Nissan Cube 1.6 CVT Zen (2010)

Het komt regelmatig voor dat onze fotografiesessies worden onderbroken door een bezoek van passerende politieagenten. Ook tijdens de fotoshoot voor deze test was het weer raak. Twee nogal serieus kijkende dienders zetten hun Touareg stil, stappen uit en vragen 'wat de heren hier aan het doen zijn'. Na enige uitleg van onze fotograaf tonen de agenten begrip en lopen ze – tot onze grote verbazing – linea recta door naar de Nissan Cube die even verderop in de berm staat. "Wat is dit in vredesnaam?"

Kijk, en daar hebben we meteen de essentie van de nieuwe Nissan Cube. Hij laat iedereen in verwarring achter en breekt met alles wat wij Nederlanders als 'normaal' en 'doorsnee' zien. Hij beweegt voorbijgangers tot schier onmogelijke omkijkpogingen, hij zorgt ervoor dat wildvreemde medeweggebruikers kilometerslang naast je blijven hangen om te zien wat voor vlees ze nu weer in de kuip hebben en hij laat verraste buren ogenblikkelijk naar buiten komen. De Cube is anders, en dat zul je als eigenaar weten ook. Opvallend is wel dat mensen hun mening over de nieuwe aandachttrekker vrij snel bijstellen. Vrijwel iedereen vindt hem in eerste instantie afzichtelijk, maar zodra die mensen eenmaal gewend zijn, wekt de Cube langzaam maar zeker een soort waardering op. Al blijft het overgrote deel van de gehoorde meningen negatief.

Warme huiskamer

Ook vanbinnen leeft de Cube een beetje in zijn eigen wereld. Volgens Nissan moet het interieur een gevoel van een warme huiskamer oproepen. De vormgeving is vloeiend en de stoelen lekker zacht, maar dat konijnenbontje op het dashboard kunnen we niet waarderen.

Die moet bijdragen aan de warme sfeer aan boord. In Japan is dit type auto namelijk een groot succes omdat jonge Japanners hun auto als ontmoetingsplek gebruiken. Omdat hun huisjes zo klein zijn, gaan ze met vrienden gezellig stukken rijden, en in dat geval is het inderdaad wél zo fijn dat het binnenste van je auto een warme uitstraling heeft. Maar in Nederland doet het potsierlijk aan; het tapijtje ligt bovendien niet goed vast, terwijl ook de spullen die je erop legt – een telefoon bijvoorbeeld – er in bochten subiet vanaf vliegen. De Cube is maar leverbaar met één motor, een 1,6-liter die een vermogen van 110 pk produceert. Dat is voldoende voor de 1.150 kilo wegende auto. Nissan levert de Cube standaard met een handbak, maar tegen meerprijs is een continu variabele transmissie leverbaar. In de Cube komt die CVT goed tot z'n recht.

Niet dat de automaat zo geraffineerd werkt, maar hij zorgt wel voor een soepele reis. Bij accelereren kiest de elektronica het ideale toerental en houdt dat aan totdat de gewenste snelheid bereikt is. Dat betekent dus dat de Cube gelijkmatig en schokvrij versnelt, al moet je daar wel een flink loeiende motor voor op de koop toenemen. Dat is een minpunt, al wordt dit redelijk gecompenseerd door de relatieve rust die er op kruissnelheid aan boord van de Nissan heerst; bij 120 km/h draait de motor een nette 3.200 toeren en treedt vooral windgeruis op de voorgrond, een gevolg van het hoge koetsje en de relatief rechtopstaande voorruit.