Test: Volvo V40 Carbon Edition

343 stuks in totaal, 100 voor Nederland. De gelimiteerd geleverde Volvo V40 Carbon Edition zul je niet heel vaak gaan tegenkomen. Dat aantal van 343 is niet voor niets, begon het voor Volvo in deze klasse immers niet allemaal met de 343? De 300-serie die eigenlijk ooit als DAF 77 bedoeld was maar voordat hij op de markt kwam door overname van Volvo anders werd gedoopt. Zie deze Carbon Edition maar als een soort eerbetoon al hing er rond die duffe hatchback wel een enorme spruitjeslucht, het leukste aan de auto was zijn achterwielaandrijving. Dat er van het totale aantal 100 naar Nederland komen is mooi, maar natuurlijk heeft het er ook mee te maken dat het model het goed doet in Nederland, zelfs nu hij al drie jaar in de prijslijst staat. Daarbij geholpen door het feit dat hij altijd al in gunstige bijtellingscategorieën viel. Zelfs de D4, die nog altijd in aanmerking komt voor 20% bijtelling (vorig jaar zelfs 14%) , weet daardoor de aandacht van de leaserijder op zich gevestigd.

Polestar

De 2.0 diesel levert 190 pk en 400 Nm, da's genoeg voor een compacte middenklasser zou je zeggen, ware het niet dat deze versie gekieteld is door Polestar, Volvo's huistuner. Een subtiel blauw logootje naast de motoraanduiding verwijst ernaar, maar dat kleine detail valt in het niet bij de witte lak, het zwarte carbondak en spiegelkappen van het zelfde materiaal, de speciale achterspoiler, en dat dan ook nog gecombineerd met de bumpers van het R-Design-pakket: hoe dik en opvallend wil je het hebben? 19 inch wielen met plat rubber en een verlaagd onderstel helpen hem mede om al dat uiterlijk vertoon ook in daden om te zetten. Want man, wat voel je veel van wat er onder de auto gebeurt. De Bridgestone Potenza-banden plakken aan het asfalt, het is indrukwekkend hoe goed ze de 440 Nm die deze getunede versie levert op de weg zetten. Ook bij het op vol vermogen uit accelereren van bochten blijft een schaatsende voortrein achterwege, je kunt hem daardoor goed 'mikken'. Denk aan het nemen van snelle rotondes. Je gaat bij een rotonde die je half neemt halverwege op het gas staan nadat je de neus alweer richting de binnenzijde van het 'uitkomen' dirigeert. Door de goede grip van de neus hoef je er geen rekening mee te houden dat hij van voren een flinke stap opzij zet maar het bijtgrage rubber heeft ook een keerzijde. De banden maken behoorlijk wat rolgeluiden. Ondanks de verlaging heeft de V40 nog een behoorlijke veerweg, al is het een stevige auto. Hij voelt harder dan een standaard V40. De sportieve automobilist kan er prima mee leven maar of dat ook voor de standaard automatische transmissie geldt betwijfelen we. In Nederland is de Carbon Edition, die je behalve als D4 ook nog als 245 pk sterke T5 (benzine) kunt krijgen (kost hetzelfde), altijd gekoppeld aan deze 8-traps automaat. Een prima bak, maar de echte diehard verlangt naar volledige controle, en dat kun je grotendeels hebben door zelf de flippers te bedienen maar ga dan wel beheerst met het gaspedaal om want anders besluit de bak alsnog zelf terug te schakelen. Het lekkerst is het om de motor in het middentoerengebied te houden. Dan is die duw in de rug het fijnst, bij Polestar hebben ze zich daarop gefocust. Tussen de 2.500 en 3.500 daar gebeurt het, al heeft hij zijn maximum koppel van 440 Nm al bij 1.750 toeren, het zelfde toerental waarbij de standaardversie qua trekkracht piekt. Wel hoeft hij maar 4.000 toeren te draaien om tot 200 pk te komen, waar het blok zonder oppepbeurt 4.250 moet doen voor zijn 190 pk. De boodschap is duidelijk. Polestar gaat voor de punch in het middengebied. Daarom is het jammer dat wij in Nederland de handbak niet kunnen bestellen. De automaat schakelt sneller terug dan je lief is en dan voel je minder van het heerlijke gevoel dat een extreem hoog koppel je in het lage en midden toerengebied kan geven. Overigens hebben ze bij Polestar ook de automaat onder handen genomen. De schakelmoment zijn sneller, de bak houdt er rekening mee dat er niet geschakeld wordt in een bocht en ook bij gas lossen schakelt hij eerder terug maar toch geven wij de voorkeur aan zelf flipperen.

Topping

Vanbinnen bestaat de Polestar-topping uit R-Designstoelen bekleed met een combinatie van suède en leer en rode gordels. Een prima ambiance. Als je het portier opentrekt zie je al een strip carbon op de dorpellijst. De zit is goed in een V40 en het lekker dikke stuur en de stuurkolom die ver naar de bestuurder toe kan geven een goede zit. Je kunt de sfeer van het instrumentarium aanpassen, van schreeuwerig rood met een dominante toerenteller tot rustgevend met de informatiefocus op verbruik. Het multimediasysteem beschikt over een scherm dat naar de laatste maatstaven in autoland vrij klein is, en de bediening is niet heel snel. De auto loopt alweer ruim drie jaar mee en de ontwikkelingen gaan hard. De V40 is nog steeds een entertainer, ideaal voor mensen die van dynamiek en design houden maar geen behoefte hebben aan ruimte. Als Carbon Edition krijgt –ie een optische boost bovenop het R-Design showpakket waarmee het nog meer een pleaser wordt, en voor de echte liefhebber is er dan de nog de mogelijkheid van een Polestar-boost. Al zouden wij ook goed zonder die laatste boost kunnen.