Test: Nissan Micra 1.2 Visia (2010)

In de vierde generatie van de Micra herkennen we zonder veel moeite het model dat werd afgelost, terwijl het toch een volledig ander ontwerp is. Hij ziet er een tikkie stoutmoediger uit dan de oude Micra, met z'n sterk afgeronde vormen rond de taillelijn en een karakteristieke vouw boven de dorpels. Maar het aaibare is niet van de auto af. De Micra oogst sympathie met z'n hoog in het front gemonteerde, olijk de wereld in kijkende koplampen. Weer terug bij Nissan is de 'surftail', die de aerodynamica verbetert en dankzij de oplopende daklijn de achterpassagiers meer hoofdruimte verschaft. Geen overbodige luxe, want de hoofdruimte is niet bepaald ruim bemeten. De toename in lengte en de groei van de wielbasis zijn volledig ten goede gekomen aan het passagierscompartiment.

Achterin ervaar je in de nieuwe Micra meer beenruimte, al houdt die voor volwassen nog niet over. Voorin is het voor inzittenden met een gemiddeld postuur goed uit te houden. Een goede zitpositie achter het stuur is zonder veel moeite te vinden. Wel bieden de stoelen weinig zijdelingse steun. 'Twin bubble'-thema Het dashboard kent een grote mate van symmetrie; Nissan spreektvan een 'twin bubble-thema', waarbij het instrumentarium en het bovenste dashboardkastje qua vorm veel gemeen hebben. In de diverse bakjes en vakjes kun je veel spullen kwijt, maar ook de deels opklapbare zitting van de passagiersstoel, met daaronder een ruimte waarin je een tas schrap kunt zetten, geeft aan dat aan praktisch nut gedacht is. Het dashboard heeft geinige designkenmerken, zoals die van het knoppencluster voor het verwarmings- en ventilatiesysteem. Die ontwerpgrappen kunnen echter niet verhullen dat het geheel een wat goedkope uitstraling heeft. Dit komt vooral doordat Nissan voor de nieuwe Micra harde plasticsoorten heeft gebruikt. Die laten hier en daar kleurverschillen zien.

Onze kennismakingsrit vindt plaats met de 80 pk 1,2-liter met continu variabele transmissie. Rijden doet de Micra meer dan verdienstelijk. De elektrische stuurbekrachtiging werkt snelheidsafhankelijk en geeft de bestuurder voldoende gevoel over wat er onder hem allemaal gebeurt. Alleen direct rond de middenstand voelt de besturing enigszins vaag aan. De driepitter roffelt er onder deellast vrolijk op los. Bij accelereren zorgt de cvt ervoor dat de krachtbron stevig gaat loeien. Rij je langzaam, dan lijkt het erop dat de motor ieder moment kan afslaan, maar dat doet-ie niet. Hij bromt met een kleine 1.000 tpm gewoon voort, om netjes op te pakken zodra je het gaspedaal intrapt. Vervelend is wel dat de motor bij lage toerentallen het stuurwiel laat vibreren, en dat werkt gauw op je zenuwen. Stationair draaiend zijn trillingen de driepitter vrijwel volledig vreemd; sterker, hij is dan ook nog eens zo stil dat je amper in de gaten hebt dat hij al loopt.