Per Mercedes-Benz C-klasse naar St. Moritz - Duurtestreportage

Ho, handjes aan het stuur! Waait het dan zo hard? Nee, dat valt best mee, als je kijkt naar de bomen langs de weg. Toch heeft de auto rond de 200 km/h verrassend veel moeite met het vasthouden van een rechte koers; na het inhalen van een vrachtwagen of in een snelle bocht moeten we gevoelsmatig alle zeilen bijzetten om binnen de lijntjes te blijven. Nu is er natuurlijk niemand die ons verplicht om zo hard te gaan, maar van een Mercedes-Benz mag je toch verwachten dat het kán. Vermoedelijke oorzaak: de banden. De cursus bescheidenheid begon al voor vertrek, in Nederland. Speciaal voor deze trip werd de Mercedes-Benz C300e Estate uitgerust met winterbanden, die op 17-inch wielen bij de rest van de uitmonstering wat ielig overkomen. Behalve meer grip op sneeuw en ijs leveren deze banden in theorie ook meer comfort op, maar daarvan biedt de auto van nature al meer dan zat. De hoge wang – maatje 195/60 R17 – wreekt zich in combinatie met het zachte rubber kennelijk als het wat harder gaat.

Het lijkt ons een specifiek probleem voor de PHEV-versie van de C-klasse, die met 2.020 kilogram werkelijk loodzwaar is. Met een chauffeur, een cameraman, een fotograaf, een volle tank en alle bijbehorende bagage aan boord, komt er uiteraard nog het nodige bij. In dat licht is het op zichzelf indrukwekkend hoe rap de ‘C’ versnelt, ook als het al hard gaat. Toch doen we dat vanwege dat gebrek aan stabiliteit niet graag.

Dan houden we het maar op maximaal 170, wat eigenlijk ook veel relaxter rijdt. Het scheelt bovendien brandstof. De flinke accu is tegen de tijd dat we de grens passeren uiteraard wel leeg, maar nog niet zo lang. We halen zomaar 90 kilometer en dat is zeker in de winter een knappe prestatie. En winter, die zal de auto nog gaan meemaken.

FELLE SCHERMEN

Ons reisdoel is Sankt Moritz. Meer specifiek: The International Concours of Elegance, ofwel The Ice. Dat is een concours d’élegance onder nul, op het stijf dichtgevroren meer van St. Moritz. Wie meer daarover wil lezen, moet zeker even AutoWeek Classics 3 erbij pakken en de video bekijken. Vanuit het westen des lands een rit van een krappe 1.000 kilometer, een peulenschil voor onze Benz. Via Frankrijk is het ongeveer even ver, maar dat kan natuurlijk niet in zo’n ultieme Duitser. Dan maar de Baustellen-route. Het valt deze keer mee, maar nu zorgt zeer stevige regenval voor vertraging. Als deze hoeveelheid vocht straks sneeuw wordt, is het maar goed dat we sneeuwkettingen hebben meegenomen! Starend door de diepe Duitse duisternis, die rondom krappe bochten en op drukke knooppunten altijd nog wat donkerder lijkt dan rechte stukken, missen we wel een beetje de adaptieve grootlichten die op dit model vreemd genoeg (nog?) niet leverbaar zijn. Het grootlicht schakelt nu automatisch en fraai vertraagd in en uit, maar niet om vooren tegenliggers heen. Ook valt op dat de schermencombinatie van het MBUX-systeem niet donker genoeg kan naar onze smaak. Dat verschilt per persoon, maar de meest duistere stand is duidelijk feller dan in andere auto’s. In combinatie met de blauwe kleur van beide schermen levert dat meer licht in het interieur op dan gewenst.

