Test: Alfa Romeo Giulietta (2010)

Grappig: tijdens het persevenement rondom de nieuwe Giulietta wordt met goed gevoel voor traditie het gelijknamige model uit de jaren vijftig in het zonnetje gezet maar wordt er met geen woord gerept over het hoekige ding van begin jaren tachtig. En die heette toch ook echt Giulietta. Bovendien is dat de auto die bij de meeste autoliefhebbers op het netvlies verschijnt bij het horen van deze naam. Maar Alfa's associatie met de antieke Giulietta is ook wel weer begrijpelijk; deze staat qua model iets dichter bij de huidige en daarbij is de jaren '80-editie – de voorganger van de 75 – nu niet bepaald het meest succesvolle product uit de Alfa-historie. Het had trouwens weinig gescheeld of de Giulietta had Milano geheten, pas op het allerlaatste moment werd gekozen voor de huidige typenaam. Alfa Romeo presenteert haar nieuwe compacte middenklasser, die de 147 na een kleine tien jaar aflost, kort na de introductie van de kleine Mito. Deze twee modellen moeten het pad naar de toekomst plaveien voor het Italiaanse merk, dat binnenkort haar plannen daaromtrent wereldkundig maakt. Het ligt voor de hand dat het nieuwe, 'flexibele' platform van de Giulietta ook gebruikt gaat worden voor modellen van Alfa's (Fiats) nieuwe partner Chrysler. Het chassis laat in ieder geval ruimte voor een cardanas en daardoor dus achter- of vierwielaandrijving. De Giulietta is echter een honderd procent voorwielaandrijver en een goede ook. Met de, qua rijeigenschappen, tegenvallende Mito in het achterhoofd heeft de Giulietta ons bijzonder aangenaam verrast. Het nieuwe, van lichtgewicht materialen voorziene, onderstel met McPherson-ophanging vóór en een multilink-constructie achter is sportief maar zeker niet oncomfortabel. Wel een beetje rumoerig maar dat vergeet je bij de eerste bocht; het scherpe, directe stuurgedrag is een feest voor de bestuurder met een cuore sportivo. Zó hoort een Alfa Romeo zich te onderscheiden van de middenmaat.

Weinig tot niets
Wij reden tijdens de introductie met de 170 pk sterke 1.4 MultiAir-motor, die we inmiddels kennen uit de Mito. Het spreekt voor zich dat je met dit vermogen weinig te kort komt qua prestaties, in minder dan acht tellen zit je op de 100 en de top ligt dik boven de 200 km/h. Wat je wel tekort komt, is trekkracht onderin; onder de 2.000 a 2.500 tpm gebeurt er weinig tot niets en da's even wennen na bijvoorbeeld de 1.4 TSI's van VW, die juist voor die lage toerentallen hulp van een compressor krijgen. Dezelfde 1.4 is er ook zonder MultiAir (met elektrohydraulische klepbediening) maar dan levert-ie niet alleen minder vermogen (120 pk) maar is-ie ook minder zuinig. Wél is deze 3.000 euro voordeliger. Voor het echte spektakel moet je bij de QV (Quadrifoglio Verde, Alfa's beroemde klavertje vier) zijn, die een tot 235 pk opgepepte versie van de 1750 TBi-motor heeft. Die motor is ons in de Brera en de 159 prima bevallen, hoe-ie zich in de Giulietta gedraagt, hebben we wegens tijdgebrek helaas niet kunnen uitproberen voor u dus die houdt u tegoed. Met de prestaties van de QV zit het wel snor maar blijft natuurlijk eeuwig zonde dat de opvolger van de 147 GTA geen heerlijke V6 meer heeft. Bij de diesels is er keuze uit een 1.6 JTDm met 105 of een 2.0 met 170 pk. Alle Giulietta's hebben, naast een start/stopsysteem, standaard een soepele, met korte slagen te bedienen zesbak aan boord, eind dit jaar komt er ook een 'automaat' met dubbele koppeling (TCT, zie kader) beschikbaar.

Fijnst sturende voorwielaandrijver
Net als bij de Mito vinden we ook bij de Giulietta de DNA-schakelaar achter de pook. Met deze 'sportknop' beïnvloed je de alertheid van het gaspedaal, de bemoeizucht van de actieve veiligheidssystemen en de mate van stuurbekrachtiging. Bovendien schakel je er – in de Dynamic-stand - het Q2 elektronische sperdifferentieel mee in, voor optimale grip in de bocht. In deze stand is de Giulietta helemaal een feest om te rijden. We durven te stellen dat de Giulietta de fijnst sturende voorwielaandrijver van het moment is. Op het gebied van imago wil Alfa Romeo graag aanhaken bij de hoger in het C-segment opererende BMW 1-serie en Audi A3, de favorieten van leaserijdend Nederland. Qua onderscheidend vermogen slaagt de Giulietta met vlag en wimpel. Bouwkwaliteit, materiaalgebruik en afwerking schalen we net een treetje lager dan bij eerdergenoemd duo in. Dat neemt niet weg dat Alfa met de Giulietta een prachtig gelijnde auto heeft neergezet, inclusief aansprekende rijeigenschappen. En waren dat niet juist de kernwaarden van dit merk? De auto heeft de ingrediënten voor succes in zich, nu is het aan het kopers- en (vooral) leasepubliek om een beetje lef te tonen.