrum bungelen de minder geliefde 320 Ci en 318 Ci. Voor Europese roadtrips zijn ze minder geschikt, maar wie in het vlakke Nederland toert, heeft er voldoende aan. Bijkomend voordeel: er hangt een vriendelijk prijskaartje aan (6 tot 8 mille). De gulden middenweg vormen de 323 Ci en 325 Ci. Welke E46 je ook kiest, hij verblijdt je met zijn looks, comfort, matige drinkgewoonten en overheerlijke BMW-sound. Maar bovenal met zijn onvermoeibare karakter, waardoor een roadtrip als deze een makkie wordt. Pak je weekendtassen. Op naar Spanje. Of Italië. Of waar dan ook in Zuid-Europa.