Peugeot 607 2.2 Pack (2000)

De 607 is het schoolvoorbeeld van een auto die je in het echt moet zien. Dan pas blijkt hoe ontzettend groot de nieuwe Peugeot is, en hoe vloeiend en geslaagd alle lijnen zijn. Goed, die neus is nog even wennen. En dat terwijl de rest van de lijnen juist zo ontzettend subtiel is. Voor de rest is de 607 een beeldschone auto geworden - in alles herkenbaar als een échte Peugeot. Dat zit 'm voor een groot deel natuurlijk in die enorme voor- en achterlichtunits, die zoals bij alle auto's van het merk om de hoeken van de carrosserie krullen. Ook op het 'uiterlijk van het innerlijk' is er maar weinig op de 607 aan te merken. Het ontwerp van dashboard en middenconsole is apart en toch zit elke knop op de plek waar je 'm verwacht, en de gebruikte materialen zijn van prima kwaliteit. In onze 'Pack'-(lees: dure) versie was kwistig met 'hout' gestrooid, wat er in dit geval niet eens zo vreselijk opgelegd-nep uitziet. Eigenaardig is dat rond de versnellingspook juist weer geen hout, maar carbon-look kunststof zit.

De wereld uit

De vraag is natuurlijk: zijn de oorspronkelijke wegliggingsproblemen nu echt de wereld uit? Het antwoord: ja. En inderdaad, je kunt nu een hoop gekke dingen met de 607 uithalen, fout zal het niet gaan. Zodra je ook maar íets te hard gaat, gaat de 607 glijden over z'n voorwielen. Iedereen zal dan braaf z'n voet van het gaspedaal halen en de 607-neus trekt weer keurig naar binnen - 'probleem' opgelost. Maar de grote Peugeot onderstuurt wel érg snel: elke poging tot een 'sportief bochtje' wordt meteen gesmoord in een wat ons betreft te veel overhellende carrosserie en hevig gekerm van de voorbanden. Wie op de snelweg een klein rukje aan het stuur geeft, wordt getrakteerd op een hevig nadeinende achterkant. Veel te week, die achterpartij. Wie nóóit vlot rijdt, zal er waarschijnlijk niet eens iets van merken. Maar dat gewiebel voelt weinig vertrouwenwekkend. Wat wél goed is: de besturing. Zwaar genoeg, communicatief: zo hoort het.
In de 607 borstel je (met een lengte van 1,84 m) nét de daklijn met je haren. Beenruimte is er voldoende. En ook de bagageruimte mag er zijn. Wel is de tildrempel wat hoog en de laadruimte weer redelijk diep. Belangrijk voor het ruimtegevoel is natuurlijk ook de manier waarop je zit. Het 607-meubilair is in orde en zelfs elektrisch verstelbaar, maar qua comfort kennen we betere auto's.
De 2,2-liter viercilinder met zestien kleppen en 160 pk is de basismotor. Hij is gekoppeld aan een hightech automatische vierbak die ook, semi-sequentieel, zelf te schakelen is. In de normale stand lijkt 'ie wel onder de dope te zitten - tot terugschakelen is 'ie nauwelijks te verleiden, al trap je het pedaal tot op het asfalt. In de sportstand schakelt hij echter op de gekste momenten op en terug, en reageert als reuzehectisch op zelfs het kleinste beetje gas. Om aan al dat soort gedoe een eind te maken kun je de hendel ook een zet naar rechts geven - kun je zelf schakelen. De ervaring leert dat je dat maar zelden doet. Trouwens: je koopt geen automaat om het allemaal zelf te doen, toch? Met de motor is trouwens weinig mis: met z'n 160 pk maakt hij van de zware 607 geen racer, maar niemand zal ook maar iets tekort komen en van zich laten horen doet 'ie alleen bij stevig doortrekken. Is geen vervelend geluid overigens.
De op zich fraai gestileerde 607-displays voor stereo-instellingen, airco en kilometerstanden, zijn uitgevoerd in wat dunne rode cijfers & letters op een zwarte ondergrond. Da's heel mooi, maar slecht afleesbaar, zeker als de zon erop schijnt. Nog iets: de motorkapontgrendeling. Waar je bij 99% van de andere merken aan een hendeltje moet trekken, moet je bij de 607 duwen. En zo is het helemaal niet moeilijk om dat hendeltje per ongeluk met je voet even in te trappen - rij je dus met een open motorkap rond. Hij zit wel in z'n vergrendeling, maar toch... En al helemaal niks snappen we van de in de armsteun tussen de voorstoelen gemonteerde bekerhouder. Het (open...) blikje Fanta dat we er hadden neergezet was al na de eerste de beste flauwe bocht omgevallen.
De 607 zit goed in z'n spulletjes. We noemen bijvoorbeeld automatische, gescheiden airco, elektrische stoelverstelling, cruise control, lichtmetalen velgen en leren bekleding.
De Peugeot is rijk uitgerust, stuurt erg goed, en ziet er zowel van binnen als van buiten prachtig uit. Maar z'n onderstel is niet zoals we het van Peugeot gewend zijn, z'n automaat kan maar niet kiezen tussen in slaap vallen en hyperactief zijn, en er zijn een paar kleinigheden die op den duur grote ergernissen zouden kunnen worden.