Test: Kia Sportage (2014)

Het feest zal je wellicht zijn ontgaan, maar dat neemt niet weg dat het twintig jaar geleden is dat Kia de Sportage op de Nederlandse markt bracht. Dat was nog vóórdat Kia een dochter van Hyundai was en de eerste Sportage onderhuids Mazda-techniek herbergde. Net zoals de andere modellen van het Koreaanse merk in die dagen, leidde de Sportage een bescheiden bestaan in de coulissen van de markt. Voor zover wij weten, gingen er dan ook geen vlaggen halfstok toen Kia de Sportage in 2003 uit de prijslijst schrapte.

Toch kwam het merk een jaar later met een opvolger. Inmiddels maakte Kia deel uit van de Hyundai-familie. De nieuwe Sportage was dan ook een eigen interpretatie van de Hyundai Tucson. Maar er was inmiddels meer veranderd. Compacte SUV's waren – met name door Toyota's RAV4 – hot geworden, en dat alles maakte de tweede generatie Sportage een stuk levensvatbaarder in de Oude Wereld. Telde de Nederlandse importeur de jaarcijfers van de eerste Sportage nog in tientallen, de tweede generatie ging in zijn eerste jaar ruim drieduizend maal over de toonbank.

Een aantal dat de jaren daarna voornamelijk nog steeg. Maar het kon nog beter; in 2010 kwam de volledig nieuwe derde generatie Sportage op de markt, en die kreeg in zijn eerste hele jaar maar liefst 5.513 keer een Nederlands kenteken. Nu, een kleine vier jaar later, leggen we die Sportage 3 opnieuw onder de loep. Hij heeft namelijk een facelift gekregen. Eentje die nu niet direct een identiteitscrisis veroorzaakt, dus laten we even puntsgewijs de wijzigingen langslopen.

Haaienvin

Om aan de voorkant te beginnen: in de grille zijn de horizontale lamellen verruild voor een soort driedimensionale sterretjes. Het verchroomde kader rond de grille is ook veranderd, waarbij de kenmerkende, naar elkaar wijzende uitstulpingen aan boven- en onderkant zijn verbreed en verlaagd. Verder heeft Kia een assortiment nieuwe wielen aan het gamma toegevoegd om het zijaanzicht fris elan te geven. De achterkant kreeg nieuwe lichtarmaturen, met led-techniek achter melkglas. En het afschroefbare dakantennetje werd afgelost door een eigentijdse haaienvin.

En ook aan de binnenkant zijn er wat wijzigingen. De tweeters verhuisden van de deurpanelen naar de A-stijlen (voor hoge tonen geldt: hoe dicht bij het oor, hoe beter), het materiaal op de deurpanelen is wat aaibaarder geworden, de kunststof op delen van het dashboard heeft een zogenaamde nano-coating gekregen (denk hierbij aan die matte kunststof die zo kenmerkend was in de vorige Seat Leon) en het klokkencluster is helemaal opnieuw ingedeeld. De centrale snelheidsmeter verhuisde naar rechts, de toerenteller verschoof naar links en de ruimte daartussenin wordt nu ingenomen door een multifunctioneel display.

Uiteraard is de facelift tevens aangegrepen om onderhuids enkele verbeteringen aan te brengen. De meest ingrijpende daarvan is een nieuwe motor; die zit in de Sportage die we vandaag rijden. De 2.0 CVVT is namelijk met pensioen gestuurd en dat betekent dat het doek valt voor de indirecte inspuiting in de Sportage. De 1,6 was al direct ingespoten en nu draagt ook de 2,0-liter het predicaat GDi. Dat is best opmerkelijk, want terwijl de meeste merken bij het vervangen van motoren naar downsizing neigen, krijg je bij Kia nog steeds een forse atmosferische motor. Iets wat we overigens onlangs nog bij Mazda zagen in de nieuwe 3. Maar dat merk haalde een foefje uit en voerde de compressieverhouding flink op.

Dat doet Hyundai in mindere mate (van 10,5:1 naar 11,5:1). Het effect is anders. Het theoretische verbruik ging niet omlaag (zelfs iets omhoog, van 7,5 naar 7,8 l/100 km), maar Kia zegt zelf dat het in de praktijk wel wat winst verwacht. Nee, de belangrijkste vooruitgang is het gunstigere koppelverloop, waardoor de motor soepeler moet werken. De CVVT had 163 pk, de GDi heeft er 166. De CVVT leverde bij 4.600 tpm 194 Nm aan de krukas, de GDi ontwikkelt 205 Nm bij 4.000 omwentelingen. Dat is misschien een bescheiden winst, maar met behulp van de (aangepaste) zesbak die de nieuwe motor van de 1,6 heeft gekregen (was een vijfbak), kun je de 2,0-liter beter in het ideale toerengebied houden.

Rustig

Het meest merkbare effect van Kia's keuze voor een relatief grote atmos-ferische motor is dat deze auto daardoor vooral heel comfortabel rijdt. Onderin mis je weliswaar de kracht van een turbocompressor, maar zo'n gedownsized ding kan daardoor in lage toerentallen ook juist wat ruw en onbehouwen aanvoelen, en daarvan is in de Sportage absoluut geen sprake. Het koppel komt er mooi geleidelijk in, wat een heel rustige rijbeleving geeft. Vanaf zo'n 2.500 à 3.000 toeren per minuut komt er echt leven in de brouwerij. Ja, je moet wat sneller terugschakelen, maar dat is niet erg, want de zesbak voelt uitermate prettig aan. Hij werkt lekker precies en direct, maar zeker niet te zwaar.

Datzelfde geldt voor de besturing. Kia zegt de kritiek op de wel erg zware bekrachtiging van de vorige Sportage ter harte te hebben genomen en inderdaad, in het stuur in de nieuwe is een stuk meer weerstand en feedback voelbaar, zonder dat het te veel van het goede wordt. Ten opzichte van het pre-faceliftmodel lijken ook vering en demping wat meer met elkaar in balans, waardoor de auto met name op het slechte asfalt hier in Slovenië – waar de kennismaking plaatsvindt – volwassener aanvoelt. Verder heeft Kia de bevestigingspunten van wiel-ophanging en transmissie verbeterd, waardoor het stiller aan boord zou moeten zijn.

Automaat

De gefacelifte Kia Sportage staat begin maart bij de Nederlandse dealers voor een instapprijs die € 24.995 bedraagt voor de 1.6 GDi Economy Line. De uitvoering die wij reden (2.0 Business Plus Line) kost € 34.995. De nieuwe motor is ook leverbaar met automaat en met de combinatie automaat-4WD. De 2,0-literdiesel wordt in ons land alleen met die combinatie gevoerd en in de dikste Executive Line-uitvoering.