Vergelijkende Test: Nissan Qashqai - Toyota C-HR

Toyota's opvallende C-HR is een bestseller. Blijkbaar valt zijn extravagante uiterlijk bij veel mensen in de smaak. En als dat het al niet is, zijn het wel de goede rijeigenschappen die de kopers over de streep trekken. Of de bijzondere keuze qua aandrijflijnen: geen diesels, maar wel moderne benzinemotoren én – het is tenslotte een Toyota – een hybride. Met al dat wapengekletter vormt de C-HR een serieuze bedreiging voor de Nissan Qashqai, die jarenlang de boventoon voerde in dit segment. Hij reed als de beste en had de modernste technologie aan boord. Maar niets is zo veranderlijk als de automarkt. Inhalen, daar weten ze in de auto-industrie wel raad mee. Voor je het weet sta je op achterstand en daarom heeft de Qashqai het met een nieuwkomer als de C-HR ineens een stuk lastiger.

Nissan beseft dat terdege en nam onlangs zijn veel verkochte cross-over onder handen. De uitgebreide facelift heeft geleid tot een nieuw front met een grotere grille en een beter gestroomlijnde voorbumper, die ervoor zorgt dat de langsstromende rijwind minder rumoerig in het interieur doorklinkt. De Qashqai straalt nu zo mogelijk nog meer karakter uit dan voorheen. Maar vergeleken met de C-HR blijft het allemaal tamelijk voorspelbaar en minder spannend. Want de Toyota daagt enorm uit met zijn extravagante design, dat verder gaat dan zijn coupédaklijn. Kijk maar eens naar die extreem en wild ogende achterkant. En om de indruk te wekken dat hij toch echt een coupé is, zijn de achterste portiergrepen bij de raamstijl weggewerkt. In de praktijk blijkt dat niet echt handig: ze zijn klein, vereisen meer krachtinspanning en voor kleine kinderen zitten ze te hoog. En dan te bedenken dat de achterpassagiers toch al het kind van de rekening zijn in deze Toyota. Ze hebben nauwelijks zicht, wat wordt veroorzaakt door de kleine en hooggeplaatste zijruiten met de enorm dikke C-stijl. Waar trouwens ook de bestuurder last van heeft: zijn zicht schuin naar achter is ronduit waardeloos.