Test: Nissan Cube (2010)

Nederland is voor autofabrikanten een geliefder land bij autofabrikanten dan je op de grond van ons marktaandeel zou zeggen. Met gemiddeld tussen de vier- en vijfhonderduizend auto's per jaar (2009 was een zwaar dieptepunt) zijn we natuurlijk veel minder belangrijk dan de grote landen om ons heen, maar de vernieuwingsgraad van ons wagenpark is door de vele lease-auto's wel erg hoog. Anders gezegd: er worden hier veel auto's op kenteken gezet als we het afzetten tegen ons inwonersaantal. Je kunt dus snel zien of een nieuw model aanslaat of niet. Omdat we zelf geen autofabrikant van betekenis hebben, zijn we bovendien niet chauvinistisch. Dat Duitsers Duits rijden en Italianen Italiaans, zegt niet zoveel. Maar als Nederlanders bijvoorbeeld ineens massaal switchen naar Aziaten, dan is dat een teken dat ze daar goed bezig zijn. In Duitsland moeten autofabrikanten eerst door ladingen nationalisme heenbreken, om maar niet te beginnen over Frankrijk. Maar beseffen autofabrikanten ook hoe behoudend wij zijn? Wij willen onze auto's rustig, degelijk en behoudend. Raar en hip slaat zeer zelden aan. Beroemde uitzonderingen op de regel zijn de Fiat 500 en de new Mini, maar die kunnen buigen op een retro-design, wat niet helemaal gelijk is aan een 'hip'-design. Want auto's als de Daihatsu Materia, de Kia Soul en de Toyota Urban Cruiser bestormen niet bepaald de hitlijsten.

Niets te verliezen
Daarmee zijn de vooruitzichten voor de nieuwe Nissan Cube al somber voordat hij hier ook maar op de markt is. Maar goed, het model is in ieder geval zeker van afzet in Azië, dus de ontwikkelingskosten zijn toch al gemaakt, en het merk heeft daardoor niet te verliezen. Dit is alweer de derde generatie van de Cube. Vooral de tweede generatie was een ware culthit in Japan, waar breed inzetbare auto's met weinig lengte (oftewel lekker rechthoekig) steeds populairder worden. De derde Kubus mag het dus ook in Europa gaan proberen, maar niet voordat Nissan een team technici heeft ingeschakeld om de auto te Europeaniseren. Vooral de hoge snelheden op ons continent maken het nodig dat onderstel en de geluidsisolatie een upgrade krijgen. De auto staat op het nieuwe B-segment onderstel van het merk, waar onder meer de nieuwe Nissan Note en de nieuwe Renault Clio ook gebruik van gaan maken.
Het meest opvallende aan de Note is dat hij asymmetrisch is. Nog los van de achterklep, die niet omhoog scharniert maar naar de zijkant, verschilt de auto en profil vanaf de C-stijl afhankelijk van welke kant je er tegenaan kijkt. Aan de linkerkant (als je vanaf de neus kijkt) loopt de achteruit namelijk de hoek om. Samen met de langwerpige carrosserievorm, de rechte vooruit zorgt dit voor mensen die met een huh-wat-dat-in-vredesnaam-blik de auto nastaren. En dan hebben ze de binnenkant nog niet eens gezien. Zo gaat er een soort golfbeweging door het complete design. De klokken waar je tegenaan kijkt zijn een kunstwerk op zichzelf, met een witte lichtkring voor de toerenteller en een blauwe voor de snelheidsmeter. Dit symboliseert volgens Nissan de aarde en de maan, dat u het maar weet. Vervolgens lijkt men grof een gaf in de middenconsole te hebben gezaagd om het multimediasysteem te herbergen. Boven ons hoofd vinden we een (standaard!) gigantisch panoramadak, dat zorgt voor veel licht in de auto. Naar wens kan je het dak compleet verduisteren, of van de andere kant en soort rijstpapier er onderlangs trekken zodat je de zon blokkeert, maar nog wel licht binnenkrijgt. De stoelen in ons testmodel zijn vervolgens bekleed met een soort velours dat je eerder verwacht op de loungefauteuils van twijfelachtige herenclubs en het klapstuk ligt bovenop het dashboard: een met klittenband vastgelegde stoffen versiering dat eerst een aflegplek lijkt voor kleine zaken als je iPod (net zoals in de Renault Twingo), maar als snel niets anders blijkt dan opsmuk. U begrijpt de tendens: saai is het van binnen in ieder geval niet. Dit alles betekent overigens niet dat er meteen sprake is van topmaterialen: het blijft toch vooral harde kunststof. Gekkigheid verandert daar niets aan.

De ruimte in de auto is zeer indrukwekkend. Voor de bestuurder is vooral de hoofdruimte prima in orde, maar vooral de achterpassagiers zijn de koning te rijk. Een van de grote voordelen van deze designstijl natuurlijk. Omdat de achterbank verschuifbaar is, kan je naar wens kofferbakruimte opofferen aan beenruimte achterin (of andersom natuurlijk). De beenruimte is hierdoor optioneel gigantisch. Omdat de achterdeuren ver naar voren staan, is de instap ook zeer gemakkelijk. Hier betaalt het design van de auto zich duidelijk uit in praktisch nut. Dat geldt ook voor bewegingen in de stad. De rechtopstaande ruiten zorgen voor een goed overzicht en door korte neus en platte achterkant krijg je de Cube in parkeerplaatsen die je andere modellen wellicht aan je voorbij had moeten laten gaan.

Geen diesel
In Nederland wordt de auto leverbaar met maar één motor: een 1.6 benzine met 110 pk. De auto is er ook met de bekende 1.5 dCI dieselmotor van Renault, maar de Nederlandse importeur ziet in ons land geen markt voor dat model. Het onderstel van de auto doet er denken aan de huidige Note: duidelijk Europees geënt. In bochten helt de auto niet veel over, zodat je continu het idee hebt dat je in controle bent. Daarbij komt dat de besturing lekker direct is zonder nerveus te worden. Het schakelen gaat met korte slagen, maar wel een beetje hakerig. De motor is niet bijzonder en een beetje rumoerig. Al snel raak je gewend aan al het turbogeweld dat ook in de kleine klasse oprukt en het is duidelijk dat de Cube daar baat bij zou hebben. Als Nissan bijvoorbeeld gebruik zou mogen maken van het 1.2 TCe-motortje uit de Clio zou dat hét blok zijn voor de Cube.

Op hogere snelheden beginnen de rechthoekige vorm en de grote spiegels zich tegen je te keren door het vele windgeruis. De wegligging blijft wel dik in orde, maar een echte reisauto is de Cube niet. Hij is goed voor stadsverkeer voor mensen die hun nek uit durven steken. Maar zeker in deze klasse zijn die mensen er in Nederland niet echt. Al onder het bericht dat de Cube naar Nederland kwam, was aan de reacties te zien dat er best een groep mensen is die Nissan prijst voor een dapperheid. Maar dat wil vaak nog allerminst zeggen dat ze zelf bereid zijn de auto te kopen: "Hij is vooral leuk voor anderen." Voor bedrijven die aan promotie willen doen is de Cube natuurlijk een prima optie: je bestickert het apparaat met al je logo's en iedereen staart je na. Maar de meeste mensen die in de showroom komen en moeten kiezen tussen een Nissan Cube en de huidige (goedkopere) Nissen Note, zullen waarschijnlijk voor die tweede gaan. Dat denkt de Nederlandse importeur ook: men rekent op 750 verkocht Cube's in 2010, tegen 2.400 Notes.