Opel Meriva CDTI (2010) - Test

Het is niet zo vreemd dat de tweede generatie Meriva zich vrijwel vanaf het begin marktleider in het segment van de compacte MPV's mag noemen. Om te beginnen heeft menig concurrerend merk geen serieus alternatief in huis. We wachten al járen op een compacte MPV van Volkswagen, de Ford Fusion loopt op zijn laatste benen en de Renault Modus is in ons land nooit aangeslagen. Citroën heeft met de C3 Picasso een concurrent in z'n gamma, de Nissan Note doet het redelijk en de Kia Venga is net als de Hyundai ix20 veelbelovend, maar dat is het feitelijk ook wel. Toch is dat niet de enige verklaring. Opel heeft bij de Meriva zijn huiswerk namelijk simpelweg uitstekend gedaan. Hij ziet er vele malen beter uit dan zijn saaie voorganger, rijdt uitstekend en biedt een buiten­gewoon flexibel interieur. En dan zijn er nog de veel­besproken Flex Doors, die een echte meerwaarde bieden. Desondanks moet de Meriva het vooral van particuliere kopers hebben, bij zakelijke rijders staat de compacte MPV nog niet echt op de kaart.

Met de introductie van twee ­nieuwe dieselmotoren wil het Duitse merk dat gaan veranderen. Hoewel, 'nieuw', de 1,3- en 1,7-liter CDTI zijn in feite oude bekenden. De kleinste komt voort uit een samenwerkingsverband met Fiat en ­levert in zijn nieuwe hoedanigheid 95 pk. En dan is er nog de 1,7-liter CDTI, dat er al een lange ­carrière op heeft zitten. Al sinds de jaren '90 is deze van het Japanse merk Isuzu ­afkomstige motor in diverse Opel-modellen te ­vinden. Uiteraard is hij door de ­jaren heen flink doorontwikkeld, maar het basisblok is net als de ­cilinderinhoud van 1.686 cc on­gewijzigd gebleven.

Aanwezig

Onder de motorkap van de Meriva is de jongste generatie van de 1,7-literdiesel te vinden, die specifiek op de MPV is toe­gesneden. Zo wordt een nieuw type dieselsturing toe­gepast, dat moet helpen om de prestaties te verbeteren, het verbruik te verlagen en het raffinement van de motor naar een hoger plan te tillen. In zijn jongste hoedanigheid levert de 1.7 CDTI, afhankelijk van de uitvoering 100, 110 of 130 pk, waarbij de minst vermogende variant altijd aan een zestrapsautomaat is gekoppeld. De andere modellen krijgen een handgeschakelde zesbak mee.

Alle goede bedoelingen van het merk ten spijt, slaagt de 1,7-liter CDTI er tijdens het rijden niet helemaal in om zijn leeftijd te verbergen. Hoewel hij beslist beschaafdere ­manieren heeft dan zijn voorgangers, is hij qua raffinement niet opgewassen tegen modernere motoren. Hij is altijd ­redelijk aanwezig en klinkt niet bijster subtiel. Met name bij het accelereren treedt hij meer op de voorgrond dan we van moderne diesels gewend zijn. Hoewel we met de sterkste uitvoering op pad zijn, maakt hij bovendien een weinig enthousiaste indruk. De vermogensafgifte is erg piekerig. Onder de 2.000 tpm gebeurt er helemaal niets en moet je zelfs uitkijken dat je hem niet laat afslaan bij het wegrijden, en boven de 3.000 tpm is de voorwaartse drang vervolgens alweer grotendeels weg. Zijn 130 pk's zijn dan ook lastig terug te vinden, daarvoor moet je echt aandringen.

De teleurstellende 1,7-liter CDTI haalt niet het beste in de Meriva naar boven, terwijl het in andere aspecten juist zo'n prettige auto is. De twintig centimeter die hij ten opzichte van 't vorige model groeide, maakt zowel voor de interieurruimte als het rijcomfort een wereld van verschil. En er is geen concurrent die ook maar in de búúrt komt van het ­gebruiksgemak dat het Meriva-binnenste te bieden heeft. Dat begint al met de toegang. De eigenwijs naar achteren scharnierende achterportieren vergemakkelijken de instap en maken het veel eenvoudiger om bijvoorbeeld kinder­zitjes op de achterbank te plaatsen. De deur zit immers niet meer in de weg. En ook als je eenmaal binnen bent, valt er bijzonder weinig aan te merken op het Meriva-interieur. Voorin kijk je uit op een leuk vormgegeven dashboard dat is afgewerkt met hoogwaardige materialen. De ergonomie is uitstekend, afgezien van de vele kleine knoppen op de ­middenconsole. Doordat de Meriva dezelfde voorstoelen als de Insignia heeft, zitten de voorpassagiers vorstelijk.

Serieuze optie

Hoewel de Meriva in eerste instantie vooral een gezinsauto lijkt, heeft hij genoeg kwaliteiten in huis om ook zakelijk een serieuze optie te zijn. Afgezien van het flexibele interieur zal ook zijn prima veercomfort bij zakelijke rijders in de smaak vallen. En gelukkig is er naast de 1.7 CDTI ook nog een optie. Hoewel de 1.3 CDTI met zijn bescheiden 95 pk op papier aan de magere kant lijkt voor de relatief zware Meriva en een acceleratietijd van 0 naar 100 km/h in 14,5 seconden evenmin veel goeds belooft, is juist deze motor de grote ­verrassing van de nieuwe dieselreeks. Hij pakt enthousiast op en komt levendig over, waardoor hij bij lage toerentallen zelfs krachtiger aanvoelt dan de 1,7-liter CDTI met 130 pk.

De instapdiesel heeft dan ook zonder twijfel onze voorkeur, eens temeer omdat hij zowel bij accelereren als bij constante snelheden een stuk beschaafder en stiller is. Hoewel vanuit stilstand wegrijden ook hier een kwestie van goed doseren is, weet hij bij andere toerentallen goed raad met de Meriva. Een snelheidsmonster is het uiteraard niet, maar je krijgt ondanks de bescheiden prestaties niet snel het gevoel iets tekort te komen. En hoewel de Opel pas volgend jaar met een start-/stopsysteem leverbaar wordt, scoorden we tijdens onze testrit volgens de (niet altijd even betrouwbare) boordcomputer een keurig verbruik van 4,6 liter op 100 km, zonder ons best te hebben gedaan om zuinig te rijden. Het enige nadeel van de Ecoflex is dat hij geen aanhanger mag trekken. Mocht dat geen probleem zijn en wil je de Meriva per se met dieselmotor, dan is de 1,3-liter Ecoflex absoluut de motor om voor te gaan.