Test: McLaren 570GT (2016)

Voor mij ligt een afgesloten bergweg. De marshal geeft me een seintje dat er geen ander verkeer op de sectie is te vinden en dat ik m'n gang kan gaan. Een druk op het gaspedaal en de McLaren 570GT komt in beweging. Het duurt even voordat de twee turbo's aan weerszijden van de 3,8-liter V8 opspoelen, maar zodra de digitale toerenteller voorbij de 3.000 beweegt, krijgt de McLaren haast. In no time vliegt de snelheidsmeter voorbij de 100, dan 150. Een bocht in de verte. Remmen gaat bijna net zo adembenemend snel als accelereren. Insturen, heel even een koets die zich iets naar de buitenkant zet en dan het gas er weer op. Ja, het voelt bekend, maar toch een beetje anders. Dit is namelijk geen 570S, maar een GT. Traditioneel het soort auto als de Jaguar XK.

Genoeg vermogen om er snel grote afstanden mee af te leggen, in staat om vlot bochten te nemen, maar bovenal gericht op luxe en comfort. Niet direct het soort omschrijving dat je zou gebruiken als je denkt aan een McLaren. Het merk uit Woking staat immers vooral bekend als fabrikant van nekhaar-stimulerende supercars. Je weet wel, met de motor in het midden en zo min mogelijk gewicht voor ultieme prestaties. 3 1 Eigenlijk zoals de 570S dus. Toch zegt het merk nu die auto zo aangepakt te hebben dat er een 570GT ontstaat. Marketingpraat, of gewoon goede engineering? In elk geval is men niet over één nacht ijs gegaan, er zijn wel degelijk zichtbare veranderingen. Het meest in het oog springt het Touring Deck, een soort kleine, extra bagageruimte achter de voorstoelen die via een glazen deur kan worden beladen met bijvoorbeeld een weekendtas. Afhankelijk van de markt opent die glazen deur trouwens naar links of rechts, zodat er in principe meestal vanaf de stoep kan worden geladen. Met 220 liter is het geen enorm volume, maar zoals gezegd past er makkelijk een weekendtas in. Vanwege het Touring Deck is eigenlijk de hele achterkant anders vormgegeven, inclusief een grotere spoilerlip om de aerodynamische eigenschappen zo veel mogelijk gelijk te houden aan die van de 570S. Voorin is de GT nagenoeg identiek aan de S, zij het dat nappaleren stoelen met verwarming en andere comfortverhogende zaken, waaronder een geluidssysteem met acht speakers, standaard zijn.

Bescheidener

Toch worden de grootste verschillen gemaakt door de dingen die je niet ziet of niet hoort. Start de motor en meteen valt op dat het volume van de 3,8-liter TwinTurbo V8 veel bescheidener is. Daarnaast zijn de veren vóór 15 procent en achter 10 procent minder hard. De remschijven zijn standaard van staal, omdat die minder bijterig zijn en McLaren verwacht dat GT-klanten toch minder vaak op het circuit te vinden zullen zijn. Ondertussen is de besturing fractioneel minder direct – slechts een paar procent scheelt het. Toch is het de optelsom van al die kleine wijzigingen, want de 570GT rijdt merkbaar anders dan z'n even krachtige maar sportievere broertje. Het is geen waterbed, maar zeker als je de dempers niet in de meest sportieve Track-stand zet, weet de auto prima om te gaan met putten en hobbels in het wegdek. De besturing is communicatief, hoewel dermate licht dat het niet verveelt. De motor levert z'n maximale vermogen pas laat in het toerenbereik en dankzij de twee turbo's is er ook onderin overvloedig vermogen om in te voegen of in te halen.

Alles bij elkaar is het wel degelijk een andere auto dan de S. Maar een rasechte GT? Daarvoor heeft de 570GT weer net te veel eigenaardigheden. De koolstofvezel kuip die de basis vormt van elke McLaren zorgt ervoor dat de auto enorm licht en stijf is, maar bemoeilijkt door de vrij hoge dorpel wel de instap, zeker in combinatie met de bijzondere deuren. En als je eenmaal zit, is er voor je linkervoet vrij weinig ruimte. Bovendien zorgt het standaard glazen panoramadak er voor dat het interieur erg snel opwarmt en moet de airco letterlijk op volle toeren draaien om de boel enigszins koel te houden. Daarnaast vangt het onderstel oneffenheden weliswaar vrij goed op, maar op slecht wegdek hoor je de ophanging wel werken. Allemaal kleine dingen, hoewel er auto's zijn van zo'n € 250.000 die deze kleine nadelen niet hebben.

Sensatie

En dan kom je op die bochtige bergweg en zijn die dingen even snel vergeten als je ze hebt opgemerkt. Hoe harder je gaat, hoe beter de auto wordt. De neus is licht en draait gemakkelijk naar de binnenkant van de bocht, door de iets zachtere veren rolt de koets heel even z'n gewicht op de buitenste wielen, maar een fractie van een seconde later kan het vermogen naar de achterwielen en komt de auto tot leven. Hier mag de motor toeren maken en dringt het eens temeer door hoe waanzinnig mooi de flatplane V8 naar z'n begrenzer bij 8.500 toeren vliegt. De banden zijn van minder lawaaiig en minder kleverig rubber en dat zorgt er – samen met de iets zachtere veren – voor dat je het gevoel hebt dat je er alles uithaalt. Zelfs al heb je de meest heftige Track-modus nog niet gebruikt. Dat is ook niet nodig, de 570GT is op z'n best wanneer je er eerst een flink stuk mee rijdt, om dan op zo'n bergweg los te gaan. Want de auto is meer Gran Turismo dan andere modellen van het merk, hoewel het een McLaren blijft.