Test: Mini Cabrio Cooper S (2009)

Het valt niet mee om de huidige Mini te onderscheiden van het model waarmee BMW het illustere Engelse merk begin deze eeuw uit de mottenballen haalde. Pas als de oude naast die van vandaag staat, zie je de verschillen. De Mini is groter geworden, z'n motorkap ligt hoger en de koplampen zitten verder naar achteren en zijn meer in de voorschermen doorgetrokken. Bovendien zag BMW z'n kans schoon de taillelijn van de auto op te trekken. Daar is het in optische zin zo'n beetje bij gebleven. Terecht hebben de scheppers van de New Mini in München niet al te veel gesleuteld aan de succesformule. En ook de nieuwe cabriovariant is met terughoudendheid aangepakt, zo blijkt wanneer we oog in oog staan met de auto. Maar de dakloze Mini er ontegenzeggelijk knapper op geworden. Niet dat het uiterlijk van de vorige, dat niet overal even fraai geproportioneerd was, nu direct z'n populariteit heeft tegengehouden; het ding was in veel kringen behoorlijk succesvol. Toch zijn we blij dat kritiekpunten van de nu 'oude' cabrio aandacht hebben gekregen. Vooral de hoog boven de koets uitstekende rolbeugels verstoorden het ontwerp van de Mini Cabrio voorheen nogal. De auto kreeg – oneerbiedig gezegd – een beetje het uiterlijk van een fruitmandje op wielen. Alsof ze nog niet voldoende opvielen, monteerde BMW ook nog eens hoofdsteunen op die lelijke beugels. Blijkbaar is de fabrikant zelf ook niet tevreden geweest met het resultaat, want de nieuwe Mini Cabrio heeft een enkele rollbar die maar nauwelijks boven de carrosserie uitsteekt en pas bij een dreigende koprol verder omhoog schiet. Bovendien was het dak in geopende toestand nogal aanwezig op de achterplecht van het vorige model. Bij de nieuwe Cabrio springt het dak nog altijd behoorlijk in het oog, maar het ligt mooier opgevouwen achterop. Zoals we dat van de auto gewend zijn, laat het dak zich volautomatisch openen en weer sluiten. Je hoeft niet eerst handmatig hendels te ontgrendelen. Via een fraaie tuimelschakelaar boven de voorruit open je binnen een seconde of vijftien het dak volledig. Helemaal open en bloot hoef je overigens niet te zitten, als je dat niet wilt. De kap heeft namelijk nog altijd een schuifdakfunctie. Als je daarvoor kiest, opent de kap zich over een afstand van 40 centimeter, waarbij het frame, dat anders loskomt van de voorruitstijl en zich Z-vormig opvouwt, gewoon op de A-stijlen blijft rusten. Het is mogelijk het dak tot een snelheid van 120 km/h open te schuiven.

Vrij spel

Het achterklepje, dat net als bij de Mini van weleer aan de onderzijde scharniert, maar waarvan de scharnieren nu aan de binnenzijde van de klep zitten, sluit een tamelijk kleine doorgang naar de bagageruimte af. Maar daar hebben ze wat op gevonden, daar bij Mini. In gesloten toestand kun je de achterzijde van het dak onder een hoek van zo'n 35 graden optillen en vastzetten, waardoor je de bagageruimte makkelijker kunt beladen. Met het dak geheel geopend, heeft de kofferruimte van de Mini 125 liter bagageruimte in de aanbieding, vijf liter meer dan voorheen. Dat houdt nog altijd niet over, maar goed, de Mini Cabrio is natuurlijk geen bestelbus. De leuning van de bank is in twee delen neer te klappen, zodat je toch behoorlijk wat kunt meesjouwen als het echt moet. Mini presenteert de Cabrio als een volwaardige vierzitter, getuige de keurige afwerking van de pasagiersruimte achterin. Met twee volwassenen voorin rest er echter bar weinig beenruimte voor passagiers op de achterbank. Bovendien eisen de verschillende delen van de elektrische kap nogal wat ruimte op; de kunststof zijpanelen ter hoogte van de achterbank dringen vrij ver het interieur binnen. Voor even gaat het wel, maar op langere ritten zullen volgroeide achterinzittenden ongetwijfeld gaan morren. Wel zit je op de achterbank redelijk goed ingekapseld tegen rijwind, want de leuning is vrij hoog.