Bovendien blijkt het systeem niet helemaal vrij van foutjes. Apple CarPlay, Android Auto en de radiofunctie stoppen er onderweg allemaal wel een keer mee, om pas na een herstart weer te werken. Nu we toch aan het zeuren zijn: de aandrijflijn geeft onderweg vaak een nadrukkelijk, oncomfortabel schokje, vooral rond 100 en 130 kilometer per uur. Ook wisselt de binnentemperatuur nogal, zodat je vaker dan nodig zou moeten zijn aan het bijstellen slaat. Erg jammer allemaal, zeker voor een auto die verder zo soepel en comfortabel rijdt. De motor houdt zich prachtig op de achtergrond, het onderstel strijkt oneffenheden bijzonder goed glad en de stoelen zijn heerlijk, ook na vele uren erop te hebben gezeten. Bovendien heerst er – los van de felle schermen – een gezellige sfeer aan boord, mede dankzij de tweekleurige sfeerverlichting die inmiddels een soort handelsmerk is van Mercedes-Benz.

DAK OPEN

De route naar het Zuid-Zwitserse St. Moritz loopt via een eigenwijs hoekje Oostenrijk ten oosten van de Bodensee. Dat wordt dus twee vignetten plakken, voor nog geen 30 kilometer Oostenrijkse snelweg. Wij willen waar voor ons geld en rijden iets langer door, om via Liechtenstein door te steken naar Zwitserland. Als je zonder veel moeite een extra land kunt meepakken, moet je dat tenslotte zeker doen! Vanaf het kleine Thusis, zo’n 60 kilometer voor de eind­bestemming, gaat de reis binnendoor.

De C 300e mag aan de bak, want in die 60 kilometer klimt de route ook een dikke kilometer, via tal van haarspeldbochten en de prachtige Julierpas. Die vormt een belangrijke wegverbinding en wordt dus ook in de winter sneeuwvrij gehouden. Hier zijn we vaker geweest, ook met duurtesters. Twee jaar geleden lag er meer sneeuw, maar ook nu is het een prachtige rit.

De Mercedes-Benz C-klasse is voor zulke trajecten niet speciaal gemaakt, maar hij valt er ook geen moment door de mand. Een sportievere stand voor het deels luchtgeveerde onderstel (achter) zou hier prettig zijn, maar die is er nu eenmaal niet. Daarmee blijft het gewicht voelbaar en helt de auto heus wat over, maar zonder ooit onvoorspelbaar of onstabiel te worden. Zeker onder dit soort omstandigheden voelt de deels elektrische C300e eigenlijk aan als een veel grotere auto, bijna als een S-klasse uit hetzelfde huis. Niet zozeer wat betreft het formaat, maar wel vanwege de wel­dadige manier waarop hij oneffenheden gladstrijkt en ook door de stilte aan boord. De temperatuur daalt minstens zo hard als de weg stijgt, maar door de felle zon is het ook op dat vlak goed toeven. Het panoramadak kan zelfs open, en blijft dat totdat we in St. Moritz arriveren.

De opmars van de SUV gaat ook aan Zwitserland niet voorbij, zo maakt een blik op het lokale verkeer duidelijk. Toch zien we in dit ‘winterse Monaco’ veel dikke stationwagons: Mercedes-Benz E-klasse Estates, 5-series en ook Audi’s A6 en RS6 leveren hier een belangrijke bijdrage aan het straatbeeld. Dat is juist in een land met echte winters best opmerkelijk, maar tegelijkertijd is zo’n lager model met al die bochten juist weer een zegen. Hoe dan ook is de missie geslaagd, want opvallen doet onze auto hier hooguit vanwege zijn AutoWeekstickers. De stationwagons hebben hier uiteraard vrijwel allemaal vierwielaan­drijving. Dat moet onze stekker-C ontberen, wat de opmars van dit specifieke model in deze contreien wellicht wat zal beperken. Aan de laadinfrastructuur ligt het voorlopig niet, want in de meest prominent geplaatste parkeergarage van het dorp – Parkhaus Serletta – vinden we keer op keer een plek bij een van de aldaar geplaatste wallboxen. Hier is ook een Tesla Superchager-locatie, heel bijzonder in een parkeergarage. De Mercedes laadt met 11 kW, net als een echte EV, en is met zijn accu van 25,4 kWh dus in een paar uur weer vol. Daardoor rijden we tijdens het verblijf feitelijk al onze kilometers elektrisch en levert het ruimtevretende accupakket ook tijdens een verre reis enig voordeel op.