Renault Clio Estate dCi 90 Energy Dynamique (2013)

Waarom je een stationwagen in plaats van een hatchback koopt? Voor de extra bagageruimte natuurlijk. En op dat punt scoort de Clio meteen punten: er gaat 443 liter in. En als de achterbanken plat gaan (wat trouwens gemakkelijk gaat en een volledig platte laadvloer oplevert) kun je 1.380 liter in de Clio kwijt. Voor wie dikwijls lange spullen meeneemt, is het bovendien erg handig dat je ook de leuning van de passagiersstoel plat kunt leggen. Van de ruimte op de achterbank worden we minder enthousiast. Vooral de beenruimte is nogal beperkt.

Het dashboard ziet er met zijn zwart-rode kleurstelling fraai uit. Opvallend is het grote multimedia-touchscreen, waarmee je allerlei functies van de auto bedient. Jammer genoeg is de menustructuur niet altijd even logisch. Dat komt onder meer doordat er veel bijzaken in het R-Link-systeem zijn opgenomen, waaronder een soort uitlaat-synthesizer. Zet hem aan en via de boxen wordt het geluid van een Clio V6 nagebootst. De binnenkant is sowieso behoorlijk gimmick-achtig. Bonte kleuren en nogal veel glanzende oppervlakken maken het in elk geval tot een werkplek die niet snel verveelt. Helaas vinden we nog veel gerecycleerde onderdelen van de vorige Clio.

Koppelreserve

Motorisch hoeft Renault zich inmiddels niet meer te bewijzen. Zeker de dCi-motoren weten in elke test veel punten te scoren met hun soepele loop en riante koppel. In de neus van de Clio Estate ligt een anderhalf liter grote viercilinder-diesel die 90 pk en 220 Nm produceert. Genoeg om de auto vlot met het verkeer mee te trekken, en in de praktijk heb je zelden het idee tekort te komen. Met de Eco-knop wordt de reactie op het gaspedaal getemperd. Accelereren gaat pas echt voluit als je door een soort kickdown-weerstand heen trapt. Doe je dat niet, dan is de auto duidelijk minder vlot. Om nóg zuiniger te kunnen rijden, beschik je in onze testauto ook nog over een Eco2-meter. Een balkje in het instrumentarium wisselt afhankelijk van je rijstijl continu van kleur. Maar zelfs als we vrijwel continu een groen balkje zien en de Eco-meter een positieve score aangeeft, komen we niet eens in de buurt van de fabrieksopgave van 1 op 31,2. Wij kwamen in onze test uit op een gemiddelde van 1 op 20,4. Toch zeker niet slecht.

De Fransman heeft niet bepaald sportbanden, maar weet desondanks een juiste balans te vinden. Vering en demping zijn behoorlijk stevig, maar behalve wat voelbare dribbel- neigingen op dwarsrichels merk je dat nooit zo hard om van een nadeel te spreken. En áls je dan een keer zin hebt om een bocht wat enthousiaster te nemen, stelt de Clio nooit teleur. Nauwkeurig volgt hij de ingezette koers en als je de grenzen niet bewust gaat opzoeken, zul je ze niet tegenkomen. Ga je aandringen, dan komen de banden alsnog relatief snel aan de grens van hun capaciteiten, maar er is meer voor nodig om de Renault van zijn wijs te brengen dan de Seat.