De elementen hebben vrij spel in de Mini Cabrio, en dat maakt de ervaring van open rijden lekker puur. Tot een gangetje van zo'n 120 tot 130 km/h is de auto in dat opzicht een bron van plezier zonder dat je hulpmiddelen hoeft in te zetten. Gaat het harder, dan ontkom je er niet aan het windscherm achter de voorstoelen en boven de achterbank te monteren. Staat dat eenmaal achter je rug, dan kun je ook bij hogere snelheden lekker in de openlucht blijven zitten. Een goed gesprek zit er dan alleen niet meer in, en op de achterbank kun je niemand meer meenemen. Maar daar gaat het allemaal niet om bij deze auto. De Mini Cabrio is gebouwd om vooral z'n bestuurder, en eventueel een bijrijder, onvervalst te laten genieten van open rijden. De Mini smeekt je er bijna om, ongeacht het klimaat. En da's in zekere zin de uitdaging van de auto. De als extra verkrijgbare Allways Open Timer symboliseert deze uitdaging. Op dit instrument, dat naast de toerenteller op de stuurkolom zit, kun je haarfijn aflezen hoe lang je al met de kap omlaag rijdt. De aanwezigheid van de meter maakt het dashboard van de Mini nog opmerkelijker dan het al is. Alledaags is dat nooit geweest, en dat zal het ook nooit worden. De enorme snelheidsmeter in het midden met afmetingen van een stationsklok, en de glimmende tuimelschakelaars, ze zijn weer van de partij in de nieuwe Cabrio. De overzichtelijkheid van het dashboard is nog steeds een ramp, maar dat mag de pret niet drukken.

Veel fut

De nieuwe Mini Cabrio is weliswaar 10 kilogram lichter dan z'n voorganger, hij weegt als gevolg van allerlei verstevigingsmaatregelen aan de carrosseriestructuur toch nog altijd zo'n honderd kilogram meer dan de hatchback. Het effect van de verstevigingen aan bodem, dorpels en A-stijlen mag er trouwens zijn. De oude Cabrio was op oneffenheden een beetje slapjes, de koets van het model dat eraan zit te komen, tordeert minimaal, en eigenlijk verraadt alleen een licht trillend stuur dat je met een open versie onderweg bent. Het extra gewicht heeft nauwelijks negatieve gevolgen voor de rijeigenschappen van de Mini. De 120 pk sterke 1,6-litermotor met variabele inlaatkleppen in de Cooper zal waarschijnlijk wat harder moeten werken om de gang erin te houden dan de 175 pk-turbovariant die wij onder de kap van 'onze' Cooper S hebben, maar in Nederlands verkeer kan hij zich vast en zeker prima weren. De turbomotor hoeven we niet constant hoog in de toeren te houden om 'm de meest inspirerende prestaties te ontlokken. In de onderste toerenregionen heeft de krachtbron al veel fut. In elke versnelling sleurt-ie als een dolle aan de Mini en een turbogat is vrijwel niet waarneembaar. De zesbak schakelt soepel met trefzekere, korte slagen. De grootse attractie van nieuwe Cabrio is en blijft natuurlijk – net als bij de vorige – z'n stevige, kartachtige handling. De besturing werkt direct en met veel gevoel, en hoe hard je ook ravot met de Mini, hij laat geen steek vallen. Overstuur kun je relatief eenvoudig opwekken door in een bocht van het gas te gaan, maar de Mini laat zich eenvoudig in de hand houden. Volgende maand staat de nieuwe Mini Cabrio bij de dealer met een vanafprijs van ruim 24 mille voor de Cooper en een van dik 36 voor de Cooper S. Echt lekker cabrioweer heeft zich dan naar alle waarschijnlijkheid nog niet aangekondigd. Maar als we de fabrikant mogen geloven, heeft de nieuwe Mini Cabrio dat ook helemaal niet nodig. 'Allways open' is het devies.